yazdıkça rahatlamak

ne yazdığınıza bağlı olarak gerçekleşebilecek durum. güzel his. genelde bir kelime seçip akışta yazıp rahatlayabiliyor insan. günlük tutanlar bilir.

en iyi terapi yöntemidir kendimce.

yazılan kelimelere gözyaşları da eşlik ediyorsa kuş gibi hafifletir.

çünkü taşları bir bir dökmektir yazmak. öyle kollarınızda boğazınızda biriktirdiğiniz taşlar..
hepsi dökülünce gökyüzüne uçuşa geçilir mi?
kağıda ya da işte ekrana döktüklerimiz bize baktığında hissedilen hafifleme ile yenilerinin peşinden koşmaya devam edilir mi?
nedir bu sevda hep düğümlerin arkasından?
t: yeni ağırlaşmalara yol açan eylem.

taşları bir bir döküp hafifleyerek ağırlık yapacak yeni taşlara yer açmaktır. bir kere alıştıysanız taş toplamaya, hafiflemek sadece bir araç olur yeniden ağırlaşabilmek için.

sosyal olarak, anlayacak bir insan bulamadığımdan coğrafi olarak da bağırılacak kör bir kuyu bulamadığımdan içimi dökmek için yaptığım eylem.
bazen sayfalarca yazabilirim yetmez; bazen birkaç kelime yazar bırakırım yeter. her halükarda da kuş gibi hafiflerim.

bazen konuşup dertleştiğin insan bile sadece dinleyen bir defter kadar yardım edemez insana.

yazdıkça hafiflemek ve daha az anlatır olmakla taçlanan hadise.

yazma eyleminin en önemli özelliğidir.

dünyada insanlar yazma eylemini bu sebeple yapmışlardır.
dostoyevski yazarken nasıl hafiflemiştir merak ediyorum.
her yazar hafiflemek için yazmaz ama hafiflemek için yazan yazar çok fazladır.

bazen bir olayı kapatmak veya unutmak için onu yazıp halletmek gerekir.
bir olaydan kurtulmak için içinden geçenleri kelimelere dökmek gerekir.
bunu ustaca yapanlar usta şairler veya yazarlar olurlar.

bazen kendin için yazarsın hafiflersin mesela. not defterine karalar durursun. bu insanın kendiyle dertleşmesidir.

konuştukça rahatlamaktan yeğdir çoğunlukla. defter beni anladı mı, kalem bu fikrime ne tepki verir, şunu yazsam silemez miyim gerginliklerine yer yoktur. yazarsın, silersin, okursun, eklersin, çıkartırsın... muhatabının kim olacağı senin tercihindir. ister paylaş, ister kendine sakla. saklayacaksan rahatlama düzeyin daha da artar. terapi gibidir ama sessizdir, sakindir.

oğuz atay'ın tutunamayanlar'ı yazarken ziyadesiyle, katbekat, zirve yaparak yaşadığını düşündüğüm eylem.

ya da tam tersi/eksisi.

nasıl hissettiriyor biliyor musun, sanki böyle kızdığın biri var ama içinden gelen her şeyi söyleyemiyorsun. sonra kağıt alıyorsun eline ve aklına gelen her şeyi tartmadan yazaniliyorsun. harika bir terapidir, ben böyle güzel bir şey görmedim.

ne hissettiğini daha net anlamani sağlar. kelimelere dökerken hersey daha netleşiyor.

dinleyenlerin ve destekleyenleri fark edince daha da çok keyif almaktir.

kimseden bir tepki veya karşılık beklemeden, karşındakinin ne düşündüğünü dert etmeden yapılan bir eylem olduğu için içindekileri yazıya aktarmak başka birine anlatmaktan daha rahatlatıcıdır fikrimce. kafanda dönüp duran ve aklından atamadığın şeyleri birer birer oradan çıkarıp yazıya dökersin, hafiflersin.

bu gece yazdığım 6. tanım olamsıyla beraber tadına vardım ve bundan sonra canım sıkıldığında sürekli yazacağım. özellikle benim gibi insanlar için, yani whatsapp ı çok kullanmayan, günde taş çatlasın 2 3 mesaj atan insanlar için baya uzak bir aktiviteymiş yazı yazmak. ama insan için gerekliymiş. yüksek lisansa başlamadan bu konuda geliştirme gerekiyor kendimi. umarım bu sözlükle becerebilirim.

seni asla yargılamayan ve söylediğin her şeyi koşulsuz kabul eden bir dosta içini dökmektir.

kağıttır bu dost. ya da bilgisayar ekranıdır.

nispeten işe yarıyor. ben pek anlamadım bu olayı.

bundan bir kaç yıl öncesinde gerekli gereksiz hayatımda ki her insana uzun uzun yazar derdimi anlamalarını umardım. bir zaman sonra kendimi oralarda bir sığıntı gibi hissettiğim zaman kendimi oradan soyutlama isteğine kapıldım. pişmanmisin diye sorsanız zerre değilim. o günden beri insanların birbirilerini yeterince anlamadığını ve dinlemedigini öğrendim. insanlar, menfaatleri için yaşıyorlardı çok geç öğrendim. derin yaralanmadan hayata kalmayı başarabildim. ardından, kendi düşüncelerimi , hisslerimi bir deftere döktüm. inanın ki çok iyi geldi. daha sonra düşünceleri mi ve tüm hisslerimi başka şekilde anlatmaya karar verdim. bazı şeyleri başaramayacaktım belki ama denemekten zarar gelmezdi. bazı şeylerden kastım duygularımı zaman geçtikçe hissleştirmekti. en zoru buydu inanın..
bir şeyler yazmaya başladığım sıralar da kendimi çok iyi hissettiğimi farkettim. aslında önceden farketmistim sadece kabullenemiyordum.

bir kitap okuyarak tatmaya başladığım bir rahatlama yöntemi. yıllardır devam ediyorum. sanki bütün sorunları kelimelerle anlatabilirim ve o kelimelerin dünyasında kaybolabilirim. bir gün kitap okurken orda bir karakter "sayılar bir dünyadır ve ben o dünyada kaybolmayı seviyorum diyordu." bu tanım çok hoşuma gidince düşündüm. dedim ki kelimelerle yeni bir dünya yaratabilir miydim kendime. sonunda yarattım. kelimeler benim ütopik bir dünyam ve ben oraya kaçtıkça mutlu oluyorum. kelimelere bırakın ve kağıda anlatın derdinizi. rahatladığınızı göreceksiniz.

gittikçe rahatlamakla kapışır bence herkes en iyi bildiği şeyi yaparken rahatlar bence bunu