unutulamayan okul anıları

ilkokulda beslenme saatinde dağıtılan ve sonradan çernobil yüzünden radyasyonlu olduğunu öğrendiğimiz fiskobirlik fındıkları ve kuru üzümler.

habersiz yapılan ve her sene suratsız çıktığım fotoğraf çekimleri.

sırada uyurken tavandaki floresan kafamın üstünde patladı bu anıyı unutmak kolay değil

t: belli başlı dönemlerde hatırlanıp tebessüm ettiren anılardır.
anasınıfı öğrencisiyim. öğretmen müdür odasına gezmeye götürecek sınıfı. a bloktan b bloğa geldik. binaya girmeden hemen önce sakın ses yapmayın abiler ablalar ders yapıyo sonra müdür kızar kulağınızı çeker dedi. ben de korktum. öğretmen girdi arkasından herkes giriyor ben giremedim. çünkü travma yaşadım kulağımın çekilmesi beni korkuturdu. kaldım orada dışarıda. müdür yardımcısı çıktı kapıya bağırdı bahçede top oynayan sivil çocuklara çıkın dışarıya diye. kovdu okuldan. ben de mal mal bakıyorum olan bitene. sonra bana baktı sen de çık dedi. ben de çıkıp eve gittim. sonra ortalık karıştı tabi babam öğretmeni azarlıyor nasıl gelir bu çocuk 5 yaşında tek başına 3 km yolu diye. shdhshdhshdnsj
nasıl dikkatsiz olursunuz ögretmen hanııım diye. hehdhehd
baya aksiyondu benim için eve giderken 2 kere araba çarpıyordu. görmüyorlar ki 45 cm insanım yani ahaha.

sevdiğim kız yanıma gelip kitap ayracının üstüne ne yazmam gerektiğini sormuştu. "gülümse tozu gitsin yalnızlığımın" demiştim. o da gülmüş ve yazmıştı. benim yalnızlığımın tozu gitmişti. onun ise mutluluğunun...

okulun ilk günü törende kafama top düşmüştü.

üst üste 3 kere okul müdürüne tuvalette sigara içerken yakalanmıştım 3seferde oğlum sen napıyosun burda sorusuna hocam sigara içiyordum dedim ve 3 seferde müdür bey dürüstsün seni affediyorum diyerek disipline vermemişti. okulda özeldi, ama dürüstlük her zaman kazandırır neticede

lise sonda, okulun son günü arkadaşlarla ayarladık.
benim ehliyetim vardı. babamın dükkanına hâlden malzeme getiren abiyle anlaşmıştım.
sonra sabahleyin abinin anadol kamyonetiyle tek tek arkadaşları topladım.
yanımda 3 kişi, kasada 5 kişi ile okul bahçesine girmiştik.
bütün okul bize kilitlenmişti. müdür bile gülmekten bizi dövmekten vazgeçmişti.

okul merdiveninden çıkarken önümden çıkan kız cebinden pedini düşürmüştü o sırada da 5 6 erkek grubu bunu görüp kızla dalga geçmislerdi kız ağlaya ağlaya gitti ,hoca gelip o grubu azarladı bende bunlara böyle şahit oldum ( daha 5. sınıfız) ondan sonra kötü bir şey sanmıştım ped göstermeyi. bazı şeylerin dalga konusu olmadığı keşke küçüklükten öğretilse.

lisenin başlarındayız o zaman bu elli kuruş isteme furyası popülerdi. çocuklar gelip hiç tanımadığı insanlardan para isterlerdi.

-elli kuruş var mıı biladerim bee?

o paralar bir daha geri dönmezdi ben de hiç birine vermezdim.
bi gün yine böyle bol para istemeli bir günün ortasındayken öğle arasında bi kız grubu geldi yanımıza.

"kızlar bişi isteyebilir miyim?“ dedi ben de şakasına valla param yok deyip ellerimi havaya kaldırdım teslim olur gibi. *
kızın o sakin ses tonu birden kaybolup cazgırlaştı.

"ne diyosun sen be geriizekaalıı!??! benim babam mimar bi keree sizin 1 haftada alacağınız harçlığı ben 1 günde alıyorummm!!! “ dedi.

sonra dönüp gitti. biz kızlarla birbirimize bakakaldık. gülsek mi kızsak mı bilemeden öylece donduk..

edit: meğer ped istemeye gelmiş haspam. git mimar babandan iste.

lise 1 de sakalı çıkan arkadaşımızı
her pazartesi hocaların radar takıp
onu bulup sakal kontrolü yapması
az çile çekmedin be mazlum

bir gün lisede arama yaptılar ve ben captain black paketimi masamın üzerindeki açık ingilizce kitabının arasına koydum. tabii ki hiçbir hocanın aklına kitabı kurcalamak gelmedi.

