zorla çiçek satmaya çalışan deniz kenarı çingeneleri

yıllar önce "bak tükürürüm" diye tehdit etmişliği vardır.

"sen tükürürsen ben de balgam atarım, üzerine de kalkar tokadı yapıştırırım" diyerek burundaki tüm sümüğü harrrrrk diye çekince, yerinde 3 saniye buz kestikten sonra uzadığı görülmüştür.

o zamanki manita ile 2 saat gülmüştük tabi. yaş 20 falan.

kendileriyle kibar konuşmayınız.

ilkinde hayır, ikincisinde uza deyiniz. zayıf gördüklerine salça olurlar.

artık lif satmaya çalışıyorlar. çiçek almıyor kimse. lifin tüketici yelpazesi daha geniş hem. bir şey sorabilir miyim diye de kibar kibar yaklaşıyorlar. durmayınca arkandan yemeyeceğiz ya seni diye bağırıyor. belki yiyeceksin abla nerden bileyim.

kaleiçi'ni özleten insanlardır. çok özledim orada amaçsızca dolanmayı off be.
yalnız, bu kadınlar bile kalitesizleşti. böyle devri sitim. nerede o kız arkadaşın yanında onore eden, muhabbet, laf cambazı, tatlı tatlı zorla satın aldıran piç ablalar, nerede abuluk-gubuluk ehlem sehlem diye çiçeği ağzına sokan suri bacılar (açıklamak yersiz de, ırkçı bakış açısı değil bu. politik şeylerle işim yok. derdim, kalitesizlik, yaptığı işi özensiz yapması). hayata dair her anı daha boktan oluyor mutlaka. çok ilginç bir devir oldu bu. şükür bitecek yakında.