yazarların en büyük keşkesi

keşkelerin bizi üzmekten başka ne faydası var ki.. bundan sonra hayatımızda keşkemiz olmasın. geçmişe çözüm yok ama gelecek bizim elimizde.

keşke küçük iskender' le tanışabilseydim.

keşke "keşke!" demeseydik.

keşkem yok. hepsi birer hayat tecrübesi. bizi biz yapan da yaşanmışlıklarımız değil mi zaten.

keşke hiç doğmasaydim.

geçtiğimiz haziran temmuz ağustos aylarını yaşamamış olsaydım.

‘keşke’ kelimesine o kadar uzağım ki , başlığı ‘keşkek’ olarak okudum. bir de karnım acıktıysa demek…

keşke nadirende olsa her zaman mutlu olan çocuklar gibi mutlu olsaydım. o zaman her şey başka türlü olurdu.

küçük iskender ile tanışamamak.

keşke okumasaydım. liseden mezun olur olmaz bir işe girseydim. hayatımda okuduğum için bu kadar aşağılanacagım hiç aklıma gelmezdi. bir ögretmen olarak yarı zamanlı sekilde x yerde çok komik bir rakama işe başladım. akademik kariyer yapma yolum yani işsizsin olarak adlandırılıyor. gerçekten yorum yapamıyorum.

keşke hayata keşke dedirtmeyecek bir meslekle baslasaydim.

(bkz: doğmak)

en büyük keşkem kendimim. öyle dünyaya gelmeseydim falan değil, keşke böyle bir insan olmasaydım diyorum direkt. kendimi çok yoruyorum, hayatımdan eksilen insanlara bakılırsa onları da yoruyorum. kıymet verdiğimi göstereyim, değerli olduklarını bilsinler diye elimden geldiğince çabalıyorum. bu çabam arttıkça onların gözündeki değerim azalıyor ve hemen ardına kaba etime tekmeyi bir güzel yiyorum.
geçenlerde olmak istediğin insan ile olduğun insan arasındaki fark ne kadar artarsa o kadar sıkıntı yaşarmışsın gibi bir şey okudum. "aha" dedim "öze, senin problemin bu işte." kendimi sorguladım, olduğum insanı sorguladım, olmak istediğim insanı sorguladım. çok bir fark bulamadım aslında, bazı hayallerimi saymazsak baya olmak istediğim insanmışım. e o zaman bunca sıkıntı neden kaynaklanıyor?
bu sorunun cevabını da bugün buldum. direkt benden kaynaklanıyor, olmak istediğim ve olduğum benden. boğuyorum insanları, iki yüz bulayım göklere çıkarıyorum. sevdiysem illa ki belli ediyorum bunu, etmezsem ölür geberirim çünkü. hele bir de fazla bir yakınlık duyduysam geçmiş olsun, ilk elden çıkarılacak kişi olmak için ne gerekiyorsa yapıyorum.
en büyük keşkem kendimim demiştim ya, balık kılçığı gibi daha küçük keşkelere bağlanıyor bu. keşke kafamla biyolojik yaşım bir olsa mesela. keşke kendi kıymetimi anlasam da bu kadar yere düşürülen biri olmasam. bu keşkeler arasında en çok canımı yakan ne biliyor musunuz? en alttaki, ufacık kılçıkta belirteceğim, küçücük bir neden: keşke mal gibi yaşayıp giderken az da olsa yapılması gereken şeyleri bilseydim.

bilmemek bazen çok yoruyormuş insanı. hele bilmeden yaşayabilmek... şu dünyada yerime öglenayı koyun, o bile benden daha güzel yönetirdi süreci öyle bir beceriksizlik yani. ringe çıkıp nakavt edeceğim dedikçe, muşambaya serilen pestil gibi yapışıyorum mindere. insan bir uslanmaz mı ya? sana soruyorum öze; insan bir akıllanmaz mı?

keşke zamanında biraz büyük sözü dinleseydim şimdi dönüp bakıyorum da kaybolan yıllarıma cidden yazık çok yazık.

gerçekten bende olmayandır. iyi ki de yok, çok takıntılıyım; o pişmanlıkla asla rahat edemezdim.

ölen 2 kişidir.
biri annem diğeri nam-ı diğer gavur.
onlar ölmeyeydi eyiydi.

en büyük keşkem; insanlara iyilik yaptığım adı altında hep kendimden bir şeyleri fedakarca vermek. keşke bu kadar aptal olmasaydım diyorum. ama sadece keşkede kalıyor bu.

keşke adam akıllı üni sınavına çalışsaydım da bir düzen kursaydım

hiçbir keşkem yok. olmasını istediğim her şeyi olması gerektiği gibi yaptım. "şunu şöyle yapsaydım daha iyi olurdu" diyebileceğim hiçbir şey yok. öyle bir şeyin varlığını hissettiğim an "geç oldu" demeden yapıyorum.

keşke en başından insanlara bu kadar sevecen olmasaydım. örselene örselene değiştim elbette ama bilemiyorum, bu yorgunluk olmadan yapmasaydım ya işte. şimdi de kimseyi sevemiyorum.