yazarların memleketleri

babam konyali*, annem canakkaleli*.

yillarca ayni cevrede yasamislar*, ayni sokaklarda, ayni caddelerde yurumusler. ama en sevdigim olay ikisinin de daha birbirlerini tanimiyorken bir evin onunden gecerken keske soyle bir evim olsa demis olmalari. dogdugumdan beri keske dedikleri evde oturuyorum ve bu olay her aklima geldiginde tekrar tekrar hayran oluyorum.

nereli oldugunun bir onemi olmuyor, nasip dedikleri sey bu sanirim.

memleket zorunlu kılınmış ayrılıklara dair bir problem sanırım. bir şekilde yaşadığınız coğrafyadan ekonomik sebeplerle ülkenin bir bilemediniz iki üç şehrine yayılıyorsunuz. ama bu ayrılık zoraki bir ayrılık. tıpkı mübadele gibi. sonrasında bundan ötürüdür ki sivaslılar derneği gibi dernekler kuruluyor çünkü ayrılık tırnağın etten koparılması gibi.

bu ayrılığı hissedenleri de anlıyorum ama ben öyle bir aidiyet göremiyorum. ama evet atalarımın nasıl bir yaşam yaşadığını merak ediyorum elbette. o bölgede yüzyıllarca kalırken nasıl hissetmişler bunu merak edebilirim. ama hem dinin hem göçebe kültürünün getirdiği bir şey olacak çok atalarımızı bilmez etmeyiz. oysa kiliselerde herkesin şeceresi kaydı kuydu çıkar. ha gerekli mi apayrı bir konu ama memleket meselesi bence büyükşehirlere dadanmanın bir getirisi. dünyanın güzelliklerini sevmek korumak ve yaşamak benim derdim.

adana

ağrı

(bkz: eskişehir)

gaziantep'dir.

ordu

sırbistan-belgrad

silivri -danamandıra köyü

konya efenim.

yiğidin harman olduğu yer; tijuana.

yozgat yiğidin harman olduğu şehir.

anne tarafı selanik göçmeni, koca tarafından malatyalı.

sazlıbosna - istanbul

çok heyecanlıyım erzincanlıyım yıllardır bu espriyi yapmayı bekliyormuşum sanırım tabi espri sayılırsa dkdkdk.

olsun.

(bkz: mir)

göçmenistan.

melez.

artvinli yok mu la