unutulmak

coco filminde ölen insanlar unutulduğunda diğer taraftan da tamamen silinip gidiyordu. diğer tarafta unutulmak ne kadar acı verir bilmem ama bu hayatta unutulmak fazlasıyla acı veriyor.

eger onceden cok sevilen 1 karakterseniz, cok uzucu ve aci verici olabilir.

en temel insan hakkı. bazen unutulmak istersiniz, hiç yaşamamış , sanki hiç var olmamış olmayı dilersiniz.
işte unutulmak bu gibi durumlarda hayati öneme haizdir.
unutulmak bir lükstür yani. herkese nasip olmaz.

soğuk

unutulmak var ama unutmamak da var.

ben küçükken bi keresinde bir eve misafirliğe gitmiştik. misafirlikten erken kalkan ve uğurlanan insanlar oldu. ben de peşlerinden dışarı çıkmıştım uğurlamaya(7-8 yaşındaydim bi de, edep sen ne guzel seysin). sonra beni evin dışında unutmuşlardı. zili çaldım duymadılar. seslendim ama şen kahkahalar eşliğinde yardım çığlıklarımı da bastırdılar. işte o an artık sokakta yaşayacağıma ama bunu başaramayıp soğukta ölüp gideceğime inanmıştım. neyse 3-5 dakika sonra birisi beni duydu ve içeri girebildim.
ama unutulmak çok kötü bir şeymiş, erken yaşta tadına baktım hep

insan ölünce değil, unutulunca yok olurmuş. seni tanıyan son kişi de öldüğü zaman, hiçbir zaman var olmamış olacaksın.

ancak iz bırakanlar, iz bırakanlar unutulmaz...

büyük bir böbür yaşayarak, ben unutulmam diyordum... yaşadığım, yıllar sonrası merhabalar, merak ettim, soruları bunu destekliyordu.

yağmurda ıslanmış köpek gibi tündüm bir köşeye. bir mesaj bir ses bekliyorum. unutulduğuma inanıyor, böyle bir gerçek olduğu da, yüzüme çok acı çarpıyor.

önemsenmemek, umurunda olmamak, değersiz olmak.

unutulmak en çok sevdiğin birinin gözlerinden silinmek gibi bir şey. bir zamanlar hayatında en değerli yerdesin, sonra yavaş yavaş yok olmuşsun onun için. insanın içi acıyor, bir yerlerde eksik kalıyor sanki. ama bazen unutulmak da gerekiyor çünkü unutulmazsak kaldığımız yerde takılıp kalırız, yeni bir sayfa açamayız. yine de yürek sızlatıyor, bazen gecenin sessizliğinde
'acaba hala anıyor mu?' diye soruyorsun kendine. unutulmak kolay değil ama hayat işte, böyle öğreniyoruz vedalaşmayı maalesef.

herkesin başına gelecek bir şey bu. derler ki seni tanıyan son kişi de öldüğünde hiç yaşamamış olacaksın. al sana buz gibi gerçek. gelip geçeriz hepsi bu.