yazarların en sevdiği mevsim

kış.

sonbahar.

evde oturma süresinin arttığı, damardan müslüm baba dinlenip depresyona girme vakti olan canım " kış " mevsimidir.
ne de olsa içinde acı olmayan bir kalp kan pompalamak tam başka bir işe yarayamaz ki bırakın bir kadını şair yapsın...

sonbahar.

sonbahar
sen şimdi yoksan yanımda neyleyim istanbul'u sonbaharda

her mevsim

ilkbahar

polen alerjim olmasına rağmen ilkbahar.

sonbahar. çünkü okula dönüş mevsimidir; ben okula gitmeyi hep çok sevdim, hangi derece olursa olsun. hatta lisanstan iki sonbahar alacağım kaldı. soğuyacağını düşündükçe en fazla tatlı tatlı estiren mevsimdir. her mevsimi severim ama sonbaharı daha bir severim.

ilkbahar tabiki. yeşille mavinin en güzel tonlarına sahip .

ılkbahar.

çünkü bana hem ölümü hem tekrar dirilmeyi hatırlatıp şükrettiriyor, dökülen yaprakların yerine filizlenen tomurcuklar, içime umut ekiyor bir nevi.

sonbahar

biriniz de çıkıp ben kış insanıyım dememiş, hıh.

her yer bembeyaz olacak, sıcacık battaniyenin altında olacaksın, kar yağışını izleyeceksin, çayını höpürdeteceksin.. hiçç hiçç
kıştan öte güzel mevsim tanımam. hadi azıcık ilkbahar da olabilir, kırmayalım sizi.

ilkbahar. ilkbaharın bambaşka bir huzuru, etrafa saçtığı bir mutluluğu var. her şey yeniden canlanıyor.

kış.

ilk bahar tabiki de dağ evim de rahat bir uyku çekmek gibisi yok.

kışı çok severdim. eski kız arkadaşımla birlikte aynı evi paylaştığım dönemlerde kar yağarken girerdik battaniyenin altına, açardık netflixten bir film değmeyin keyfimize... ama ondan sonra kışı pek sevemez oldum. severim ama eskisi gibi değil. sonbahar daha iyi gelmeye başladı ;)

yaz.

kış ama şimdikiler değil. o eski kış mevsimleri. böyle bir iki metre kar yağan kışlar. lanet olsun küresel ısınmaya.

ilkbahar insanı: yeni başlangıçların, tazelenmenin canlılığın insanıdır. doğanın uyanışındaki tazelik yansır ruhlarına, çevresindekilere de bu pozitif enerjiyi bulaştırırlar.

yaz insanı : sımsıcak sevgi dolu insanlardır. içinin bütün enerjisini sıcaklığını paylaşmaktan çekinmez. hatta bazen öyle anlar olur ki sıcaklığıyla yandığınızı hissedersiniz.

sonbahar insanı: melankolik, hüzünlü bir havası vardır çoğunlukla. ara sıra güneş açsa da ruhunda, hüzün bulutları çok gecikmez. sonbahar insanının ruhuna işlemiş bu haller karamsarlık olarak algılansa da hayatın içinde var olan hüzün kadardır.


kış insanı: acı ve ıstırapla sınanmış ve zorlu yaşam şartlarına maruz kalmış insanlardır ki, sert ve güçlü bir karaktere sahiptirler bu sebeple. yıkılmaz güçlü bir iradeleri vardır. yine de o katı sanılan yürekleri karın saf, temiz ve yumuşak hallerini taşır.