şüphesiz akıl yaşta değil baştadır. bunu gören öykü adındaki dilber zekam karşında epey etkilenmişti.

kim ortaokulda, lisede saçma sapan sebepler yüzünden sınıfça yenen toplu dayağı unutabilir.?

lise 2'deydik sanırım, okul kantinimiz yer değişikliği nedeniyle kapalıydı. okulumuzda dağ başında olduğundan tekinsiz bir beyaz minibüs, arkasında poğaça ve çay getirir, satardı. çorumlu mu kayserili mi olduğunu hatırlayamadığım bir arkadaş da bize halk ekmekten aldığı şampiyon ekmeklerden satardı. sınıfa damacana ile hediye gelen su sebili almıştık. herkes kupasıyla ister sıcak, ister soğuk su dolduruyordu. sınıf değil köy çeşmesi.

bir bahar günü, yıl 2006 veya 2007. 6. sınıf öğrencisiyim. okul, köye uzak kaldığı için yatılı olarak okuyoruz ve dersler saat 15:00 civarı sona eriyor. akşam yemeği saat 18:00'de. 15'ten sonra sıkılıyoruz, kanımız kaynıyor. kimsede cep telefonu yok. bilgisayar desen okulda bir tane ancak var zaten.

toplandık 7-8 erkek, 3-4 kız. dedik ki kaçalım ve arkadaşın yakınlarda olan köyüne gidelim. gölet var, ailesini görmüş olur ve eğleniriz düşüncesindeyiz. zaten gidip gelmek en fazla 2 saat sürecek ve akşam yemeğinde okulda olacağız. okulda kalan adkadaslari tembihledik, kimse fark etmeyecek.

neyse gittik, yemek yedik, eğleniyoruz falan derken saat oldu 17:00. tam dönüş yoluna gireceğiz ki sağanak yağmur başladı ​ama böyle gök deliniyor. çıkmanın imkanı yok. dudağımızı ısıra ısıra yağmur dursun diye dua ediyoruz ama bir saatten fazla yağdı ve biz yemeğe geç kaldık. ödümüz kopuyor ama elden bir şey gelmiyor.
başımız önde, korka korka arka bahçedeki duvardan atlayıp içeri girerken baktık sınıf öğretmeni bekliyor. dedik ki *ıçtık..

kızları gönderdi ve biz erkekleri pesi sıra yurda götürdü. odaya bir girdik ki ortada bir sandalye ve tıraş makinesi. hiçbir şey söylemeden, kizmadan, bağırmadan hepimizin saçını sıfıra vurdu hoca ve biz bir ay boyunca dersi dahil hiçbir şekilde konuşmadık kendisiyle. sonrasında özür dileyip iki tokata barıştık ama.

bu da böyle bir anımdır.

dersi ekip spor salonunda masa tenisi oynardık. hocada gelir hemen bulur ve derse geri kazandırırdı.

sevmediğim bir çocuk vardı çok gıcık olurdum hep gelip yediğim şeylerden de alırdı. ben de bir gün yine çikolata yiyordum, gelip isteyeceğini biliyordum; çikolatayı yalayıp tekrar kabına koydum. yanıma geldi istedi ben de verdim bir güzel yedi. oh afiyet olsun.

orta 2 veya 3, koridorda arkadaşıma el hareketi çekip arkamı döndüğümde en sevdiğim hocayla burun buruna gelişim... ben=yerin dibi

bir hafta cuma günü istiklal marşı okunduğu sırada bu arkadaşımızın kardeşi kafsdini okulun dış kapısındaki parmaklıklarin arasına sıkıştırmış . polis gelmişti çıkarmak için
istiklal marşı da yarım kalmıştı

kaçıncı sınıftaydık? hatırlamıyorum ama bacak kadar çocuklardık
bizim sınıfta erman adında kötü bir çocuk vardı.
aklına gelen her kötülüğü yapardı

öğretmenimizin küçük kızı olan zeliha, bazen yanımıza gelirdi, bizimle konuşurdu
iyi çocuktu aslında, bizi biraz tanıyordu
hiperaktif bir çocuktu)

günün birinde erman, zelihanın eline ip veriyor ve o iple çocukları dövmesini istiyor
zeliha durur? (çocuk sonuçta)
eline ipi alıp bütün çocukları dövmeye başlar
bende o sıra saklanıyordum))
bütün çocukları dövdükten sonra zeliha, ermana doğru dönüp öğretmen sınıfa gelene kadar ermanı döver
öğretmen, ermanı ağlamış durumda görünce kızına sinirlenmeye başlar
kız da kendini süçlü hissediyor tabi
tam da kızını öldürecekken çocuklar zelihayı kurtarıyor

öğretmen : can erman, seni kim bu hale getirdi

zeliha :

öğretmen : seggni oldürücem küçük katil

öğrenciler : öğretmenim, erman zelihaya bizi iple dövmesini söyledi. zelihanın suçu yok

öğretmen : seni öldürücem ermannn


olay aynı böyleydi ama vermiş olduğum isimler gerçek değildir.
ben insanların anonimliğini her zaman korurum)
çocukken çok zor dönemler yaşadık, psikopat bir öğretmenimiz vardı
bu da o dönemlerden kalan bir anı