yazık oldu denilen şeyler

36 42 kuzey, 26-45 doğu koordinatları arasında kalan bölge ve içinde yaşadığını düşünenlerler.

2000 yılından sonra doğanlara yazık oldu.

ben kendim. şu beyinin nasada çalışması gerekirken benim gibi bir malda heba oluyor.

kafa sözlük adına.

18 aydır sürdürdüğümüz iletişime yazık oldu.

gençlik hevesi . bakın gençlik demiyorum , gençlik hevesi. çünkü hala gencim ama o hevesi özlüyorum .sıkıntısız sabahlarımı bir yerlere yetişmeye çalışmalarımı öyle düşünmeden geçen günlerimi az bilmenin güzelliğini özlüyorum. yalan söylemeyi bile özlüyorum o yalan söylesem de kimse anlamaz saflığını özlüyorum .hani her şeyin güzel olacağına inancım vardı ya , içimdeki iyiliğin her şeyi güzelleştireceğini sanırdım işte onu özlüyorum. korkusuzca kalbimin kapılarını açmalarımı özlüyorum . paldır küldür girdiğim o yolları özlüyorum. şimdi bir yola girmeden kırk defa düşünüyorum. düşünmeden yürümekmiş gençlik hevesi ve ben ona yazık etmişim.

ceren özdemir.

bir şizofren yüzünden 3 yıldır toprağın altında.

yazıktan öte, harap oldu, mahvoldu, sonsuzlukta kayboldu kız. neden öldüğünü kendi de bilmiyor...

ömrüm. evet, yazık oldu.

bir neslin gençliğine ve bundan sonraki geleceklerine.

biz*

ben, bana çok yazık oldu arkadaşlar.

süleymann efendi.

ceren özdemir'in hayatı.

insan bazen hayatını o kadar kötü idare ediyor ki yazık oldu süleyman efendi'ye diye düşünmeden edemiyor

süleyman efendiye.*

bir hiç uğruna inşa edilen şeylerin yitip gitmesi, modern çağın sürekli olarak bilinçaltına işlediği "bir şeyler bitmeli ki yeni şeyler başlasın" mottosu ekseninde insanların körleşmesi ve bunun neticesinde iyi olan her şeyin ateşe atılması.

(bkz: fenerbahçe)

tecavüz ettiler dun aksam..

ben çok sevmiştim. sanırım o da. yazık oldu yarınlara.
ben mutlu olamadım. sanırım o da.
ben unutmadım. sanırım o da.

ölsem gitmem daha. ölse gelemez daha.

yazık oldu yarınlara.

ne zaman birazcık sevildiğimi hissetsem günün sonu yine hayal kırıklığıydı. yine elimi koyacak bi yer bulamayıp yerle gök arası bir yerde kalmıştım. ne zaman başka kapıları çalsam o kapıların ardı hep doluydu. istenmezdim ve istenmediğimi bilirdim günün sonunda yürüyorum bütünlemeye kalmış bir sessizlikte demiş cemal süreya… aynen öyle üstüne ben ekliyorum; sabah olacak, gün doğacak ve ben yine dimdik yürüyüp ciddi duracağım ve tebessüm edeceğim çünkü yaşam sürekli benden bunu istiyordu. yıllardır böyleydi bu. ben yine en çok kendime kadarım. 1 kez çok sevdim ama hiç sevdiğim kadar sevilemedim… çünkü ben hep korkuyu masaya koyup korkuyu salıp kaçırdım. çünkü çoktular ama hiç yoktular, çünkü olduramadım olamamış ne varsa olduramadım, çünkü dediğim gibi ben sadece kendime kadardım iyi geceler…

o ve ben...