yazarların emeklilik hayalleri

emekliliğin kendisi bir hayal değil mi? hadi biz eyt falan bir şekilde hallettik o işi de, geride kalanlar için sabırlar diliyorum.

bir evim olsun altında da kendi işlettiğim bir meyhane. tamamen keyfime göre açıp kapatacağım bir meyhane olsun. her gece rakı içerken sızayım istiyorum.*

küçücük bir sahil kasabasında müstakil ama lüks olmayan, gerekirse tek göz odaya bile razı olduğum, geniş ve güzelce bahçesi olan bir ev istiyorum ben. biliyorum çocuğum olmayacak ama olur da evlat edinebilirsem ve torunum da olursa muhtemelen yaşlılığın getirdiği kemik kısalması ile iyice kamburlaşmış bedenimle anne babasının yoğun olduğu zamanlarda onu okuldan alabilsem bir de tadından yenmez benim için :)) mis gibi dedelik hayali daha ne olsun yahu?

bahçemde yetiştirdiğim meyve sebzeleri sanki çok lezzetliymiş de pazara tezgah açabilecek miktarda ürün almışçasına sevdiklerime övüne övüne tattırmak isriyorum bir de sabah kahvaltılarında ve akşam yemeklerinde. asla gerçekleşmeyecek bir de biliyorum ama onun da olmasını isterim bir de tatlı-çokça da huysuz ve genelde bilmiş bir ihtiyar olacağımı düşündüğüm o zamanlarda yanımda. sevdiklerimiz etrafımızdayken mutluluğumuzun farkındaymışçasına, verdiğimiz emeklerin ve geçirdiğimiz güzel zamanların bilincinde olarak birbirimize attığımız manalı bakışlar ve tebessümler eşliğinde zamanlar hayal ediyorum.

ne saydırmışım ama :d yok şu, yok bu; şöyle böyle… kezban paris’te arkadaşlar. o zamanlar geldiğinde de bunlar olmadığı için huysuz huysuz yakınırım size artık uzak gözlüğümle tıkır tıkır yazarken yine bir yerlere eheheh.

emekli olunca hayalim ; sözlükteki yeni yetmelere nutuk atmak.