aaa başvuru yapabiliyor muyduk? ben de kendiliğinden olacak diye düşünmüştüm. yemin ederim beni şu sözlükte melting kadar kimse sevmedi. gözlerim doldu şu an. mümkün olsa kendisine bir aylık reklamsız sözlük hediye ederdim. hatta bir gün back to the future rozetine ulaşacak olsam ve kendisi benden renkli mahlas istese bir an bile düşünmeden renkli mahlas alırdım.

memati konusuna gelince..
öyle bir şey olmasın nolur ama olursa da yapılabilecek tüm esprileri hazırladım zihnimde. mematiler kulübüne kaydımı yaptırır, rütbemin ağırlığına göre hareket ederim.

“neden konuşmuyorsun?” sorusundan nefret eder.

"ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı?
sevmek için güzele mi bakmalı?
çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı?"

(bkz: victor hugo)

mavi
bir perde misali
derin bir uykunun
karanlık gölgesi

kızıl
savrulan saçların
denize direnişi

direnişin kutlu olsun
karanlık gecenin
ahenkli güneşi

sen dans ettikçe
ayın ışığı
düştükçe yüzüne

itiraflarım bitmeyeceği için bir itiraf daha yazmak istiyorum. bugüne kadar bana dayatılmış her şeyi benimsediğim için ya da kabul etmek zorunda kaldığım için kendimi tanıyamıyorum. bir gün kendimle karşılaşırsam ve dünyanın son günü olursa diyordu bir kitapta en kötüsü o. ıçimden gelen her şeyi haykırmak, tüm duygularımı bağıra çağıra yaşamak isterdim neden yapamıyorum? neden her şeye gücüm var, her şeye yeterim de kendime neden yetemem? neden herkese evet de kendime hayır? neden herkes benden önemli ben değilim? keşke diyorum kendimi ben doğurabilsem, tutsam ellerimden bir de ben büyütsem. ona hataları, yanlışları göstersem hayat bak her zaman böyledir demesem oturup anlatsam en baştan. çok kızıyorum hem kendime hem de kendimi bu hale sokanlara. hayata yenik başlamak çok kırıcı, çok buruk. kimse bana dünyanın bu kadar acımasız olduğunu öğretmedi. aslında çok iyi de demedi. neden ben pembe görmeyi tercih ettim başka onlarca renk arasından? kendimden dışıma çıkıp bakmaya korkuyorum. o uçurumdan düşerim diye korkuyorum. belki düşsem kalktıgımda daha kuvvetli olacağım , gücüm var cesaretim yok. her zaman hatalarımın olmasını da onları görmeyi de zayıflık sandim. sanki ben tanriyim neden bu kadar korktum? galiba bir ömür böyle geçecek. kendi hapishanemde, kendi potansiyelimin farkında olmadan ve diğer insanlardan korkarak. evet, insanlarla konuşmaktan çekiniyorum, korkuyorum belki de alışmak istemiyorum çünkü herkes tarafından eninde sonunda terk edileceğimi, yok sayılacağımi, dışlanacagimi biliyorum. ön yargılı olduğum söylenebilir
fakat bunun aksini görmezsem nasil bilebilirim itilmeden, hor görülmeden sevilmeyi? bu sosyal fobidir değildir adını da bilmem ama içime sığmayan bu coşkunluk dolu insan sevgisini belli ettiremediği kesin.

kısacası bıktım ve yoruldum. bunu artık bir şekilde bir yerde paylaşmak istedim. çünkü defalarca yazdım ve bu beni yeterince rahatlatmadı. belki burada da bekledigim rahatlama sağlanmayacak ama bunu okuyan ve gören, benim sesimi kendimden başkalarının duyduğunu bilmek daha iyi hissettirecektir umarım.

meslek sahibi olup, aileden uzakta; kendi ayakları üstünde durmaya çabalarken insanlardan yediği kazıklar onu olgunlaştırır.

aşk acısı o kadını yine olgunlaştırır.

araştırmayı sever. kendini geliştirmek adına sürekli eğitimler kovalar. tüm bunlar yine onu olgunlaştırır.


