yaşama hevesini yitiren insan

canlı cenazedir.

yaşama isteğini sonu gelecek bir şeye bağlayan insandır

azrail'le dans eden insandır.

artık hiçbir güzel şeyden zevk alamadığımı fark ediyorum. sebebini bilmiyorum ancak bu durum beni üzüyor.

kendisini "elbet bir gün güzel günler göreceğiz" şeklinde teselli etmesi gereken insan.

ruhu ölmüştür, bedenen müthiş görünebilme özellikleri vardır

daha kötüsü bunu faketmeyen bu sıkışmışlık ve sıkılmışlık içinde çaresizmişçesine yalnızca birgün ölmek için yaşayan insandır ki bu insanı seviyorsanız vay halinize.

kafası en rahat insandır. hiçbir beklentisi yok, umudu yok, korkusu yok. herşeyin geçici olduğunun bilincinde. hatta bazen yaşadığı hayatı bir oyun gibi, bir rüya gibi algıladığı olur. birgün uyanacak ve herşeyi unutacak. kimseyi hatırlamayacak, kimse de onu. yediği kazıklar, aşık olduğu kadınlar, gezdiği diyarlar , yaşadığı kavgalar herşey toz bulutu olacak. işte bunun bilincinde olmanın inanılmaz hafifliği ile boşa almış, freni patlamış yokuş aşağı inen kamyon misali salmıştır kendini.

kurban bayramında tabağa konulan billur.

olmek icin nefessiz kalmasina gerek yoktur

o kadar normal ki. böyle bir zamanda diye dedelerimin başladığı yerden belki başlayacağım ama hevesin kalmaması çok olağan geliyor bana. diyelim ki yeni bir heves yükleniyor, hemencecik kursağında kalıyor, bunun bir yere takılmayanı olmalı. ne bilim ben işte...