tam da şu an yazarların hissettiği şey

endişe .(yağmur ha yağdı ha yağacak,herkes isş yerine vardıktan sonra yağsın yarebbim,amin)

iş güç arasında spora başladım. yemeğimi kendim pişiriyorum, götürüyorum. uzun zamandır istediğim hayatı yaşamaya başladığımı görebiliyorum ve o yüzden mutluyum. bir de maskeler gitse de cildim düzelse, aynı okan bayülgen’in dediği gibi “harikulade” hissedeceğim.

“bugün daha salı.”

spor iyi fizik için bile paraya ihtiyacın olması.
ayrı ve kişisel bir hayatımın olmasını istiyorum ama malesef bu şu anda mümkün değil.

bir gece bitti düşüm aniden.

uykum var uyuyamıyorum yorgunluktan.

rezalet iyiyim

yenilgi.

yine mi temaslıyım yaaa.

"hani sırtında çanta varken ayakkabı bağcıklarını bağlamak için eğilirsin de tüm yük boynuna çöker ya hah işte öyle bir yorgunluk var üzerimde."
diye bir hissiyat var üzerimde.
on iki saat boyunca uyumak istiyorum.

öfke.

herkes mutsuz istisnasız

kronik keder.

hafif baş ağrısı.

hani bir soru aniden sorulduğunda bilsen de unutursun ya. şuan ne hissettiğimi unuttum*.

az gazım var.

gece gece akla düşen eski bir şarkı.

yorgunluk, sadece yorgunluk. duygularımı hissedemeyecek kadar yorgunum.
hayata tutunmaya çalışırken herkes elimi uzattığım dalları kesiyor, destek olmak yerine köstek oluyorlar.
bulduğum yolların hiç biri olmuyor ama yeni yol göster deyince herkes sessizlik yemini etmişçesine beni izliyor.
çaresizim ve umutlarım tükenmiş durumda.
bekliyorum, bekliyorum ama ölmeyi, ruhumun bedenimi terk etmesini. ruhum çoktan öldü zaten, sadece bedenimi henüz bırakmadı.
sende bırak git beni artık haydi daha fazla yorulacak mecalim kalmadı.
yaşıyorum ama bir ot gibi, yalnızca fotosentez yapan başka bir amacı ve görevi olmayan bir ot gibi.
ama zehirli bu ot, kendi kendini zehirliyor.
akacak tek damla gözyaşım dahi kalmadı.
önceden gülümsemelerim kahkahalarım vardı, onları da kaybettim uzun zaman önce.
neyim vardı ki neyim kaldı geriye?

sahi gerçek ben'den geri ne kaldı?

dokuz sekizlik

* gibi.