zaman tüneli

ahmet gülhan anısına.pandemi zamanı balkonda az dinlemedik.

sabahtan beri döngüde, kapatamıyorum. imdat ulan.

güler duman - güle yel değdi

e ne yapacaktı çoluk çocukla (beyin yaşı) mı uğraşacaktı?
mantıklı iş yapan kadındır.
olgun derken, yaşlı demiyorum. (o yanlış anlaşılmasın)
ne bileyim işini gücünü oturtmuş, belirli sorumlulukların altından rahatça kalkabilen ve hayatı ona kolaylaştıracak erkekten hoşlanması oldukça normal bir durum.
annesinin getirdiği keke isyan eden bebeyi* mi sevsin?*

hüsamettin cindoruk

amy lee

çok severim kendisini bir de.

bu uygulamayı yazan yazılımcıların parmaklarını silkeyim.

bu günümüzde işlemeyen bir durum.
sosyal medya nasıl erkeklerin algısını değiştirdiyse kadınların da algısını değiştirmiş durumda.

çok özür dileyerek söylüyorum ki burada ki ablalarımız kardeşlerimiz dahi geçmişte kimlere yürüdü gördük. en aklı selim kadınlarımız dahi maalesef öyle arkadaşlara gönlünü kaptırdı.

yani bu görüş günümüz için geçerli değil.
bu nedenle bir çok erkek yazarımız sözlükte teoman, nejat işler gibi takılma çabasında.

muhtemelen kadın yazarların da erkekler hakkında serzenişi vardır, söyleyeceklerini inkar etmeyeceğim.

çünkü ahlaki çöküşün içindeyiz.

*

nurgül

kozyatağı

abi sen iste ben sana işlemci frekansı bile ayarlarım bendeki atölyeyi görsen anlarsın. *

#3782876

adam evlendikten bir gün sonra intihar etti oğlum sen ne diyorsun?

kocaeli - kirazlıyalı

alaylı değil, akademik temelli biridir. film sektöründe yapmak istediği işleri hayranlık duyduğu hong kong sineması ve dövüş sanatları üzerine şekillendirmiştir. jackie chan, sammo hung, stephen chow gibi komedi ve aksiyonu birleştiren tarzda değil, liu chia-liang'ın kung fu disiplinine gösterdiği ciddiyete yakın, dövüş sanatlarının hızını ve kusursuz koreografisini hiper-gerçekçilikle birleştirerek hayallerine kavuşmuş biridir.

kendi anlatımına göre, ilk kısa filmi bir festivalde gösterilmiş, filmdeki dili endonezyalı yapımcılar tarafından çok beğenilmiş ve güneydoğu asya'ya özgü bir dövüş sanatı olan pencak silat hakkında belgesel çekmesi için endonezya'ya davet edilmiş. belgesel için pencak silat yapılan salonlarda gezerken, kankası iko uwais'i görüp aşırı etkilenmiş ama belgesel için bütçe anlaşmazlıkları yaşanınca iş iptal olmuş; çekimlerin iptal olması umurunda olmadan "ben bu sporla, iko'yu sentezleyip bir film çekerim" diyerek yazıp yönettiği merantau filmini ortaya çıkarmıştır. merantau'nun konusu standarttır; bir çocuk köyden gelir şehre, bir kız vardır başı dertte, onu kurtarmak için kötü adamlarla kapışır. bu düşük bütçeli film, hollywood camiasına ''vay be, endonezya sineması ha" dedirtmiştir. 

asıl olay, the raid: redemption filmiyle başlar: çok kan annecim, bitmek bilmeyen aksiyon, baştan sona mükemmel bir şekilde dizayn edilmiş dövüş kompozisyonları. the raid, hollywood sinemasını ayar etmiş filmlerden biri olarak kabul edilir. sebebi ise evans'ın hollywood filmlerindeki yumruklaşma, patlamalar, basit koreografi, dublörlerin izleyiciden gizlenmesi için kullanılan bazen mide bulandıran, aşırı hareketli çekim tekniğini ''fiziksel gerçeklikle'' yerle bir etmesidir. the raid filmindeki dövüş sahnelerinde yasak olan tek şey yüze vurmaktır. bedene vurmak ve oyuncuların darbeyle aldığı hisleri yansıtmaları zorunludur. hong kong sinemasında çoğu filmde vuruşlar gerçek sanırız, halbuki oyuncular mükemmel ötesi senkronizedir ama gerçek vuruş bir evans kuralıdır; işine gelirse.

