hiç sevemediğim tatlılardan birisi.
t: kabak tatlısından bahsedilen bir başlık.

#736223 yukardaki bi arkadaşa göre kendi ayaklarımızın üzerinde durabilmemiz için doktora falan yapmamız lazım sanırım. yazar orda derdini anlatıyor kalkmış bu duruma kılıf uyduruyor yok niye ayrı eve çıktın eğitimin iyi değil diye. ekonominin kötü olmasında bir suç bulmuyor da işsiz kalmış mağdur birinde suç arıyor. ayrıca elinde bir mesleği var daha ne olsun? bu gibi insanlar utanmasa ülkedeki işsizliğin ekonominin durumunu halkın suçu ilan edecek. değişik.

akıcı sohbetleriyle kendilerini dinleten bir podcast olmuş. keyifli.

bıkmadan, usanmadan bilgi dolu tanımlar yazıyor. ben de bıkmadan, usanmadan artılıyor ve favlıyorum. peki sözlük buna ne diyor?
"biraz soluklan yiğidim." nasıl soluklanayım, durduramıyoruz efendim.
tanım: kaliteli bir yazar.

son zamanlarda sosyal medyada sıkça rastlanılan bi rezilliktir bu. çok takipçili hesaplar(kimi zaman fenomenler) yardım veya sosyal deney adı altında rezil bi tavırla yoksul insanları ziyaret edip ''farkındalık'' yaratmaya çalışıyorlar. bu arkadaşları alıp sorsak, yahu kardeşim senin bu insanlarla video çekmenin amacı nedir, diye sorsak, cevap değişmez: ''farkındalık oluşturma''. ben hayatımda bu kadar leş, bu kadar çukur bi yöntem görmedim farkındalık için. ulan sanki biz bilmiyoruz senin sürekli içerik üretmen gerektiğini, sürekli gündemi takip etmen, güzel reklam yapman gerektiğini. herkes 'iletişim' uzmanı bu ülkede. (bunu ironi yapmadan söylüyorum. en cahili bile vitrine ne koyması gerektiğini bilir) gidip buluyolar bi fakir fukara, koyuyolar cebine max 500 lira. bi güzel video, iki efekt. böyle bi insafsızlık olabilir mi ya? o adam zaten yüz lira da versen kabul edecek kadar çaresiz. sen ona belki onu o hayattan kurtarabilecek bi ümit veriyosun. bunu ona vaadetmesen de, adamı kamuoyunun haberdar olacağı bi platformda meze olarak kullanıyosun. milletin gözünde acındırıp zavallı pozisyona düşürüyosun. ne videolar gördüm, hangi birine söveyim şaşırdım. pazarda kaçak satış yapmak zorunda olan teyzeyi ''biz zabıtayız'' diye kandırıp ağlatıyolar, sonra ''deney yaptık biz hehehe diyip 200 lira veriyolar. başka bi tanesi yoldan kağıtçı çocuğu çağırıp ampır ampır konuşup gönderiyo. daha sonra ''işte bizim anadolu insanı yaaa'', ''ne kadar mert, doğru insanlar var bak görüyosunuz'' gibi kusmuk ötesi leş bi romantizmle gariban övüyolar. onların hayatını iki gün yaşasa kendi bokunda boğulup ölecek adamlar, güzellik naraları atabiiliyo. hitler'deki merhamet bile yok bu insafsızlarda...

insanlar değişmiyor. insanlar değişmez. insanlar hep aynı. senin sevgin onu değiştirmez. senin sevgin onu iyileştirmez. barışmayın.

keşke gerçek olmasaydı diyorum babam hala yanımda olsaydı diyorum. hala gittiğine inanamıyorum. keşke kapıyı çalıp gelsen bakın ben gitmedim desen. allah kimseye yaşatmasın.

hoşuma giden bir paragrafı 5-10 kere okuyan tek kişi olmadığımı düşünüyorum.

bazı insanlar için zordur gerçekten ama yalnızlığı kanıksamış insanlar için normaldir.

esasında konuşacak insan vardır ama derdini anlatacağın samimiyet düzeyi yoktur. insan vardır ama o heves yoktur. öyle dönemlerden geçeriz ki; sitem etmek fayda etmiyordur, öğrenmişizdir bunu. sitem etmeyip vaziyyetleri anlatmak, iç dökmek isteriz ama bu da rahatlatmıyordur bizi. işte böyle zamanlarda kimseye dönmeyiz yüzümüzü. kimseye bir şey anlatasımız gelmez. bunun diğer ayağı da bu yalnızlaşma sürecinin getirdiği öfke haliyle yakınlarımızın sorunlarını da görmezden geliriz ve "kendi derdim bana yeter" tavrı takınırız. bu, bizi iyice yanlızlaştırır.

