yazarların en sevdiği enstrüman sesi

(bkz: harpsichord) türkçesi sanırım klavsen.

şu an; ney

keman. o kadar ince noktalara kadar gidebiliyor ki sanki kalbim paramparça olsa atomlarına ayrılsa teşekkür edeceğim

benim aşağıda spesifik detaylarıyla en sevdiğim enstrümanların en sevdiğim duyma şekilleri olarak tarif ettiğim ses(ler)dir.


ud, her türlü perküsyon çalgısı(en başta bendir ve erbane, 9/8 ritmle çalınan darbukalar(evet biraz çingenlik var ruhumda)), her türlü davul, bağlama(özellikle ritm gitar gibi sabit bir şekilde çalındığında, üzerine uzun hava okunuyorsa( erzurum dağları türküsündeki gibi), klasik gitar(hele estas tonne gibi aşkla konuşturuyorsa), duygulu, uzun, çılgın elektrogitar soloları, ritm gitar(bilhassa thrash metal tarzı şarkılarda), rap şarkılarındaki beat'i veren her ne zıkkımsa( lose yourself şarkısındaki ritme benzer, güçlü ve net ritmler) viyolonsel, klasik piyano eserlerinde duyduğum piyano(chopin gibi)ve elbette ki bas gitar(her yerde, her şeyin içinde).

klarnet

yan flüt ve piyano arasında kaldım.

klarnet,viyolonsel, harmonika.

çello, haegeum

keman sesi için himalaya dağlarından koşa koşa bir dakika gibi bir sürede türkiye'ye gelirim

kemandır
kemanın ağlaması olayı beni benden alır birde sağlam bir sanatçı sağlam bir parçayı çalıyorsa tadından yenmez

(bkz: obua)

zihnimde jane maryam'in çaldığı bir gün

keman ve kam davulu

keman, çello.

piyano, keman ve ney olabilir...

yoi'k insa'n sesleri

çello, keman ve piyano.

bana bağlama verin.
çünkü teli gönüldendir.

(bkz: pipe organ) yada türkçe'de bilinen ismi ile kilise orgu*...

sesini kolay kolay diğer hiçbir müzik enstrümanına değişmeyeceğim muhteşem alet.

(bkz: mızıka) ya da türkçesiyle dudak akordeonu, harmonica

o nasıl sestir yav, hep dinler dinlemez tarihin en sevdiğim dönemine, 1700-ler amerikan mücadelesine ışınlanırım. çal kovboy, çal. öyle çal ki, biz ağacın altında dinlenirken, iktidarın göğsünü patlatsın. ciğerini dağıtsın.