1. entry her şeyi özetlemiş işte. çocuğunun birey olduğunu kabul edemiyor aileler. ne saçma bir şeydir bu? sanki onlar bizim yaşımızda hiç olmamış gibi...

her ailede evlat kayırılır, eğer bizde evlat kayırma yok diyorsanız, kayırılan o evlat sizsiniz demektir.

birçok sapkınlığı içinde barındıran kurgusal tarihi tv dizisi.

ensest, istismar, tecavüz, ihanet, pedofili gibi birçok ahlaki yozlaşmanın sanatsal anlatımını bu amerikan dizisinde izlemek mümkün.

barış manço'nun 80 ve 90'lı yıllarda yaptığı 7'den 77'ye adlı programında çocuklara ayırdığı bölüm.

mine abla'nın piyanosu eşliğinde, konuk çocuklar sırayla sahneye alınır, kendisiyle çocuğun konuşkanlığı ölçüsünde sohbet edilir, diğer çocukların kendisine puan vermesi ile çocuk alkışlarla yerine alınırdı.

eğlenceli olması bir yana, çocuklara güzel alışkanlıklar kazandırmak için barış manço'nun verdiği ufak tefek öğütler sayesinde aynı zamanda faydalı bir programdı çocuklar için.

(bkz: 30 yaş altı yazarlar uçurulsun kampanyası)
(bkz: 30 yaş üstü yazarlar uçurulsun kampanyası)
bu kampanyaları da göz önünde bulundurarak sözlük için ideal yaşın kaç olduğuna ben karar veremedim. z kuşağının sözlüğe hiçbir zararının olmamasına rağmen sürekli linç yemesine anlam veremediğim gibi 40 yaşındaki yazarların da size nasıl bir zararının dokunduğuna anlam veremiyorum. onların bizden daha çok hayat tecrübeleri var, onların tecrübelerini, fikirlerini ve düşüncelerini okumak beni mutlu ediyor. bence sözlüğün her yaş grubuna ihtiyacı var.

ayrıca birine "ne işin var burada " demeye hakkımız yok. sözlüğe giriş yaparken hiçbir yaş kısıtlaması görmedim. bu da demek oluyor ki sözlükte yaşımızın hiçbir önemi yok.

insanın oturduğu toprakların altında ölüleri yoksa, o adam o toprağın insanı değildir.
gabriel garcia marquez

sıkılmaktan, beklenen değişimin gelmemesinden, dönüp dolaşıp aynı yere gelmekten, aynı şeyleri yapmaktan, aynı kelimeleri kullanmaktan, şu an bunları yazmaktan...

hakkında bir çok yanlış bilgi mevcut olan hayvanlardır.
bir iki tanesini sıralamak isterim.

öncelikle mikrop saçıp sizi yatağa düşürmezler, hayvanların ağzı insanların ağzından çok daha temizdir.

sokak hayvanları nasıl olsa yiyecek bulur diye bir şey yok, artık bütün çöp konteynırları kapalı. inanın bana yemek onlar için büyük bir sorun. lütfen elinizden geldiğince sizden yardım bekleyen hayvanlara 1 kap yemeği çok görmeyin.

"yaa bunları barınağa alıyorlar, orada rahat ediyor hayvanlar" bakın bu bilgi de çok yanlış. türkiye'de bir çok barınağın durumu cidden kötü. hala ve hala kötü.

ağır ol bakalım yeğenn! git bir hava al yasak başlamadan dediğim başlık.

iyice instagram oldu buralar.
istanbul'da hava yağmurlu şimdi yarın herkes kahve fincanı, kitap, kedi, camdan akan su gibi şeylerle kendince kombinasyon yapıp atar.

yazarların sözlüğü sahiplenmesidir bence.
ben hiç ilişkim olmayan üye olduğum bir sitenin başarısından neden mutlu oluyorum çok ilginç.
sahiplendim seviyorum sözlüğü.

kaybetmek mümkün olmasın..

ilk çıktığı zamanlar arkadaşlarımı zorla götürmüştüm ayla'ya. bir ara kendimi tutamadım (zaten hiç tutamam, tutmaya da çalışmam) ağlayıverdim. tek ben ağlıyorum sandım, soluma baktım arkadaşım da ağlıyor, sağıma baktım, o da ağlıyor :d biz böyle bir 5 dakika titreşim modunda ağlamıştık.

ne istediğini bilen, akıllı ve insanlar için yaşamayan kişidir.

ben de söz, nişan, kına saçmalığı ve düğün istemem. onlara bir ton para akıtacagima ve inanılmaz enerji harcayacagima, gider eşimle en güzel yerde krallar kraliçeler gibi tatilimi yaparım. unutulmaz anılarım olur. şu 3 günlük dünyada kimse mutlu olacak diye yaşayamam. zaten mutlu da olmuyor ki. illa ki eleştirecek bir şey buluyorlar.

ahanda bunu buraya yazıyorum. o gün gelince editlerim.*

bunlar mevlana'yı yanlış anlamış net. o öyle bir şey değildi.

kafiyeli başlık.

"nothing really matters,
anyone can see"

dinleyeni ne dedi acaba? diye düşündürmekten çatlatan insandır. hele ki telefonda konuşmaya çalışıyorsanız hapı yuttunuz.

demek ki neymiş? dinciye fırsat vermeyeceksin. biraz güç kazanınca her şeye müdahale ediyor adamlar.

breh breh breh.

size tarihin derinliklerinden bir anı ile geldim. 90'lar anadolunun orta büyüklükte bir şehri, yazarımız henüz lise öğrencisi.
evde ameliyat olmuş teyzem yatıyor, gelen giden oluyor haliyle. kimini tanıyorum, kimini hiç bilmiyorum.
kapı çaldı, hiç tanımadığım iki kadın geldi. içeri buyur ettim, kibarca hal hatır sordum tabii. teyzeme geçmiş olsun dediler, oturdular.
ben kahve yaptım, ortam çok tuhaf anlayamadığım şekilde. kahveyi içene kadar soru sordular gerekli gereksiz. nihayet teyzem sordu, ben sizi çıkaramadım, yanlış mı geldiniz acaba diye. kadın demesin mi biz görücüyüz, az önce aşağıdaki dükkandan sorduk, bu evde kız var dediler onun için geldik.
güler misin, ağlar mısın? teyzem kibarca kadınları yolladı ama yıllardır güleriz şaşkınlığımıza.
iyi ki bu adetler kalkmış ortadan, aşağıdaki dükkan tavsiyesiyle kız var diye tanımadığın eve gitmek de cesaret işi bu arada. yapan kaldıysa, söyleyin yapmasın