yazarların çocukluk anıları
başlık "acizanefikrim" tarafından 11.05.2021 23:46 tarihinde açılmıştır.
babamla birlikte katıldığımız 1 mayıs eylemleri. şu anda da o zamanki çizgisinde ancak o zamanlar gençti*, neredeyse her eyleme aktif katılıyor ve beni de götürüyordu**. hatırlayabildiğim en eski eylemlerde 5 yaşındaydım, genelde mahalli eylemler olurdu bunlar. radikal sol örgütlerin çok güçlü olduğu binlerce kenar mahallelerden birinde doğdum, haliyle neredeyse her hafta ufak çapta bir yürüyüş olurdu. bunlara ayda bir katılan babam heyecanlı bir kişi olduğundan 10-15 dakika içerisinde grubun slogan belirleyeni* olurdu.
bir kere beni 1 mayıs'a götürmeye karar verdi. taksim'e yürünecek** alana geldik, sanırım mecidiyeköy'dü ancak emin değilim. ismim sloganlarda sık kullanılan ve buram buram sol kokan bir isim ve epey küçüğüm*. haliyle yürüyüşte olan herkesin dikkatini çekmem çok uzun sürmedi. kısa süre sonra elime disk bayrağı tutuşturdular*, alnıma hazreti ali* bandanası sardılar ve grubun en önüne sürdüler**.
arkamdan bir insan seli akıyor* ve o esnada attıkları sloganda* ismim geçiyor. her 5-6 yaşında çocuğun düşüneceği gibi yürüyüşün onuruma falan düzenlendiğini sanmaya başladım, şişine şişine yürüyorum. bir süre gittik öyle, sonra biraz ileride mavili beyazlı iri bir kamyon* görür gibi oldum. sonra kollar sardı beni ve hızla gerilere götürüldüm. tomayı fark eden babam hemen davranıp almış beni, mazallah bir sıksa 1 karışım zaten; sülük gibi yere yapışırdım herhalde. katıldığım en ciddi politik eylemdi. ondan sonra başka eylemlere de gittik, gezi'den sonra gitmedik.
bunun en önemli sebebi de eylemlerin terörize olmasıydı, her eylem terörizm sayılıyordu falan. sonra bugünlere geldik, postal yalayıp kenan evren metheden bir gençliğe. komünist olsunlar demiyorum, ben de değilim ve saçma sapan bir sistem zaten. ama boyun eğmemek önemli. ben babamın bana katmaya çalıştığı her siyasi şeyi reddettim, bambaşka bir şeye geldim. bana hiçbir şey öğretmediyse bile bunu öğretti, yeterlidir. siyasi görüşünüz ne olursa olsun protesto kültürünüz varsa, bu memleket batmaz. olmadığı için batıyor.
bir kere beni 1 mayıs'a götürmeye karar verdi. taksim'e yürünecek** alana geldik, sanırım mecidiyeköy'dü ancak emin değilim. ismim sloganlarda sık kullanılan ve buram buram sol kokan bir isim ve epey küçüğüm*. haliyle yürüyüşte olan herkesin dikkatini çekmem çok uzun sürmedi. kısa süre sonra elime disk bayrağı tutuşturdular*, alnıma hazreti ali* bandanası sardılar ve grubun en önüne sürdüler**.
arkamdan bir insan seli akıyor* ve o esnada attıkları sloganda* ismim geçiyor. her 5-6 yaşında çocuğun düşüneceği gibi yürüyüşün onuruma falan düzenlendiğini sanmaya başladım, şişine şişine yürüyorum. bir süre gittik öyle, sonra biraz ileride mavili beyazlı iri bir kamyon* görür gibi oldum. sonra kollar sardı beni ve hızla gerilere götürüldüm. tomayı fark eden babam hemen davranıp almış beni, mazallah bir sıksa 1 karışım zaten; sülük gibi yere yapışırdım herhalde. katıldığım en ciddi politik eylemdi. ondan sonra başka eylemlere de gittik, gezi'den sonra gitmedik.
bunun en önemli sebebi de eylemlerin terörize olmasıydı, her eylem terörizm sayılıyordu falan. sonra bugünlere geldik, postal yalayıp kenan evren metheden bir gençliğe. komünist olsunlar demiyorum, ben de değilim ve saçma sapan bir sistem zaten. ama boyun eğmemek önemli. ben babamın bana katmaya çalıştığı her siyasi şeyi reddettim, bambaşka bir şeye geldim. bana hiçbir şey öğretmediyse bile bunu öğretti, yeterlidir. siyasi görüşünüz ne olursa olsun protesto kültürünüz varsa, bu memleket batmaz. olmadığı için batıyor.
devamını gör...