şükrü erbaş

(bkz: ömür hanımla güz konuşmaları)

tesadüf eseri kitabıyla kütüphanede karşılaştım. ismini cismini tarzını bilmeden.. rastgele bir sayfa açıp betimlemelerini okudum( kız olsam ıslanırdım) iyi ki denk gelmiş.

(bkz: bağbozumu şarkıları) kitabını tavsiye ederim.

benim için çok özel bir yeri vardır kendisinin iyi ki satırlarıyla tanıştım dedirtmiştir bana, hem şiirlerinde hem düzyazılarında kendimi bulurum çoğunlukla.
bir kitabını okumaya başladığımda elimde olmadan bütün satırların altını çizerim neredeyse...
ayrıı 2023'e şöyle bir göz attığımda benim için bu yılın en özel anılarından biri olabilir kendisi ile tanışmak...

t/ 1953 doğumlu türk şair.

siz hiç duyarsız insanlara
şiirler sundunuz mu?*

gönül yorgunluğu ne, biliyor musun?
gökte yıldızın kalmıyor, gölgen bir yere sığmıyor.
içindeki şarkı içinde boğuluyor ,penceren sokağa bakmıyor*

şu köylüleri öldüren dayı değil mi bu ?
(bkz: köylüleri niçin öldürmeliyiz)

çok dokunaklı şiirleri mevcut olan 1953 doğumlu türk yazar ve şairdir.
ve güz geldi ömür hanım
köylüleri niçin öldürmeliyiz en bilinen şiirlerindendir.

kendisiyle gayet keyifli bir sohbet etme imkanı bulduğumuz şair. daha doğrusu genelde o anlattı eşimle ben dinledik, güldük, mutlu olduk.
şiirleri kadar ilmi de kuvvetli bir düşünce adamı aynı zamanda. tarihten siyasete, dinden toplumsal yaşama, felsefeye kadar her konuyu katman katman açan ve dinleyiciyi büyüleyen, derya deniz bir düşünür.

dinlediğimde özlem duygusunu sonuna kadar yaşamamı sağlayan şair. dinlememeye özen gösteriyorum.

içimizde azalan zamanların kederi, önümüzde bir yere gitmeyen yollar…

bugünkü söyleşisinde edebiyat konuşulacak sanırken bir anda konu hayata döndü. her dönüşünde de canımdan parçalar kopardı. ama ben böyle ağlarım... yapmayınız sayın yazar. zaten akmaya yer arıyor gözümdeki yaş.

insanın acısını insan alır" demiş yazar: aksini düşünmekteyim. insanın acı kaynağı insandır; insan, insanı acılara sürükleyip durur.

şükrü erbaş ismi ilk lise son sınıfta zihnime kazındı. edebiyat dersinde hoca şükrü erbaş'ın eserlerini sayıyordu. "insan sevmezse ölür" eserini söyledi. ne güzel bir isim seçmiş şiirine diye düşündüm. insan sevmezse ölür. ne kadar doğru ve yalın. okul bitimine kadar olan bütün süre boyunca aklımda yankılandı bu şiirin ismi. sıralara yazdım ara ara. derslerde düşündüm. çok basit görünüyor ama bende çok duygu uyandırmıştı. ama açıp şiiri hiç okumadım. sonra sınava girdim çıktım. okuldan edebiyattan koptum. bir gün otururken yine durduk yere kafamda yankılandı. insan sevmezse ölür. sonunda açtım okudum. başlığı kadar güzel bir şiirdi. hala her okuduğumda yeni anlamlar bulurum.
insan sevmezse ölür
gider acıda durur
sinema afişlerindeki çocuk eve küfürler büyütür
bitmez cümledir kızlar tezgâhlarda
hayal, berber aynalarının kartpostal dili
yokluk, yatışmaz dışarılardır
yenik bir akşam yürür şehre karakalem evlerden
ara sokaklarda her gün bir cinayet kurulur
babalar bastırılmış bir ihtilâl;
olağan sularda anneler bedensiz nilüferlerdir
insan sevmezse eve gelir
gider aktarlara bakar
yarasına biraz uzaklık basar
küçük dükkânlarda uzun konuşur
bin çeşit önlem geliştirir
gökyüzü çoktan inmiştir yere
zamansızdır
seslerden üşür
insan sevmezse mezarını küçük düşürür.

birbirine ihtiyacı olanlar özenle uzak duruyor birbirinden.

bu adamı seviyorum.