türkiye'de çocuk olmak

konu annesi veya babası cemaat suçundan içerde mahkum olan çocuklar ise artık herkes biliyor tarikat, cemaat gibi yerlere başvurmaması gerektiğini!hâlâa tarikat cemaat peşinden koşan varsa otursun kendi çocuğunu düşünsün ben onların çocuğunu düşünmem.
zamanında sadece sakalımın şekli yüzünden komünist oldum, bir tarikat şeyhinden tövbe almadım diye "cehenneme gideceksin" diyen oldu bu yüzden yansın alayı su veren itfaiyenin hortumunu keseyim.
bunun dışında konu; gelir durumu, sosyal yaşam yüzünden ezilen, mahçup olan çocuklar ise işte onlar için pişmanlık duyabilirimbiz debizde zamanında oyuncaksız büyüyüp kendi oyuncağımızı kendimiz yaptık, kendi oyunumuzu kendimiz bulduk.
üstelik açık konuşmak gerekirse o zamanlar bit pazarından aldığımız veya bulduğumuz küçük motorlarla, ve uzun kablolarla kumandalı araba yapmayı öğrendik.
çok dramatize etmeyelim durumları değişen bir şey olmadı üstelik şimdi onların bilgisayar, internet gibi avantajları bile var ki ben bilgisayar almak için 17 yaşına kadar bekledim şimdi hepsi doğum sırasında tabletle doğuyor gibi.

genç olmaktan daha iyidir. en azından bir süre de olsa hiçbir şeyden haberleri olmadan, sanki herkes kendileriyle aynı durumdaymış gibi saf temiz bir şekilde yaşayacaklar.

her zaman bir kıyas içerisinde olmak, yarış atı sanılmak demektir.

şimdiden geleceğini kendi kendine düşünmeye başlayan diğer ülkelerdeki yaşıtlarının erişebildiklerine imrenme aile içinde tartışmalara maruz kalma hayal lkurarken yok canım daha neler diye düşünen kendi hayaline kendi bile inanmayan çocuk türkiye'deki çocuktur.

geleceğimiz onlara emanet çocuk bir milletin parıltısı ışığı altınidir. umarım iyi günler onları bekler aşağıdaki linkte geçtiğimiz günlerde çocukların devlet meselelerini konuştuklarına şahit olunmuş yaşıtları eğlenirken çok garip bu konulara bu yaşta başlamışlar.


buradan

bir an önce büyümeyi hayal edip, büyüdükten sonra da çocukluğa ve geçmişe özlem duymaktir. ne hayaller kurulur,ne hisler hissedilir. ne hayal ettiğin gibi kalır her şey ne de o çocuksu hislerin. türkiye de çocuk olmak erken büyümektir. küçücük bedene kocaman sorumluluk sığdırmaktır.

kürtaj ile alınıp çöpe atılmaktan bir tık iyisidir. acıklıdır çoğu zaman. iç burkan anılara konu olur, dayaklara, baskılara, örselenmelere. ağır roman filminin farklı bir fragmanıdır. küçük bedenlere yüklenen büyük anlamlardır. tecavüzcü akrabaların, yobaz babaların, kakılmış annelerin kaderi olursun. çok azımız bir şey olmaya şans eseri fırsat bulur. onlar da aptal olmakla ithaf edilir. çünkü böyle bir düzende iyi olmak demek, yaratmak için çabalamak demek, topluma ve sebep olduğu trajik hayata küfür etmek anlamına gelir. güzel günler görmek için küfür edin çocuklar. bu toplumun böyle olmasına sebep olan her kişiye, ideolojiye, kuruma küfür edin.

dayak yedikten sonra ağlamamak için bir posta daha dayak yemektir. kendimi insan gibi hissetmiyorum sayende, teşekkür ederim anneciğim.

akşam ezanı okunduğunda eve girmektir. gerçi o eskide kaldı. gün boyu bilgisayar oynayıp evden çıkmamaktır.

otobüsü kaçırmış bir milletin çocuğu olmaktır.

(bkz: tesadüfen henüz ölmemiş olmak)

türkiye ' de tacize uĝramayan çocuk yoktur. sevilen çocuk yoktur. güldüĝünde dövülmeyen çocuk yoktur.
türkiyede çocuk olmak dünyanın en iĝrenç şeyidir.
tũrkiye iğrenç bir yerdir.

türkiye'de yetişkin olmaktan daha çekilir bir durumdur. aklın ermediği için olan bitene kafanı takmazsın.

çoğu türk annesine çocuğunu doğurduğun için bakıyorsun ve bu seni kutsal yapmıyor derseniz bu sefer 9 aylık süreç ve doğum sancısından bahsederek kendisini kutsal ilan eder. böbrek taşı düşürenler yine kutsal o zaman. o da ağrılı bir sürecmiş çünkü. kolay da değil, öyle bir anda düşmüyor sanırım. bu durumda böbrek ağrısı çeken herkes kutsal mıdır?

