yazarların 23 nisan hatıraları

ilkokul 1. sınıftayız. erkeklere şalvar gibi ama dolamalı bir şey giydirmişlerdi (geleneksel bir giysi değildi sanırım). dans ederken en öndeki çocuğun şalvarı aralanmıştı baya. zavallı çocuk herkesin içinde külodu ile kalıvermişti.

garibim çocuk da altında külodu ile dans ederken bir yandan ağlıyordu ama dansı bozmadı. annesi sahneye çıkıp müzik ve dans devam ederken çocuğun şalvarını düzeltmişti. dans bitene kadar çocuğun ağlaması durmadı. o zamanlar ben de 7 yaşında olduğum için gülmüştüm de şimdi üzüldüm.

ne çok çocuk demişim yav.

dünyanın en güzel bayramı... hatıralarım buraya yazmakla bitmez fakat aşırı özlem duyduğum için biraz bahsetmek isterim. ben köy okulunda okudum. her bayram bir sürü arabalar olurdu sokaklarda herkes merkezden izlemeye gelirdi. köy halkı, aileler, akrabalar, öğretmenler ve öğretmenlerin yakınları, çocukları... her bayramda yarışmalar olurdu sınıflar arasında. yumurta taşıma, halat çekme, çuval, kompozisyon, şiir, hikaye, sandalye kapmaca. hepsini de büyük hırsla ve heyecanla oynardık. sahi, şu an böyle yarışmalar yapıyorlar mı okullarda? artık bayram hafta sonuna denk gelince yataklarından kalkmıyorlar ya, cuma gününden falan kutluyorlar. yanlışsam aydınlatabilirsiniz. hüzünlendim bu durumu yazarken. neyse devam edelim. her bayram dans gösterisi yapardık. shakira- waka waka, grup hepsi- yalan, hadise- düm tek tek... hepsinde bıkmadan usanmadan öğretmenin öğrettiği ve kendi bulduğumuz hareketleri ezberlemeye çalışırdık... gösteriden sonra herkesten alkış almak, gururlu ve havalı bir şekilde yerine geçmek. eve gidince eski fotoğraf makinesiyle çekilen fotoğraflar için heyecanlanmak.
bayram benim için tam anlamıyla heyecan demek. atama teşekkür ederim bizlere ve gelecek nesilere bu kadar güzel, heyecan dolu bir hediye bıraktığı için.
aynı neşe ve hevesle...

hatıra sayılmaz ama küçükken kutlamalar böyle kuru kuruya değildi, trt'de dünya ülkelerinden çocukların dans gösterileri yayınlanırdı.
ispanyol çocukların flamenko dansları çok ilgimi çekerdi.
tabi herşey gibi bu da anılarda kaldı, şimdi instagram'dan hikaye ile kutlama yapıyoruz.

(bkz: halit kıvanç)

ilkokul birinci sınıfta, pamuk prenses ve 7 cüceler konseptli bir gösteride mavi yelekli mavi kukuletalı cüceyi canlandıran benim evet :)

belçika'da, türk topluluğunu temsil etmek için pamuk prenses ve yedi cüceler gösterisinde yer almak. yaş 10.

bilfiil 5 sene, 23 nisanlarda silifke yöresi oynamıştım . o kadar iyi oturmuştu ki kadro , izmir'in anadolu ateşi karabağlar şubesi gibiydik ( yine de beginner seviye diyelim). öğretmenimiz okul haricinde okulun çay partilerinde , pilav günlerinde çok oynattı bizi ; üzerimizzden para kazanıp bize koklatmadıysa günahı boynuna artık .

paranın olmamasının ne demek olduğunu bilmediğim ilkokul birinci sınıf yaşımda babamın başının etini yiyerek yavru kurt elbisesi ve trampet aldırmıştım. elbiseleri okul yaptırıyordu. babam parasını ay başında (2 mayıs) vereceğini söylemiş. buna rağmen, öğretmen beni tahtaya kaldırmış ve babamın parayı neden ödemediğini sorarak suratıma çok sert bir tokat atmıştı. 23 nisanla ilgili en güzel anım budur efendim. biraz daha büyüyünce böyle törenlere gitmemenin yüz farklı yöntemini geliştirdim. demek hıyaneti vataniyyem ta o günlerden balamış.

ps: yıllar sonra o öğretmenin oğlunu dövdüm. dövmem bittiğinde eşek sudan gelmişti. sonra olayı anlattım. bu yüzden dayak yedin, annene anlat dedim.

hiç yok. o kadar asosyal bir çocuktum ki toplum içinde görünmekten nefret ediyordum. anaokulunda her gösteride olmak için canımı veriyordum ama sonralarında böyle olmadı. öğretmenlerim sürekli yanıma gelip uzun uzun konuşmalar yapardı ama ben istemezdim.

pişman değilim açıkçası. milletin içinde salak salak dans edip tiktok gibi iğrenç yerlere düşen bir sürü geri zekâlı sürüsü var. onların arasında olsaydım çok üzülürdüm, iyi ki değilmişim.

havanın hep soğuk ve yağmurlu olması.günlük güneşlik bir 23 nisan hatırlamıyorum.
yağış sebebiyle yarım yamalak olurdu törenler.
(bkz: iklimini seveyim)

hep 23 nisanlarda rol almak isterdim.
nasip değilmiş.

23 nisan kıyafetleri içinde soğuktan ağlayan çocuklar travmatik iz bırakmıştır.

pembe gelinlikvari bir şeyle katıldığım için benden 10 cm kısa çocuğu koluma takıp tur attırdılar meydanda. o ne absürt olaydı öyle :d

bando takımında değil yürüyüş takımında olurdum , yeteneğim yoktu. hep yağmur yağardı ve mont giymemize izin vermezlerdi. incecik önlükle yağmur altında sıramızın gelmesini beklerdik. travma sanırım.

güneş altında yanmak yere oturulmasına da izin verilmemesi