unutulmak

insan ölünce değil, unutulunca yok olurmuş. seni tanıyan son kişi de öldüğü zaman, hiçbir zaman var olmamış olacaksın.

ancak iz bırakanlar, iz bırakanlar unutulmaz...

büyük bir böbür yaşayarak, ben unutulmam diyordum... yaşadığım, yıllar sonrası merhabalar, merak ettim, soruları bunu destekliyordu.

yağmurda ıslanmış köpek gibi tündüm bir köşeye. bir mesaj bir ses bekliyorum. unutulduğuma inanıyor, böyle bir gerçek olduğu da, yüzüme çok acı çarpıyor.

önemsenmemek, umurunda olmamak, değersiz olmak.

unutulmak en çok sevdiğin birinin gözlerinden silinmek gibi bir şey. bir zamanlar hayatında en değerli yerdesin, sonra yavaş yavaş yok olmuşsun onun için. insanın içi acıyor, bir yerlerde eksik kalıyor sanki. ama bazen unutulmak da gerekiyor çünkü unutulmazsak kaldığımız yerde takılıp kalırız, yeni bir sayfa açamayız. yine de yürek sızlatıyor, bazen gecenin sessizliğinde
'acaba hala anıyor mu?' diye soruyorsun kendine. unutulmak kolay değil ama hayat işte, böyle öğreniyoruz vedalaşmayı maalesef.

herkesin başına gelecek bir şey bu. derler ki seni tanıyan son kişi de öldüğünde hiç yaşamamış olacaksın. al sana buz gibi gerçek. gelip geçeriz hepsi bu.