yazarları en son ağlatan hadise

kandil günü mezarlığa gitmiştik dedem anneannem ve dayımın mezarına. tam yanında ilk okul arkadaşımın annesini gördüm. annemle konuştular annem senin kim var mezarda diye sordu kadın "oğlan var benim, babaannesi dedesi hepsi aynı mezarda yatıyorlar" dedi. ama oğlan var derken sesi kısıldı ben bir başladım ağlamaya. kendi vefat eden yakınlarım aklıma bile gelmedi kadının o halini gördükten sonra. ölen oğlu da 10 sene falan oluyor öleli ama doğruktan 1 hafta sonra ölmüştü. bi sorunla doğdu sadece 1 hafta yaşadı. ondan sonra bu ablanın bir oğlu daha oldu şu an 5 yaşında bi oğlu daha var ama o 10 yıl önce giden bebegin acısını hala yaşıyor derinden. allah düşmanıma vermesin evlat acısı. ben bile "oğlum yatıyor mezarda" lafını unutamıyorum günlerce kendime gelemedim. yaşayan nasıl yaşıyor bu acıyı. allah yardımcısı olsun bu acıyı yaşayanların... bir sürü gerçek sorun var arkadaşlar insanlar neler yaşıyor, aşk meşk acı falan değil. olgunlaştıkça anlıyor insan gerçek hayatı, gerçek acıları...

mahkemeden çıktığımda verdiğim ifade ile geçmiş olaylar aklıma gelmişti bi banka çöküp sigara içiyordum yanımda kimse yoktu karşılayan da kafamda maria puder'in hasta bir köpek kadar yalnızım sözü geldi aklıma sonrası kopuş düşüncelerden geri döndüğüm zaman sigaranın külü elime düşmüş gözlerim yaşarmış anlık acıyla küfür ederken buldum kendimi.

kendimi çok yalnız hissettiğim ve buna rağmen güçlü olmak zorundayım her zaman... ben anlaşılamayan ruhlardanım.

kitap yazarken ağlıyorum hayır duygusal bir şeyler yazmıyorum ne kadar hırslı olsam da yazar olamayacağım için ağlıyorum

geçen akşam işten eve dönerken arabada açlıktan ağladım.*

ağıt yakılsın, ağlarım..
yanık seslerin kölesiyiz.

babamı anımsadım dün ve yokluğu o kadar canımı acıttı ki, oturdum hüngür hüngür ağladım özlediğimden.

en son boş duvara bakarken ağladım. bazen bir şey birikmişi en saçma anlarda boşalabiliyor. güçlü durmaya çalıştıkça duyguları içime hapsediyorum sonra yalnız kaldığımda o duygular bana darbe yapıyor.

dün çarşıda camiye doğru yürüyordum. kartonları toplayan yaşlı ve düşkün bir amca vardı. bir mağazanın önünde duran, birazı ıslanmış kartonları alınca içeriden belki de torunu yaşında bir cadaloz çıkıp amcaya bağırmaya başladı "sormadan niye alıyorsun" gibi bir şeyler dedi. amca da mahzun mahzun "kapının önünde ıslaktı çöp sandım aldım, tamam bırakıyorum" dedi bıraktı. sonra ben kıza yaklaşarak bir şeyler dedim biraz da bağırdım.
amcanın yanına gidip amcadan özür diledim (ben niye özür diledim bilmiyorum kendimi çok kötü hissettim). sonra camiye gidip baya ağladım sinirlerim boşaldı sanırım.

babamın bir arkadaşı geçen akşam, yanına yanaşıp bir miktar para vermiş * "bunları cami için kullanırsın" demiş, sabahına adamı evinde ölü bulmuşlar. yalnız yaşıyordu, belki de en son gördüğü kişi babamdı, adamcağız son hayrını yapıp bu dünyaya gözlerini yummuş, çok duygulandım, allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.

beni seven kişi laf arasında sevdiğim çocuğun sevgilisiyle el ele gezerken gördüğünü söyledi. bizi sadece arkadaş sanıyor. o kadar şey yazdı. ben de cevap olarak el ele gördün yani dedim. evet de hayırdır bir şey mi oldu dedi. el ele tutuştuklarının hayali gözümün önüne gelince bile içimde zelzele kopuyor diyemedim de mesafeli bir şekilde yürüdüklerini gördüm de hiç el ele görmedim ama zaten o temas bağımlısı dedim. temas bağımlısı derken kendimi avutmaya çalıştım. ama ağlamadım.

okulda çok yalnız hissettim. gözlerim doldu kimse fark etmedi. yine gözlerim doldu.

yanlış anlaşılmıştım ve atak geçiriyordum.

lunaparkta babasıyla eğlenen kızları gördüğümde

kolay kolay ağlayan biri değilimdir ama vampyr adlı oyunun yanılmıyorsam tam ortasında dr.jonathan reid'in kardeşiyle olan hadisesi tamamen başyapıt bence ağladım diyemem ama gözlerimi doldurmuştu.

az önce acı biber kestiğim ellerimi yanlışlıkla gözüme sürdüm.

normalde ağzıma geleni söylerim ama az önce birini kırmamak için sustum lan.
iyi bir insan mı oluyorum lan acaba?
yoksa değer mi vermeye başladım...
işte bu en korktuğum şey ulan.

garip bir durum sözlük. nasıl anlatayım?
kendini kötü hissetmesin diye sesimi çıkartmadım.
öylece ağladım.
bir anda insana bu yapılmaz ki...

bir şarkıydı sadece.

not: görüntü gerçekten ağlatır.

ben ağlamam ama şu video çok kötü üzdü beni
www.instagram.com/reel/CoSl...