yediği şeyden ikram etmeyen arkadaş

kabalıktır. çevremde böyle biri var maalesef.

bana göre sıkıntılı olmayan bir durum. isterse nezaket gösterip ikram eder, isterse de etmez. karakter meselesi. nezaketi sahibi olmaması da ayrıca sıkıntı değildir, sonuçta sen bunu bilerek arkadaş olup onunla beraber vakit geçirmeye başlamışsın. eğer ben ikram ediyorsam o da etmek zorunda diyorsanız bu çok yanlış bir düşünce biçimi bence söyleyeyim çünkü ikram ettiğimiz şeyler tıpkı yapılan iyilikler gibi karşılık beklememelidir.

istediğini ağzıyla söylemediği sürece hayatta vermem.

söylerse de duruma göre, ama %95 paylaşırım diyebilirim.

ilkokulda yediği simidi kimse istemesin diye simidi boydan yalayan bir arkadasim vardi.yanina da hisar ayrani alip afiyetle yerdi.bu basliği görünce aklima direkt o geldi.tüccar oldu sonralari...

bak yine gözlerim doldu. yeminle çocukken fakir olmak çok zor.

ilkokulda böyle bir grup arkadaş vardı. öğle aralarında büyük paket cipsleri alır sınıfta yerlerdi. büyük boy cips o sıralar iki lira falan, ya da en fazla üç. neyse bütün sınıf çeşit çeşit cips kokardı. dışarı çıksan ayrı bir dert, içerde kalsan ayrı bir acı. her gün de dışarıda durulmayacağı için çok acılar çekti çocuk mutlu. yine de affetti arkadaşlarını.

arkadaş değil ama ofisteki çalışma arkadaşım kendisine bir bütün büyük boy pizza söyleyip bana baka baka yemişti. şöyle bir göz göz göze geldiğimizde "ata bey size ikram etmek isterdim ama tadı o kadar kötü ki..." deyip son dilimi de ağzına tıkmıştı.

arkadaşlar bu bir görgü kuralıdır. karşındakiyle paylaşmak istemesen bile sorarsın veya yalnız yiyeceğin bir yere yemeğini götürürsün. hele arkadaşlarla gidilen bir yerde acıktığım vakitler, yanımdaki arkadaşım aç değilse ben de yemiyorum. biz anadan babadan bunu gördük.

benim babam sucuklu yumurtanın son sucuğunu çok aç olsa bile bırakır. son lokma sevdiğinindir derdi.

minik ama hoş bir jest yani. ölmezsiniz olum lan.

cimridir. evet.

al kokmuştur

o yerken bakmanıza, canınızın çekmesine sebep olur.