yaşadığın hayattan mutlu musun sorunsalı

insanlar genelde yaşamadığı hayattan dolayı mutsuzdur.

yaşadığımız hayattan memnun olabilmemiz için aslında yeterli nedenlerimiz yok.
ama aza kanaat etmeyi öğrettikleri için mükemmel hayatlar yaşadığımızı hissetmek zorunda bırakılıyoruz.
mesela azıcık yediğinden içtiğinden şikayet etsen hemen; "afrika'da insanlar açlıktan ölüyor." derler.
neden kimse norveç'te rahat yaşayan insanları örnek göstermez mesela hiç düşündünüz mü?
işi coğrafya kaderdir noktasına dayandıracağım ama layık olduğumuz hayatları yaşayamıyoruz ve gerekli çabayı gösterebileceğimiz imkan da verilmiyor.

8/10 veriyorum mutluluğuma gayet yeterli.

yaşadığım hayatta insanlar olmasaydı belki mutlu olabilirdim. ama insanlar var. insanların sayısısyla mutluluk ters orantılı.

buna hayat denebilirse, mutluyum.

mutluluğumu golgeleyenleri çıkardım artık daha da mutluyum.

aslında mutlu olduğum şey yaşadığım hayat değil, sadece hayatın bana verdikleriyle yetiniyor olsaydım muhtemelen mutsuz olurdum. kaderci de olmamak lazım.

ben şahsen mutluyum. kendime ait bir evim ve önüme koyacak yemeğimi paylaştığım bir kedim var.

anlayabilen için müthiş bir mutluluk o hayvanın gelip sizinle uyuması.

altı üstü 3-5 gün yaşayıp az çok güzel anılar biriktiririm derken psikologumun seans ücretini bile biriktiremeyecek duruma geldim.

mutlu insan mutlu muyum diye sormaz. bundan şüphesi varsa mutsuzdur. mutluluk hayatı olduğu gibi yargısız yaşamaktır. mutluluk hakkında bile düşünmemektir.
en sevdiğim filozoflardan rahmetli zygmunt baumandan gelsin.

değilim ve detaylara giremeyecek kadar mutsuz olduğuma karar verdim

bütün sıkıntılar sonrası muhakkak geliştiğim ve karşılığını olumlu yönde muhakkak aldığım için örüntümün bilincindeyim. haliyle ne olursa olsun umutsuzluk gibi duygulara pek kapılamıyorum. delicesine bir heyecanla yaşıyorum. modum düşükken bile bununla alay edebiliyorum ve bu biraz benim ciddiye alınabilirliğimi azaltsa da beni yine kendimden çok koruyor. elenmeyen bir durum olarak kalıyor faydasını gördüğüm için bünyemde bu hal. kişiselleştirilmiş alaycılığı çok seviyorum. insan kendisine her şeyi söyleyebilmeli.

daha iyi günlerim oldu mu? evet. mutlu muyum? eh. ama bu; "eh" benim standartlarıma göre eh. ortalama biri için dünyada cenneti yaşıyorumdur muhtemelen. o yüzden küstahlık etmek istemiyorum. yarını, bir yıl sonrayı, on yıl sonrayı çok merak ediyorum. çok heyecanlanıyorum. hayatı saçma bi mucize gibi algılıyorum. ne olursa olsun yüceltilmeye çok değer. hayat milyarlarca ihtimalden yalnızca biri ve bu çok büyüleyici.

düşünüyorum; güzel bir çocukluk geçti, koştum, oynadım, eğlendim, güzel bir ailede büyüdüm, severek okudum, kendi kararlarımla seçimler yaptım, istediğim okullara girdim, mezun oldum, istediğim mesleği yapıyorum, istediğim şirketlerde çalıştım, okuyorum, geziyorum, seviyorum, aşık oldum, güzel ilişkiler yaşadım, hayatımı kendi başıma sürdürebilecek güçteyim, yiyorum, içiyorum, eğleniyorum.

he kötü şeyler de olmuyor mu, oluyor ama baştan sona bakınca güzel şeyler çoğunlukta ve daha da önemlisi mutlu hissediyorum kendimi. daha ne olsun?

o kadar garip ki bazen hayatı fazlaca seviyorum. içimden gelen her şeyi güzelce yaşadığım için, güzel insanlar tanıdığım için ve başarılar kazandığım için. ama bazen öyle durumların içine düşüyorum ki elim kolum bağlı olabiliyor ve o an hayattan nefret ediyorum. hemen geçebilecek kötü olaylarda tüm hayatıma kör olmak sanırım kötü?

aşırı mutluyum. duymak istenilen buysa eğer.

kendi tercihlerime göre hareket ettiğim için ewet. bazen tercihlerimi sorguladığım da oluyor orası ayrı konu ama salla çoğu zaman çoğu olay önemsiz .

değilim. özellikle bu seneden sonrası için fazlaca endişeliyim. gelecek, aile, arkadaşlar, aşk, iş,... bir sürü konu açısından hiçbir şey umduğum ve hayal ettiğim gibi olmadı. tam anlamıyla bir çöküşün öyküsü de diyebilirim. yaşadığım travmalar beni aşırı korkutuyor. tedavi almayı düşünüyorum açıkçası.

mutluyum tabiki. benimki biraz şükürcülüğe kaçan bir mutluluk ama olsun böyle daha iyiyim.

seviyorum, seviliyorum, değer görüyorum. günümüz şartlarında ortalama bir refah seviyesinde yaşamaya çalıştığım mutlu, sağlıklı ve huzurlu bir ailem var.

her istediğim olmuyor ama olsaydı bu kadar mutlu olur muydum emin değilim. sınırsız şımarıklığa benim bile tahammülüm yok.

şükür etmek adettendir ama mutlu değilim.
daha iyi olabilirdi ama daha iyi olur mu diye umut edeyim mi onu bile bilmiyorum.
gençlikte çekiliyor ama orta yaştan sonra herşey zor geliyor.

eh.