yaşadığın hayattan mutlu musun sorunsalı

evet, yaşamasam daha mutlu olurdum ama hayatımdan memnunum.

değilim tabii. bazen beni çok rahatsız eden ve bu hayata tahammül edemediğim bir duygu kaplıyor içimi, onu def etmek için fazla çaba sarf ediyorum ve yoruluyorum. biraz da mutluluk denilen şey insanın içinde sen de o kumaş yoksa olmuyor, baktığını görmüyorsun kör oluyorsun. körlük ve köreltiden sonra da olayı döndürmek zor oluyor. ciddi kırılma lazım, bu olumsuzluklarla değil güzelliklerle olsun. umut her zaman mutluluğun yancısıdır. çoğu insan bununla hayata tutunuyor. ben ise zor bir insanım çokta mutlu olacağımı düşünmüyorum. koşullar, durumlar artık geçtim içime oturan ve kazıyamadığım bir mutsuzluğum var. neyse.

istediğim degil ama nefret ettiğim de bir hayat değil. bazen bi kahve içmek veya gun batımı izlemek icin bile yarına uyanmak kıymetli. mutlu olmaya bakmak lazım.

pazardan bir kilo bamya, balıkçıdan iki kilo sardalya alamayan ama yine de isyan etmeden harami ayağı yalayan geri zekalılara sorulacak bir soru.

(bkz: evli mutlu çocuklu)

değilim, mutlu olabilmek için de bir şey yapmıyorum.

çok mutluyum. o kadar çok ki, haddinden fazla. öyle olunca da haddini aşan her şey zıddına dönüşür ilkesini iliklerime kadar yaşatıyor hayat. birisi şu mutluluğun birazını alsın. bana fazla geldi. ha dert tasa da istemiyorum ama sonra dertsizlik derde dönüşüyor. öyle de tuhaf şeyler oluyor işte. varoluş çok saçma ya. oldu artık. yapacak bir şey yok.

birinin ansızın sorup ortamı buz kestiği o felsefi bomba. “iyiyim ya…” diye başlayıp içten içe “acaba?” diye devam ettiğin sorgulama hâli. sosyal medyada filtrelenmiş hayatlar görünce bu soru daha da ağır gelir; çünkü kıyas yapmaya başlarsın. aslında cevap siyah–beyaz değildir, gri tonlarında dolaşır. kısacası, insanın kendi kendine sessizce sorduğunda en dürüst, yüksek sesle sorulduğunda en kaçamak yanıt verdiği sorudur.