unutulmak

büyük bir böbür yaşayarak, ben unutulmam diyordum... yaşadığım, yıllar sonrası merhabalar, merak ettim, soruları bunu destekliyordu.

yağmurda ıslanmış köpek gibi tündüm bir köşeye. bir mesaj bir ses bekliyorum. unutulduğuma inanıyor, böyle bir gerçek olduğu da, yüzüme çok acı çarpıyor.

önemsenmemek, umurunda olmamak, değersiz olmak.

unutulmak en çok sevdiğin birinin gözlerinden silinmek gibi bir şey. bir zamanlar hayatında en değerli yerdesin, sonra yavaş yavaş yok olmuşsun onun için. insanın içi acıyor, bir yerlerde eksik kalıyor sanki. ama bazen unutulmak da gerekiyor çünkü unutulmazsak kaldığımız yerde takılıp kalırız, yeni bir sayfa açamayız. yine de yürek sızlatıyor, bazen gecenin sessizliğinde
'acaba hala anıyor mu?' diye soruyorsun kendine. unutulmak kolay değil ama hayat işte, böyle öğreniyoruz vedalaşmayı maalesef.

herkesin başına gelecek bir şey bu. derler ki seni tanıyan son kişi de öldüğünde hiç yaşamamış olacaksın. al sana buz gibi gerçek. gelip geçeriz hepsi bu.

unutulmak ile ilgili bir sıkıntım yok. hatta bunu bir nimet olarak görüyorum, keşke ben de bu nimeti diğerlerine hissettirebilsem.

artık asıl sorunun ne olduğu anlaşılmıştır zannediyorum. asıl problem unutulmak değil, unutamamaktır…

sizi en çok seven, en iyi bilen insanın bile aklına gelmemek..

keşke herkes unutsa beni. bu yüzden anadolunun kuş uçmaz kervan geçmez yerlerine tayini çıkan kimsesiz memurlara çok özeniyorum. hayat bu ya.

insanların hakkımda ne düşündüklerini, hissettiklerini önemserim ama unutulursam da yapacak bir şey yok. bu kadarını kafanıza takarsanız hasta olursunuz, bana bu güncellemenin gelmesi de zaman aldı ama insanız neticede.

bir tercih meselesi elbette ama hatırlanmayı isterdim
unutması içln mi vardım hayatında?
birinin hikayesinde kötü olabileceğimi düşünmüyorum çünkü.
tanıyanlar da iyi hatırlasın.
unutmayıversinler şu huysuz kızcağızı