yazarları en çok ağlatan film sahneleri

sadri alışık ustamızın baş rolünde oynadığı gelinlik kızlar filminden.
film bariz klişe bir türk melodramıdır. aslında sadri babanın oynadığı bir çok hüzünlü türk filmi öyledir. ama dünya sinemasında sadri alışık gibi aktörler kalitesizliğe bile ruh üfleyip o filmi güzel bir hale getirebilirler.
filmde sadri alışık'ın 3 küçük çocuğu, güzel karısıyla mutlu ve müreffeh bir yaşamı vardır. taa ki eşinin geçmiş yaşantısında ki belalı sevgilisi ortaya çıkana kadar. bu belalı eski sevgili, filmdeki anneyi tehtid eder. bu mutlu yuvanın ilk çocuğunun asıl babası kendisidir ve belli bir miktar para almazssa bunu sadri babaya söylemekle şantaj yapar.
hanımefendi, bu belalı beye istediği parayı götürdüğü sırada, belalı bey hanımefendiye tecavüze yeltenir. anne hanım efendi de bu aşağılık sürüngeni öldürür, 15 yıl hapse mahkum olur.

sadri baba çok üzgündür. büyük kızın kendisinden olmadığını öğrenir. dadıya büyük bir hışımla, büyük kızın dayısının yanına sürgün edilmesini söyler. tam merdivenlerden sinirle iniyordur ki, büyük kızın, diğer kızlara çok hüzünlü bir ninni söylediği işitilir. zaten ninniye girer girmez, sadri babayla benim gözümden yaşlar paralel akar durur. dadıya ''biz çok büyük bir hata yapıyoruz dadı. söylediklerimi unut'' der. ve büyük kızı da öz evlatlarından asla ayırmaz.

yeşil yol filmindeki john coffey'nin idam sahnesi.

ismini tam hatırlamıyorum filmin ama bilenler çıkacaktır, baş rolde johnny sins diye kel bir aktör var, film boyunca o hanım hanımcık kıza yapmadığını bırakmadı deyyus, göz yaşlarıma peçete yetiştiremedim.

where man cries:

katırcılar filmindeki bebeğin öldüğü sahne ve çığ düşmesi sonucu da askerin öldüğü sahne.

incir reçeli - duygu’nun ölüm sahnesi.

incendies filmindeki malum sahne. filmi izleyenler anlamıştır hangi sahneden bahsettiğimi.

hiç bir filmde ağlamadım bugüne kadar, 2 sene önce bir haberde amerika'da bir adamın suçlu sanılarak 46 yıl hapiste tutulduğu haberini görünce çok ağlamıştım.

hiç birbirimizi kandırmayalım dediğim başlık. babam ve oğlum filminin meşhur iki sahnesi adım gibi eminim ki benim gibi duygusuz pek çok erkeği bile ağlatmıştır. adettendir link de bırakalım.
ona bir oda ver sahnesi
gitme diyeydim sahnesi

hachiko-bir köpegin hikâyesi filminin neredeyse her sahnesi.

elbette; "selvi boylum al yazmalım" da asya'nın, kadiri değil mekintoşu seçip geri döndüğü sahne.

green mile- john coffey nin ölümü
ghajini-sanjay ın intikam sahnesi
bin kere izlesem de ağlarım.

50 ilk öpücükte kadının hasta olduğunu öğrendiği her sahne. her izlediğimde ağlarım.

aslan kraldaki baba oğul beraber geçirdikleri son gecede ben hüngür hüngür ağlıyorum. zaten nasıl aslan kral çocuk filmi olabiliyor onu da anlayamıyorum ya o ayrı konu.

ıssız adam son sahnede olan sarılma.

baştan sona dersek 7. koğuştaki mucize derim ama sahne dersek o çok başka.

üstüne başına böyle süre süre annesinin kucağında şeftali yiyen çocuk bir noktadan sonra elindekinden bıkıyor ve atıyor yere.

o çocuğu annesinin kucağında izleyen yoksul çocuk ise vahşi bir hayvan gibi atlıyor şeftalinin üzerine.

nerdeyse bebeydim bu sahneye denk geldiğimde. o kadar çok ağlamıştım ki kimse susturamamıştı. bildiğin travmatik bir sahnedir bu benim için. hâlâ aklıma gelince kalbim acır, nerede çocuk görsem ve üstü başından yoksul olduğunu anlasam çocuğa bildiğin yemek ısmarlamak için yalvarırım. çünkü bir çocuğun aynı öyle yerde duran yemeğe koşmasını engellemeye çalışıyorum. bir kez daha o görüntüye şahit olsam aklımı kaybedermiş gibi hissediyorum. hatta hayvanlar bile yemeğe koşarak geldiğinde ve ham diye yemeğin üstüne atladığında kalbim sıkışır.

son derece saçma mı? bence öyle. travma dediğin böyle ilginç bir şey.

leon heard, j.c.van damme, güzel müziği ve küçük kıvırcık saçlı kızın " senin yabancı olmadığını anlamıştım "repliği ardında burnunuzu sızlatmış, aksiyon filmlerinde çığır açmıştır.

f tipi film' de görüşe giden anneyi soyundurmak isteyen gardiyanın sahnesi..

selvi boylum al yazmalım'ın finalinde, "sevgi neydi" deyip dönüp giden asya!

sirius black'in ölüm sahnesi.

canım kardeşim kahramanın tam da televizyon alındığı gün ölümü.

beynelmilel filminde babanın kızına tokat atması, daha sonrasında karşılıklı ağlamaları.

kore yapımı hope (so-won) filminde bir babanın küçük çocuğuna tecavüz edilmesinden sonra onu perişan bir halde ilk görüşü.
oyuncu öyle içten ağlayıp kahroldu ki sanki o adamın yerinde ben varmışım gibi hüngür hüngür ağlamıştım.