yazarların en büyük keşkesi

keşke bitcoin'i ilk duyduğumda seneler önce cesaret edip alabilseydim.

2017 yılında açmış olduğum btcturk hesabıma bitcoin almamak. daha büyüğü yok.

keşke okuduğum bölümü seçmeseydim.canım ailem istedi diye kendi hayallerimi feda etmeseydim.

seninle çikabilseydim
elini tutabilseydim
kafelerde diskolarda
belini sarabilseydim
elimdeki sazim olsan
doya doya çalsam seni
kadehimde şarap olsan
doya doya içsem seni
ah keşkem keşkem keşkem
ıçebilseydim keşkem
çalabilseydim keşkem
saçlarina boncuk taksam
seni nazardan korusam
mutluluktan uçardim ben
sana bir kez dokunsam

keşke onu hayatıma almaktan korkmasaydım.

keşke dememek için sınırlarımı zorlayan benim de bir keşkem var. umarım tek de o olur..

başka bir şehirde, başka bir üniversitede ,başka bir bölümde ve başka arkadaşlarla okumak ..

keşke hayallerime ihanet etmeseydim.

keşke derdim olsaydı. şaka şaka tövbe şaka yaptım.

keşke baştan başlasam

hiç keşke dememiş olmaktır.

keşke zamanında babam annemin sözünü dinleyip yurt dışına gitmeyi kabul etseydi de burada doğmasaydım.

bir de, keşke şimdiki aklımla 20 yıl öncesine dönebilsem.

bilerek bazı şeylere geç kaldım. keşke bunu yapmasaydım.

şov yapmak için değil de düşündüğümde çok büyük bir keşkem olmadığını fark ettim. benim keşkem yok. yaşadığım her şey beni şuan olduğum kişi haline getirdi ve bundan memnunum.

ilkokul 4, kursta müzik yeteneğimi beğenen hocam beni bir özel okula burslu yatılı vermek istemişti. ordan muhtemelen konservatuar vs. derken bambaşka bir hayatım olabilirdi.

keşke demesem de, merak ettiğim bir alternatif gerçekliktir.

keşke olmasaydım.

keşke erteleme huyumun üzerine gitseydim. başıma ne geldiyse ertelemekten ve kararsızlıktan geldi.

(bkz: hamlet kompleksi)

2001 okul tercihi.

(bkz: sigara)

tanım: henüz ilk gençlik yıllarının son dönemlerinde, hayatımın sonrasını etkileyecek olan keşkedir.

o kumral saçlı ve hayli edebi bir isme sahip, derin ve muazzam gülüşlü kıza ayrılırken beni unutma demek yerine ayaklarına kapanıp gitme, beni bırakma diye ağlamak isterdim... şimdiki aklım olsaydı!

annem örneğin kadınlarla ilgili bir şeyler öğretmiş, babam hayata hazırlamış olsaydı. en azından bir kız kardeşim olsaydı... yani kadınlara ilişkin biraz malumatım olsaydı (bildiğimden emin olduğum zırvalarım değil, sahici bilgilerim) tatlı bir tebessümle sarılıp hoşçakal değil, bütün yalnızlığımı, yoksunluğumu takınıp gitme derdim...

ve bugün böyle bir keşkem olmazdı!

ekleme: aradan geçen zaman vay be dedirtiyor insana, vay be! meğer korkunç bir aşk hikayrsi gibi gelen o zulüm derin bir sevgisizliğin dışavuruymuş bunu anladım. aile sahiden ama sahiden en belirleyici şey hayata ilişkin ve ergenlik de insan hayatının sevgi, şefkat ve desteğe en çok ihtiyaç duyulan dönemi... daha belirleyici olan ise tüm olumsuz ve yoksunluklara rağmen diri bir yaşam sürmek :)