yolun yarısında evde önemli bir eşya unutulduğunun farkına varılması

istanbul'dan güneye doğru tatile giderken boğaz köprüsünü geçtikten sonra kamerayı * evde unuttuğumuzu fark edip geri dönmüştük, çok acı verici ama kamerasız da tatilin bir anlamı olmazdı...

sırf bunu yaşamamak için bir gün önce hazırlıklara başlıyorum...

bu ara bolca başıma gelen olaydır.
çok yoğun ve yorgunum. sürekli bir şeyleri bir yerlerde unutuyorum.

dün biraz abartıp evde ablamı unuttum. kadın bana yardıma gelmiş ben markete temizlik malzemesi almaya gitmişim. dönüşte komşu kapısının önünde kahve içiyor ve bir fincanda bana ikram ediyor. ben kabul edip oturuyorum. muhabbet, gırgır, şamata derken abla arıyor.
ismail yk'nın şapur şupur şarkısını aratmayacak bir diyalog geçiyor aramızda.

aile önemlidir. aile unutulmaz. insan güneş gözlüğünü, ceketini, çantasını falan unutur. *

en yakın arkadaşımla beraber rizeye gitmiştik. bir süre kendimiz gezdik bu arada arkadaşımın akrabaları bizi misafir etti, bir gün de biz sizi gezdirelim dediler. ayder'e, kaleye gittik, en son bir yerde fotoğraf çekilmek için arabadan indik ve dönüş yoluna geçtik. bir saate yakın gittikten sonra telefonumun olmadığını farkettim. geri dönelim diyeceğim ama hem misafiriz hem bir dünya benzin masrafı yapmışlar zaten bizim için çok mahçubum, yavaşça arkadaşımı düttüm ve sanırım telefonum fotoğraf çekildiğimiz yerde kaldı dedim. geri döndük ama hem çok utanmıştım bu kadar iş çıkardığım, bir aileyi çoluk çocuk fazladan iki saat yol götürdüğüm, bir dünya da masrafa soktuğum için (çünkü gezilerimizden sonra götürdüğümüz ufak hediyeler, tatlılar dışında tek kuruş kabul etmediler, ne benzin ne de hesaba ortak olma) hem de onlar aman neden üzülüyorsun yeter ki bulalım telefonu diyecek kadar iyi kalpli oldukları, hiç bir sinir belirtisi göstermedikleri için.

yol uzaksa... geçmiş olsun.

ya eve döner tekrar çıkmam yada bırakırım kalsın.

ben size daha kötüsünü söyleyeyim... covid-19 ilk çıktığında 3 haftalık tatil için biletimi alelacele alıp uçağın kalkmasına 2 saat kala söyledi canım babam... neyse yurttan hızlıca çıktım ama nasıl bir çıkış.. havalimanına bir geldim baktım kimliğim yok.. yurtta unutmuşum.... o an kafamdan aşağı ülkenin tüm kaynar suları döküldü.... yetkilileri e-devlete girip ikna etmediğim mi kaldı, yurt kimliğini gösterip sekiz yüz saat yalvarmadığım mı... neyse ki sonunda uçağa aldılar ve oda arkadaşım kimliğimi kargoyla yolladı.....

geçen hafta bedri baykam peçetemi, yazlıkta masanın üstünde unuttuğumu hatırladım. 30 km geri geldim lan...

birkaç kişiyseniz ve ortak bir şey unutulmuşsa ihalenin garip bir şekilde hatırlayan kişiye kaldığı ilginç durum. daha dün yaşadık. yolun yarısı da değil neredeyse varmıştık. "aaaa bla bla'yı unuttuk!" dememin ardından neden daha önce hatırlamadığım üzerine bir ton laf işittim. ya biz aynı şeyi unutmadık mı?

özellikle pandeminin başında maskeyi unuttuğum için sürekli başıma gelen olaydır. şimdi anahtardan önce maskeyi kontrol ediyorum. şaka maka nasıl uzvumuz haline geldi ama.

yakın bir yere bayram tatiline gittik. yolda üç kez durmamız gerekti, bagajı açtık, bir şeyler aldık, bir şeyler koyduk.
1 saat sonra otele yerleşmek için bavula elimizi uzatmamızla donduk. bavulumuz yok.
haydi haydi, kapıyı kilitleyeceğim, bavulu da ben alırım diyen çocuklarımın saygıdeğer babası bavulu aşağı indirmeyi unutmuş.
antrenin ortasında boynu bükük şekilde kalmış minnak bavulumuz.
unutan mecburen dönüp bavulu aldı ve geri geldi. yol boyu kulaklarım çınlayıp durdu ama neden hiç anlamadım.

o an başından aşağı kaynar sular dökülür acelen varsa ve uzaklaşmışsan söve söve yoluna devam edersin...

ahhh beaa
idare edeceğiz mecburen bir şekilde

zaten bizde şans olsa diye başlayıp hayat ben senin neyini seveyim diye devam eden ve yerdeki ilk taşa karşıdaki park halinde duran arabaya deymeyecek şekilde vuruşu desemm

o önemli eşya tüm bavullarsa? yolun yarısında olmasa bile üçte birinde fark edilip geri dönülmüşse ve sonrasında kavga kıyamet yeniden yola çıkılıp o 5 saatlik yol bir türlü bitmemişse? rüya değil, gerçek...

işe giderken olmuşsan metro bozuldu mesajları hazırlamama sebep olan olay.

benim gibi obsesif bir manyak için imkansız olan durum, evden çıkmadan önce onlarca kez, eşyalarımı kontrol eder, kapı pencerelere bakar, tüpü kontrol eder, fişler çekilmiş mi kontrol eder öyle çıkarım, bu yüzden bir yere, uzun bir yere gidiceksem 1 saat önceden hazırlığı yaparım, ama giyim kuşam 1 saat sürmüyor, terkediceğim alan kontrolü sürüyor o kadar.

bunun yola çıkamadan yaşanan dram versiyonu da var. birgün uzun bir aradan sonra türkiye'ye gidiyorum. sabaha karşı 4 gibi. herşey hazır valizler şıkır şıkır. taksi geldi. bekliyor. pasaportu bulamıyorum. 10 dakika çok hızlı aradım. sonra salonun ortasında oturup ağlamaya başladım. daha sonra sıkıldım ağlamaktan tekrar aramaya başladım. taksi tam gidecekken hiç olmayacak son bir yer vardı orayada bakmak istedim. ve en sonunda buldum.

masumca küfrederek eve dönülür, eşya alınır ve geri gidilir, tabii bu arada otobüs kaçmıştır. ama olsundur!

cidden çok kötü bir his. ama mecburen dönüp alıp tekrar yola devam ediyorum.