iki düşük bütçeli filmin ardından, redemption filminin devamı olan the raid 2: berandal'ı çekmiştir. filmi izlerken, evans bütçeyi kapmış dersiniz. mekanlar çoklu ve şıktır. bu filmde biraz slow motion sahneler, daha sarsıntılı çekim tekniği kullanmıştır. finalde de hem izlettirip hem de "bit artık" dedirten, fazla hassas insanlar için tansiyon düşmesi sebepli bir gösteri tasarlamıştır. dövüş ve aksiyon koması bir filmdir. çoğu darbeyi kendiniz yemiş gibi hissedersiniz, bacaklarınız sağa sola sallanır. filmi uzak mesafeden izlemeniz önerilir.

bu üç filmle, endonezya sinemasını vatandaşı olmasa bile yüceltmiş ve hollywood'a teknik çekim öğretmiş insandır. sırayla izlendiğinde dövüş sahnelerinin işlenişinin kademe kademe arttığını hissedersiniz.

kendi tarzının dışına çıktığı, açıkçası çok beğenmediğim korku antolojisi içinde v/h/s/2; netflix kataloğu için çekilmiş apostle adlı korku, tom hardy'li aksiyon havoc filmi de vardır. 

ayrıca ilk üç filmi, iki insanın buluşması gibidir. iko uwais'in hayallerinde oyuncu olmak var mıydı bilemiyorum ama ne demek lazım; kozmik tesadüf mü, kaderin cilvesi mi? belki de hayallerinde şampiyon olduğu pencak silat'ı herkese göstermek vardı. gareth evans'ın hayranı olduğu filmleri çekmesi için karşısına çıkması falan... 

bence yaşanan bu olaylar; gerçek ünvanın ne olduğu, elde edilince nasıl değerlendirileceği ve geliştirileceğinin, o ünvanın gerektirdiği sorumluluğun hakkının verilmesinin en iyi göstergesidir.

bulutsuzluk özlemi'nden bahsediyor

ben hayatımda böyle bir şey görmedim.

bu oyun değil, resmen bir şaheser. ve bu şaheserle bu kadar geç tanıştığım için de pişmanım. oyun, klişe olarak nitelendirebileceğimiz bir konunun(makinelerin bilinç kazanması) üstünden başlıyor. klişe dediğime bakmayın tabii. oyun bunu öyle güzel yedirmiş ki henüz daha 2. saatinde içine çekiyor sizi. yönetebileceğimiz 3 android var, ve bu 3 android de çok incelikle tasarlanmış. aslında oyundaki tüm karakterler için bunu demek mümkün. hiçbir karakterin "öylesine" yazılmadığını çok net hissedebiliyorsunuz. yaptığınız seçimlerle ulaşabileceğiniz 400'den fazla son var. daha önce bu kadar fazla sona sahip bir oyun oynadığımı hatırlamıyorum. 2018 yapımlı bir oyuna göre grafik kalitesi de çok üst düzey.

bunlar oyunun teknik kısımları. ama bence en önemlisi sizi bir sorgulamaya itiyor olması. yaptığınız seçimler, fedakarlıklar, barışçıl mı yoksa şiddet yoluyla mı isyan edeceğiniz(tabiki şiddeti seçtim) vb. oyun bittiğinde yapmış olduğunuz tüm seçimleri tekrar tekrar gözünüzün önünden geçirmenizi sağlıyor.

velhasıl kelam, bu şaheseri herkesin deneyimlemesi lazım. oyuna puanım 9.5/10(yarım puanı kamera açılarından kırdım)

yalanınızı silkiyim. bu yalan yüzünden sözlükte yürümediğim kadın kalmadı.

en son kendimi naruto dayının nickini seyrederken buldum.

dünyanın en büyük yalanı

önümüzdeki 2 ayı atlatırsam ölmem.

(bkz: eksik bir şey mi var?) / (bkz: ali atay)