"kısaca kendine yaptığı tüm yatırımlar bir kadını olgunlaştırır."

kendisiyle hiç görüşmedim, yazışmadım ve herhangi bir iletişimim olmadı; bunu başta belirteyim. gördüğüm kadarıyla , kuralları uygulayan bir yönetici. benim de bir tanımım silindi ki o tanımda sadece bir dizinin hoşuma giden bir repliğini paylaşmıştım, ama silindi. kural böyledir, demek format dışıdır dedim ve hiç yaygara koparmadım.

okula gittik hepimiz. okul forması giyilecek diye bir kural varken, jean tişört giyip gidiyor muyuz okula?
keza çalışırken burnu açık ayakkabı giymek yasaktı çalıştığım kurumda, mantıksız gelse de orada çalışmayı kabul ettiğim zaman, oranın kurallarını da kabul ettiğimden, kural neyse ona uydum.

bazen üslubun dışında söylemlere maruz kaldığını görüp üzülüyorum. bu kendisi değil, başka biri de olsa üzülürdüm.

hepimiz insanız; kurallar formatlar bazen gözümüzden kaçıyor. ama birini suçlamadan önce, kuralları gözden geçirip ona göre hareket edilmesini öneririm.

yazması çok keyifli. beğendiğim yazarları nickaltında desteklemeyi seviyorum. teşekkür etmek için de aşırı sevimli mesajlar atıyorlar çok mutlu oluyorum. nickaltı yazalım. nickaltı önemli.

''çince'' dendiğine aklımıza gelen dil. putonghua denen bir dilin pekin ağzından gelmektedirç. abd'de ve kanada'da, özellikle çinli diasporasının yaşadığı yerlerde, çinceye nadiren ''chinese'' denir (örn: 'i'm learning mandarin''). çin ve tayvan'ın resmî dili olup malezya'da, singapur'da, filipinler'de , tayland'da; ezcümle tüm güneydoğu asya yaygın bir şekilde konuşulur ve bu bölgelerin lingua franca'sıdır. abd'de, kanada'da ve arnavutluk'ta da konuşuru çoktur.

''çince'' dendiğinde akla gelen bir diğer dil ise kantonca'dır. ancak mandarin ile kantonca ingilizce ile almanca gibi, italyanca ile ispanyolca gibi farklı iki dildir ve birini konuşan diğeriyle anlaşamaz. zaten kantonca pek yaygın dil değil, yetmiş milyon civarında insan konuşuyor. hon kong'un anadili kantonca'dır.

ben napayım? burada yazabilmek için yöneticilere rüşvet yediriyorum. yok diyorlar yarasa senden yazar filan olmaz.. 3-5 yatırıyorum her ay uçurmasınlar diye.

taze çekilmiş karabiber.

sarartma işlemi yapılmamış organik limon.

tam buğday ekmeği.

ve olmazsa olmazım hafif sirkeli kaşık salata.*

sanatçı bir ailenin oğlu olarak 1943’te dünyaya gelen, kuşkusuz ki hollywood’un en yetenekli aktörlerinden biridir.

öncelikle benine kurban diyorum*. kanında italyan kanı olduğu nasıl belli. farklı rollerde izlesem de kendisini, nedense hep sicilyalı mafya imajı görüyorum kendisinde. oynadığı bazı roller bu imaja neden olsa da, bu roller aynı zamanda italya’da tepki görmesine neden olmuştu. hatta sonradan vatandaşlık aldığı italya’da, buna karşı çıkanlar da olmuş.

kariyeri inişli-çıkışlı derler ya çoğu sanatçı için; onun için sadece çıkışlı kelimesi kullanılabilir. bizim burada bir inşaat firması,yaptıkları binalar için :’her binayı öncekinden daha iyi yapıyoruz’ demesi gibi; onun da her rolü öncekinden daha iyi olmuştur.