ancak bu yaşam, kolektif bir duruş olmadan katlanılacak bir şey değildir. bazen tanımadıklarımız, tanıdıklarımızdan daha iyi gelir insana. bazen ilacımız, birilerinin olaylar karşısındaki duruşudur. biri vardır karşımızda ve olaylara, durumlara hatta bütünüyle hayata karşı koyduğu tavır, bizim aradığımız tavırdır. o gücü buluruz kendimizde, "işte budur anasını satayım" deriz. ya da karşımızda iki lafı bir araya getiremiyordur, boşa zaman kaybetmişizdir ve yeni bir kötü deneyim yaşamış oluruz. allah bereket versin, hiçbir şey yapmamaktansa her türlü bir deneyim kazanmış oluruz. olmaması gereken bir bakış açısına maruz kalmış oluruz ve bir dahaki sefer bundan şeytan görmüş gibi kaçarız. bu birlikteliği sağlamak zorundayız. bu yaşamı çekilir kılan şeylerden biri de fayda gözetmeksizin birbirimize yardımcı olmamızdır. hepimiz bir şekilde acıların cenderesinden geçtik. deneyimlerimizi aktararak, bazen sırf birileri rahatlasın diye onları dinlemek zorundayız. bu şuur, dünyayı hiçbir fiziksel efor sarfetmeden yaşanabilir kılacaktır.

o yüzden buralardayız. anonimiz, yargılamakla işimiz olmaz. yazın, konuşuruz. çekinmeye gerek yok.

uyuyamama, gereksiz kişileri düşünerek yaşanılan zaman kaybı, kendini önemsememek, duygu durum karmaşası yaşamak, anti depresanlara düşmek, sonuç olarak hep ve sizin kaybetmeniz demek.

türkiye cumhuriyeti'nin ilk, son, tek ve gerçek lideridir.

tedavisi için cerrahi operasyon gerektiren hastaların tedavisi ile ilgilenen doktor.

en son okuduğum kitapta da şöyle bir bölüm vardı cerrahlıkla ilgili.

baba, çocuğunu okula bırakmak için arabayla yola çıkıyor. yolda bir kaza oluyor ve baba ölüyor. çocuğun acil ameliyata alınması gerekiyor ama cerrah, çocuğu görür görmez;”bu benim oğlum, ameliyat edemem.” diyor. bu durumda cerrah çocuğun nesi oluyor? babası, üvey babası gibi cevaplar geliyor ama cerrah çocuğun annesi.
toplumumuzda cerrahların hep erkek olduğu gibi bir algı olduğundan herkes çocuğun babası olduğunu düşünüyor ve kimsenin aklına annesi olabileceği gelmiyor. ben de okurken hiç annesi olacağını düşünmemiştim oysa çok basit bir soru. ilk aklımıza gelmesi gerekirken en son geliyor.
burada da başlığı görünce paylaşayım dedim.

bir deyim.

efsaneye göre, nuh’un torunları, gökyüzüne tırmanmak için birçok kattan meydana gelen ve son katı tapınak olarak düzenlenen bir kule yapmışlar. gökyüzünü hâkimiyeti altına almak isteyen insanın kendisini beğenmişlik ve nefsine güvenini simgeleyen bu kule hakkında, tevrat ve incil ile yunan mitolojisinde de değişik varyantlar vardır.

babil kulesi yapılırken allahu tealâ, kendisini şirk koşmak üzere yapılan bu binada çalışanların dillerini değiştirmiş (insanlığın dağılması) ve hiç kimse diğerinin dilini anlamaz olmuş. onun için kimsenin birbirini anlamadığı konuşmalara “muhavere-i tebabüliye (babillilerin konuşmaları)” denilir ve bu söz eskiden beri, halk arasında bir deyim olarak kullanılır. her kafadan bir sesin çıktığı, kalabalık bir mekânda, meclis adabını çiğneyerek, ikişer kişinin birbiriyle lafladığı ve seslerin bir uğultuya dönüştüğü durumlar, tam da muhavere-i tebabüliye sayılır.

(bu deyimin hikayesini, iskender pala’nın iki dirhem bir çekirdek eserini açarak yazdım.)

açar açmaz beni yokluğunda ile karşılayan radyo. o kadar güzel şarkılar çalıyor ki şu an. mahvoldum gecenin bu saatinde.

okuması kazanmasından daha zor olan bölüm..

frp için tuttuğum karakter kitapçığından bir kaç karalama. oyun oynarken arada durup karaladığım 10 dakikalık çizimler bunlar dalga geçen olursa fena bozuşuruz.*

özelden iban’nını atıp para dilenmekte olan şahıs. neymiş efenim sözlüğün elektrik faturası yüklü gelmiş ödeyecek durumu yokmuş. borçmuş falan. başka kapıya haydi.

organik olduğu halde bozulmayan bir besindir.

bağdat seferi sırasında osmanlı ordusu tam olarak 217.279 koyun ve 14 bin ton tahıl tüketti.

anne bittiğinden beri hiçbi diziye o kadar bağlanamıyorum,kırsal alanları gösteren dönem dizi filmlerini seviyorum.aşk ve gururdan da aynı vibe ı aldım.