bunun neden “sorunsal” olarak ifade edildiğini anlamadığım saçmalık. yazmayı ve okumayı seviyorum. story de atıyorum, enrty de giriyorum. ikisini de halledebiliyor olmak mı sorun? sözlük buram buram çorap mı koksun ayrıca?

şampiyonlar ligi 1. torbadir.

kitaplar,biletler,sinema,tiyatro kısacası insanı geliştiren ve mutlu eden her şey.

kendini mutlu etmeyi öğrenmiş kadındır.

satı
sene
hanım

haftalardır dönmesini gurbete giden anasını babasını bekleyen çocuk gibi beklediğim, önceden verdiğim söz üzerine, yine aynı çocuğun gurbetten gelen akrabanın valizine alaman çukulatası bulma ümidiyle saldırması gibi temaya aykırı bir katkı ile sözümü tuttuğum radyo programı…

neden?
çünkü sözünün eri afilli bir beyim…

gümüşlük, konsol, vitrin tarzı eşyalar.
18 yıl önce evlendiğimizde eşimle kitaplık aldık, kitapları koymak için. bu tarz eşyalar almadık. tanıdıkların bi garibine gitmişti. ben de az marjinal değilmişim he! kına gecesi yapmadım, düğün yapmadık, bu tarz eşyalar almadık. o zamanlar almayanı dövüyorlar gibi olmazsa olmaz yani. ne laflar sokuşturuldu. şimdi garipsenmiyor.
zaten çok eşya sevmem. evde rahat olmayı severim. ne öyle oturup kafa dağıtacağım yerde tabak, çanak!

ara ara gelir bu kâbuslar,
simsiyah bir gökyüzü vardır çoğunlukla. ayağımda ayakkabım olmadan sokaklarda yürürüm, yerler de ıslaktır; cüzdanı kontrol ederim, o da yerinde yoktur.eve nasıl gideceğim,ne kadar uzağım kim bilir?
bir sessizlik, bir ıssızlık vardır üniversitenin olduğu sokakta.
amfileri görürüm, sınavlara kıl payı yetişmişim.bazen cebir sınavında ter döker, loş koridorda dolaşıp not listelerinde adımı ararım.bir dersten kaldığımı ama o dersi de tekrar alamayacağımı öğrenirim.

kâbuslar böyle çeşitli kombinasyonlarda sürer gider.

yazarken bile gerildim gerçekten.
üniversite hayatı benim için çok da kolay olmadı, günde dört saatim yollarda geçti.her öğrenci gibi ekonomik sıkıntılar yaşadım, veremediğim tek ders için bir dönem kaybettim.türk filmlerinde esas kız bazen hıçkıra hıçkıra ağlar, film bunlar, der geçerdim.onca çabaya rağmen okul uzadığında bu tür ağlamayı da deneyimledim, kendimi tutamıyordum, bir çeşit sinir krizi belki de.

geçti gitti o günler, bana uykudan uyandıran kâbusları miras kaldı.

kürk mantolu madonna ile kafamda arşa çıkardığım romantik yazar. nasil bir aşk yasamışsın sabahattin abim, farkındalık açısından nerelere yükselmişsin, ne müthiş bir insanmışsın. trajik ve erken bir ölümle bu dünyadan ayrılan büyük insan. mustafa kaya'dan çocuklar gibi şarkısını dinlerken aklıma gelir kendisi.

kemal sunal'ın, izleyici güldürü beklerken ciddiyet üzerine oyunculuğunu sergilediği filmi.

oysa ki geceydi..

"din gibi temiz bir duygu, politika gibi kirli oyunlara alet edilemez. din ait olduğu yerde, temiz vicdan sahnesinde yaşanmalıdır."

- mustafa kemal paşa

basit gibi gözüken fakat en karmaşık canlıdır.

ayrıca fazıl say'ın bir şiirden bestelediği insan insan eserinde de geçer.

--- alıntı ---
insan, insan derler idi
insan nedir şimdi bildim
can can deyu söylerlerdi
ben can nedir şimdi bildim.
--- alıntı ---

harekete geçmemiz için yapmamız gereken şeye odaklanmalı ve sonuca bakmalıyız. tıpkı şunun gibi;

büyüklerin ellerinden varsa benden ihtiyar
küçüklerin gözlerinden öperim bayram harçlığı yok ama kimseye

güvensizlik çağımızın hastalığı. genelleme yapmayıp, herkesin kişiliğinin çok ayrı olduğunu ve yaşanan olayların çoğu kişinin de başına geldiğini, beş parmağın beşinin de bir olmadığını kabul edebilsek keşke.
hemcinslerim de erkeklere güvenmemekten dem vuruyor ben onu da yanlış bulup, şu an bu başlıkta erkeklere bu konu hakkında ne diyorsam kadınlara da aynısını söylüyorum. şahsiyet meselesi efendim.
editcik : başlığın "en klişe yorumunu" yaptığım için özür dilerim.. *

ana göre değişebilir. bazen kitap okumak, bazen film izlemek, bazen yemek yemek. bazen hiçbir şey yapmadan kendi başına oturmak. bazıları içinse alışveriş tabi onu unutmayalım.