tam da şu an yazarların hissettiği şey

sessiz ve soğuk gecede yanan sigaranın çıtırtısının verdiği hazzı hissediyorum.

uykusuzluk.

boşluk, tamamen. ama şuana ait değil uzun süredir içimde olan bir boşluk bu, aslına bakarsanız ne zaman başladı bilemiyorum ama ne zaman dolduğunu hissettiğimi biliyorum. o kadar bomboştum ki yaklaşık 1 sene önce, bu boşluk asla dolmak bilmiyordu ve ben onu doldurmak için yaptığım her hamlede o boşluk daha da büyüyüp beni yutuyordu sanki, bu boşluğun beraberinde getirdiği değersizlik, amaçsızlık gibi duygular da vardı tabii ki. neyse, bunun bir sonunun olmadığını fark edince buna benim dur diyebileceğimi düşündüm. sonlanacaktı her şey, kusursuzca.. her şeyin üstüme geldiği bir anda karar verip hemencecik yapmıştım planımı, anlamlandıramıyordum neden daha önce böylesine kesin bir sonuç alabileceğim şekilde son vermemiştim ki.. neyse... uyandığımda içimdeki boşluk yoktu, gitmişti. elimle yokladım kalbimi, hayır boş değildi. yataktan doğruldum serumumu da sürükleye sürükleye tuvalete doğru gitmeye başladım, annemi gördüm koltukta uyuyakalmıştı, içim öyle bir cız etti ki. ama yine de o boşluğu hissetmedim, tuvalette aynaya baktım, kuru dudaklarıma soluk gözlerime. 3 gündür sadece damardan besleniyordum, suratımdaki tüm kemikler çıkmış benle alay ediyorlardı.
işte o an anladım,
boşluk.. yutmuştu beni.
tümüyle. boşluğa, hiçliğe dönüşmüştüm
o günden bugüne beni bu boşuktan çıkarmaya çalışan tek bir insan oldu.
ve çıktım sandım, zaten onun da içinde bulunduğu boşluğu kendiminkine katıp iyice kocaman bir hiçlik yarattığımı fark edemeden..
ve şimdi, ne birisi beni bu boşluktan çıkarabilir benden başka ne de ben boşluktan çıkmayı isterim, çünkü bu kocaman boşluk benim evim oldu.

lahmacun çekti canım

donuyorum

çocuksu bi mutluluk.ve buruk bi hüzün iki duygu bir arada olurmu oluyor.mutluluk sebebi kar evet kar .ilk defa görmüyorum hatta geçen sene 8 saat yolda kalma sebebiyle eziyet olmuş sonrasında 2 gün evden çıkamamıştım yine de hep sevdim garip bi şekilde çocuk gibi hissediyorum. hüzne gelince bu seneye kadar benimle beraber yaşayan köpeğimle beraber kara ilk adımları biz atardık önde onun arkada benim ayak izlerim onun sevinci oyunları daha sabahın karanlığında o kadar iyi gelirdikibu sefer onun olmayışı biraz huzunlendirdi ve tek başıma çıkmak istemedim servis saatini bekledim çıkmak için .

boşluk... hayatımın ne tarafa evrileceğini bilmiyorum. nefret ediyorum belirsizlikten.

son zamanlarda ülkede artan ahlaksızlık ve allahsızlık üzerine tiksinti ve öfke.

hastayım ve hiçbir şey hissetmiyorum, oramın buramın ağrısı dışında. yatıp yatıp uyuyorum her fırsatta.

sivrisinek sırtımdan soktu

oraya dokunamıyor olmak berbat bir şey

şerefsiz iblis dölü sivribok

çay yaptım içiyorum, günün bu saatlerini çayla karşılamak gibidir yok.

hissizm akımına mensubum.

kafamı dağlara taşlara vurmak istiyorum migren yüzünden.

anksiyete. tetiklendi gene.

yoegunum sözlük beni bekleme kaptan.

hayatımda istediğim gibi giden tek bir şey yok. hayatımda iyiye gideceğini hissettiğim tek bir şey yok. çevremdeki insanlar muhtemelen 'bak eastern serenade gibi de olabilirdin' diye birbirlerine moral veriyorlardır.

tam da şu an çok mutsuzum..

anlatması zor.. bir yerden anlatınca sanki bir şey eksik kalacak da gidene de kalana da haksızlık olacakmış gibi geliyor.. ama tam da şu an mutsuzum işte.. anlamıyorum.. anlamaya çalışmak istemiyorum.. belki de öfkeliyim.. tamam bir tur karşılaştık söyleyeceklerimi söyledim de sanki bir tur daha istiyor bünyem.. şöyle neden neden neden neden diye bir bağırsam suratına mesela..

kendimden nefret bile ediyor olabilirim şu an..

11 sene arkadaşlar...11 sene yok şimdi sanki hayatımda.. kocaman bir boşluk.. çok zor..