yazarların hatırladığı ilk hayal kırıklığı

ilk aşk…

(bkz: muharrem ince)

mütemadiyen beşiktaş...

öncesinde de çeşitli hayal kırıklıklarım olmuştur ama hatırladığım ilk ciddi hayal kırıklığım şöyle olmuştu.

köydeyken, abimle balık avlamaya gittik. çocuktuk daha, ilkokul öğrencisiydik. o azmak senin bu sulama kanalı benim geziyoruz; gördüğümüz her balıklı su birikintisinde, çarpma iğneli oltalarımızla balık avlıyoruz. öyle bir kaptırdık ki hava karardı. o aralar da, kaybolan çocukların bulunduğu anlardaki anne sarılmaları falan aklımızdan geçiyor. amerikan filmlerinde olur ya... kim bilir ne sevinecek annem kaybolmadığımız için diye hayaller kuruyoruz. sarılacak bize falan; tipik güzel drama sahnesi...

elbette annem öfkeden deliye döndü. o zaman, yaşadığım ve yaşayacağım hayatın, o parıltılı amerikan filmlerindeki gibi olmayacağını anlamıştım. büyük hayal kırıklığıydı ama öğretici bir deneyimdi de.

ailede çıkan ciddi bir ekonomik krizi sonrası, ortaokula kadar biriktirdiğim tüm paraların, yurt dışından gelen ilacın ödemesinin yapılması. gene kendim içindi bu ilaç, para yoktu, el mecburdu.

o gün bu gündür hala para biriktiremem. nasıl bir heves kırıklığıysa.

fen lisesi'ni çok az bir farkla kaçırıp öğretmen lisesi'ne kaydolmuştum ve yıllarca sonuçların açıklandığı o günü unutamadım.

ilkokulda siz aşı olmayacaksınız dedikleri halde gelip bize aşı vurmaları.

çocukluk arkadaşımın kalleşlikleri. hangi birini sayayayım ki. ondan kurtulana kadar yaşadığım bütün hayal kırıklıklarının sebebidir kendisi.

ilk değildir belki ama en içerlediğim hayal kırıklığım aklıma geldikçe beni üzmeye devam eder...
çocukluk evresinden çıkıp ergenliğe giriş zamanlarımdı.
annemin beni sevmiyorsan git babanın yanına, en azından ben sana baktım o senin yüzünü bile görmek istemedi deyişiydi.
ağzından çıkar çıkmaz pişman olduğunu görmüştüm.
merak etme anne. o zamanlar anlayamıyordum.
bende sinirlendiğimde senin gibiyim...

hepsi diğerinin üzerine yıkılmış. ilk sandığım her şey bir parça, daha eskisine de rastlayabiliyorum. bu ne dağınık zihin azizim? biraz topla şuraları.*

babamın olmamasının bir eksiklik ya da bir tuhaflık olmasıyla ilkokulda yüzleşmiştim. önceleri çok insan benim gibi sanırdım. öyle anlatıldı normalleştirildi. herkesin başına gelebilir sandım. sınıfımda bir tane bile olmayınca hayal kırıklığı yaşamıştım.

mahallede bir dükkan kapanıyordu ve sahibi oyuncakları mahalledeki çocuklara dağıtıyordu. bana da kırılmış bir oyuncak arabanın tekeri kalmıştı sadece.

eniştem kuzenimi ve kardeşimi dizlerine oturtup beni oturtmamıştı.* eve gidip ağlamıştım. anneme anlattım. o da eniştemi çağırdı. sonra tüm akşam kucağından inmedim adamın