16 sene boyunca çocuğu için bir sabah bile uyanmamış, kahvaltıyı kendisi acıktığı zaman hazırlamış, çocuğu sokağa salıp akşam ezanı okunmadan önce eve almış, bir kez olsun çocuğu ile ders çalışmamış, çocuğu ile özel hiçbir şey paylaşmamış anneler çocuklarına çok ciddi bir şiddet uyguluyor ve annedir yapar mantığı ile buna kimse ses çıkarmıyor. çünkü annelik dediğim gibi çocuk olmaktan daha büyük haklar veriyor size.

bunu dediğim zaman allah inşallah sana çocuk nasip etmesin ve allah belanı versin tepkilerini görmüş bir kadın olarak, anne olduğum için kutsal görülüp toplum tarafından belirli haklara sahip olabilmek yerine, tüm çocukları kendimden daha üstün bir yere koyuyorum. kimse beni doğurabileceğim için yükseğe koymasın, kutsal olduğumu düşünmesin, çocuğumu kutsal görsün istiyorum. bu da beni şimdiden kötü anne yapıyorsa yapacak bir şey yok.

gerçekleri görmek isteyen insanların pembe dünyasından çıkmasını öneririm. annesi evde pembe dizi izleyen çocuklar sokaklarda mendil satıyor, etraf şiddet gören ve istismara uğrayan çocuk dolu, çoğu çocuk aç bırakılıyor, anne ve babaları tarafından öldürülüyor, hatta çoğu camdan atılıyor, sonra çocuk kendi düştü diyorlar. kendini koruyamayan ve seslerini duyuramayan bu kadar çok çocuğun olma sebebi de anne kutsaldır, baba kutsaldır, anne ve babası başındadır anlayışıdır.

ayrıca çocukların olanlardan etkilenmediğini düşünmek için çok romantik olmak lazım. çocukluk cağı travmalarını ilerleyen yaşlara taşıyıp öyle bir gelecek kuruyorsun kendine. yetişkinler gider kendi ayağı ile tedavisini olur, bir çocuğun tedavi olmayı tercih etmesi için bile yetişkin olmayı beklemesi gerekiyor. yetişkin bir şekilde olanların mantığını kurabilir, çocuklar kuramaz. çocuk olmak başlıbaşına zavallı olmaktır.

sevgiliden ayrılıp 2 ay boyunca kendimizi toparlayamıyoruz ama çocuklar bizden daha güçlüdür. peki.

hayal gücüne zincir vurulan çocuk. 5 yaşında doktor olmak isteyen çocuk "bu ülkede en garanti meslek, diğerlerinde aç kalırım" diyebilir. bu sizi şaşırtmasın. ekonomik kaygı çocuklukta başlar çünkü duydukları tek şey bu.

zor efendim ülkede en zor şey hatta bu. ortadoğu çöplüğünde türkiye de yaşanılacak çocukluk büyük bir hayal kırıklığı barındırır.

şimdi çocuğum olmasını istemezdim. ben 8-10 yaşlarımdayken çok eğlenirdim, gezerdik, şeker toplamaya gitmek en sevdiğimiz aktiviteydi. şimdi şeker toplamaya çıkacağını zannetmiyorum çocukların. aklı selim hiçbir ailenin izin vereceğini sanmıyorum. özellikle kız çocuğu ebeveynlerinin öyle özgürce gezmeye bırakacağını hiç sanmamakla beraber önermiyorum da. insanlar çirkin, en değerli varlığınızı kaybetmek dayanılmaz olurdu.

bir birey yerine konmamaktır tabii ki. y kuşağından bildiriyorum, asla çocuğun fikri sorulmazdı mesela. bir şey sormayı geçtim çocuğun anlattığı dinlenmezdi bile. çünkü çocuk bu ya, hep boş konuşur.

çocuk yetiştirmeyi sadece otorite kurmak sanan ebeveynler vardı. “sen bilmezsin, sen yapamazsın, sen seçemezsin...” koca bir nesil bunlarla büyütüldü işte. ciddiye alınmadan, önemsiz hissettirilerek.

şimdiki çocuklar biraz daha şanslı. kimse ciddiye almadığı için birini “dinlemenin” önemini en acı yoldan öğrenen anne-babaların çocukları onlar çünkü.

çok doluyum bu konuda çok...

ekonomik sıkıntıdan kafayı yemiş, psikolojileri darmadağın aileler tarafından büyütülmek zorunda kalmaktır. hayata baya geriden başlıyorlar. lütfen ortalık düzelene kadar üremeyiniz. ortalık düzelir de siz bozuk olursanız hiç yapmayın.

zenginin yanında erişkin olmaktır demek

dolar kurunu, bilim kurulunu, kabine toplantısını falan takip etmektir.