kariyerine 16 yaşlarında başlaması şaşırtıcı değil aslında; sanatçı bir ailede doğması, sanatın bir kolunda yürüme ihtimalini güçlendiriyordu. film olarak kariyerine greetings filmiyle başladı. sonra tanrı yürü ya kulum dedi. kimi zaman bir senede 3 film de oynayarak , yürümediğini ve hatta koştuğunu göstermiştir. kendine özgü mimikleri, karakterin kıyafetini tam üzerine göre dikmesi, ses tonu ile o gerçekten efsanelerden biridir. yılların da verdiği tecrübeyle, ekran önünde kendi evinin rahatlığında olduğu gibi rahattır.

demin bir röportajını izledim. spiker ona ‘şu ana kadar beraber oynadığınız en iyi aktör kimdir’ diye sorduğunda, ‘kendim’ diye cevap vermiştir. evet efendim, görünen köy kılavuz istemez;mütevaziliğe de gerek yoktur bu durumda.

ortalık cıvıl cıvıl

boşa geçmiş bir ömür, yaşanmış bir çok travma, acı. bitmeyen yalnızlık ve olmayan bir gelecek.
kısacası kaybedecek bir şeyin kalmaması.

podcast veya masal açıp dinlerken uyuya kalmak..

"belkide gökyüzü insanlardan uzak olduğu için bu kadar güzel."
~küçük prens

2004 yılında ekranlara gelmeye başlayıp 2009 yılında ekranlara veda eden komedi dizisidir. gazanfer özcan, hümeyra, müşfik kenter, engin günaydın, binnur kaya, gülse birsel, peker açıkalın, tolga çevik, ata demirer, vural çelik, evrim akın, hale caneroğlu, şenay gürler gibi daha birçok efsane oyuncuyu bir dizi altında toplamayı başarıp 6 sezon * bir arada tutabilmesi bana göre ne kadar başarılı bir dizi olduğunu göstermesine yeter de artar bile. diziye gelen konuk oyuncuları saymıyorum bile, spoiler kısmına girebilir. dizinin genel olarak konusu nişantaşında geçiyor. aslı, volkan, anne ve babaları arasında bölümler geçip giderken çeşitli olaylara, durumlara tanık oluyoruz. gittikçe yeni yüzler tanıyoruz, bir süre sonra da oyuncu kadromuz sabit bir şekilde kalıp olaylar gelişmeye başlıyor.

bana göre türkiyede komedi konusu içerisinde en iyi senaryo yazarı gülse birseldir. bu dizi de bu yargımın kanıtıdır diye düşünüyorum. türkiyede yediden yetmişe herkese hem uygun olup hem de bu kadar tanınan, geçmişten günümüze hiç eskimemiş olan ender değerlerden birisidir bu dizi. şimdi açsam izlemeye başlasam yine bağımlılık yapar. her türlü eskimez.

(bkz: eyluling)*

eylul ay degil tek basina mevsim benim icin, hangi sehirde olursam olayim farkli yasiyorum sonbahardan; isitan ama yakmayan gunes, esen ama usutmeyen ruzgar, belki biraz bulutlu ilik hava.
sevmeyi birak kopegiyim eylulun.

yaz kadar terletmeyen, kis kadar usutmeyen ve yagmurda islatmaktan sucuga dondurmeyen; bebek gibi ya,
gelsin hemen tekrar.

eylul ayi bir insan olsa askindan ferhat’a, kerem’e ve dahi mecnun’a donebilirdim sanirim; iyi ki degil.*

çok beğendiğim ,ilgimi çeken kitapları ödemeye gelince öğrenci halimizle otuz kere hesap yaptıran durum. nolurdu şu kitaplar biraz daha ucuz olsa.

şöyle ki:

google görsellere giriyorsun. entrye eklemek istediğin resme tıklıyorsun. sağ tarafta açılıyo ya. sonra ona sağ tıklayıp resim adresini kopyala diyip yapıştırıyosun.

eğer link, datalı hayvan gibi uzun bişeyse resmin üstüne tıkla, sayfasına git. oradan aynısını yap.