şiir seslendirmek

beğendiğim şiirleri ses kaydı alarak okumayı çok seviyorum,sesim de cırtlak bir ses değildir ama ne zaman kendi sesimi dinlesem ilkokulda bağıra bağıra istiklal marşı okuduğum sesim gibi çıkıyor sanki.

leonard cohen değilseniz yapmamanız gereken şey. hobi olarak yapın ama tabii.

bazen amatör kayıtçıların çok sanatsal olmayan kayıtları olsa da şiir okumak, şiir seslendirmek neticede güzeldir. herkes her işi çok güzel yapacak diye bir şey yoktur. amatörler vardır. iyi ki de vardır. bu ülkeyi sanat kurtarır, bilim kurtarır.

elde mikrofon, ezberlenen şiirin heyecanı ile tatlı tebebssümlü ilkokul zamanlarını hatırlatan başlık. bir kere 23 nisan'da şiir görevi alamadığım için akşama kadar zırlamıştım tabi orası ayrı.

kurumuş bir ağacın
gövdesinden
kopmamış son dalına
kurulmuş bu salıncak
kaç kere sallanacak
diye
sorar mı çocuk

open.spotify.com/episode/7J...
baya iyi seslendirmiş bu kişi sanki günlük hayatta söylüyomusta çaktırmadan ses kaydı almışlar gibi.

hemen onu da yapalım

voca.ro/174x8sqGAgLi

aptalca buldugum bir eylem.

şiir seslendirecek bir ses tonuna sahip olsaydım dedirten başlık.
#1453130 ayrıca ali lidar'ın sevdiğim şiirlerinden biri seslendirmiş güzeldi. teşekkürler sevgili yazar.

şiir sevmeyenler için bir anlam ifade etmez.

bazen kendi kendime bir parçayı, bir şiiri seslendirmek bana iyi hissettirir. güzel mıdır becerebiliyor muyumdur tartışılır. bana iyi hissettirdikten sonra kötü olması aslında çok da şey değil.
#1530933 gibi gibi.

sesime güvendiğim için severek yaptığım bir aktivitedir.
şiiri yaşatan, biraz da sestir.

yazdıklarıma güvendiğim kadar sesime güvensem şarkıcı olurdum. gerçi güven ile her şey olmuyor o da ayrı konu.

şiir seslendirmeye başlamıştım sonra dedim ki niye şerefimle e-5'e çıkmıyorum böyle de bi anımdır..

üniversite yıllarına kadar yapmış olduğum eylem, tenor ve eğitimsiz sesimin bunun için uygun olmadığını kimseye anlatamayışım ve şiir okumayı da çok sevmem hasebiyle istemem yan cebime ko mantığıyla kabul edişim beni bu konuda epeyce ilerletti.

eskiden bunu profesyonel ekipmanla ve diksiyon, tonlama gibi unsurlara özen göstererek yapardım bir çeşit hobi gibi. lakin bir noktada gözümde kanayan gül ve tabanca görseli belirdiği için zamanla soğudum.

her şiirin, tarzı ne olursa olsun kendine özgü bir ciddiyeti ve duygusal tonu var. bu vurgular da insana bazen kekoluk gibi gelir. çok iyi okunan bir şiir "ben şiirim" diye bağırmaz. daha çok doğal konuşma tonunda akar fakat bunlar bile bazen kanayan gülün belirmesine mani olamaz. bu yüzden şiir okuyan birini dinleyecek falan olursam gerilirim. biri "çok komik bir fıkra anlatacağım" dediğinde oluşan o kekremsi tat ziyaret eder. ince bir çizgi.