taklit hayatlar

herkes aynı kitapları okuyor. aynı filmleri, dizileri izliyor. erkeklerin tıraşı; kadınların kıyafetleri aynı. her yerde hiç kimseye hiç bir şey hatırlatmayan anısız şarkılar çalıyor. danslar ve sevinç gösterileri aynı. evler, arabalar, rol madeller, kariyer hedefleri hep aynı. aynı oyuncuların gözlerini taklit ederek ağlıyoruz. ve tüm bu herkesleşme bataklığının ortasında ağızlarda aynı sakız: bireyselleşme.

halbuki fert öldü, kişilik ve şahsiyet hak getire. ortalıkta dolanıp duran orijinal sürünün mensuplarına, renkli fotokopiyle çoğaltılmış aynı müsveddelere özgür birey diyorlar. bu fasid dairenin dışına adımını attığın an boynuna bir yafta; sırtına bir etiket yapıştırıyorlar: deli, anormal. bu illüzyon, bu çağın en büyük kazığı.

hem herkes taklit yapıyor gibi hemde herkes farklı insanlar gibi. birisiyle aynı hayali kuruyor olsak da ikimiz de farklı insanlar olarak dan savaşma sekillerimiz farklı.
yanı aynı hayali kursak da birbirimizi taklit edemiyoruz. hepimiz hayatımız da farklı yerlerde ve farklı zeminlerdeyiz. bu yüzden taklit etmek sadece ilk saniye de oluyor. o da tabi taklit sayılıyorsa..