zaman tüneli

benim meclisim teröristbaşının ayağına gidiyorsa bu tehdit etme cesaretini nerden buldukları çok bellidir.

üniversitede bir hocamız böyleydi, kendi de farkındaydı ama problemin. bir sonraki yıl düzeltti konuşmasını.

o yemekler iğrenç bir görüntü ve koku sebebi zaten. ilaçlamayı rutin yapacaksın, başıboş köpekleri de toplayıp barınakta bakacaksın. sokağa salmayacaksın. çözdüm olayı.

napak delirek mi?

15 milyon nüfuslu şehirden 1 milyon nüfuslu şehre taşanınca değerini anladığım durumdur. sonrasında 300 bin nüfuslu şehre taşındım ve gelecek sene bir aksilik çıkmazsa, 4 bin nüfuslu kasabaya taşınmayı planlıyorum.

akıllara mfö’nün ali desidero şarkısını getirir.

alnımda yarık vardır. özge özpirinççi ve hazal kaya'dakinin aynısından. sıkarfeysim diyorum tehlikeliyim diyorum.

eskilerden mesut yılmaz hittir. yarım saatlik konuşmayı ıııı'lar arasına sıkıştırdığı onbeş-yirmi sözcükle tamamlardı. dinleyenler üç gün uğraşsa ne dediğinde anlaşamaz, yeniden sormaya da sağlık nedenlerriyle cesaret edemezlerdi..

2025 las vegas gp'yi kazanıp, bir de mclarenler dsq olunca yaldır yaldır geliyor olmuştur.

58 potansiyel puan, 24 fark.

allahın aslanı, yürüyedur.

yara, ten üzerine acının bıraktığı hatırılardır. çocukluk fotoğtafına bakmaya benzer yaralarına bakmak, o anı tekrar tekrar yaşarsın.

sol kaval kemiği
yokuş aşağı iniyorum, her şey için çok geç olduğunu yaklaşık yirmi metre önce anlamıştım. artık bisikleti sürmüyorum sanki bisikletin bir acelesi çıkmış da beni indirmeye fırsatı olmamış gibi hızla ilerliyor. tümseği görüyorum. tümsekte yükselirken göğüs kafesim doluyor, bu hissi hatırlıyorum babamın salıncak kurduğu dut ağacından.

yavaş salla diyor annem ve kulağımda annemin hızlı sürme nasihatı yankılanıyor. tamam diyorum anne, tamam. tümsekten hız alıp miraca doğru yükselirken ben bunu hak ettim diyorum kendi kendime. sonrası büyük bir gürültü, metal bir burak ile yükselen yalancı peygamber tanrının gözünden kaçmıyor. sol kaval kemiğimde sahte bir nübüvvet mührü kalıyor.

sağ kol içi
kalabalık içinde dilek var. ilk gördüğüm an aşık olmuştum ona. taşların üzerine uzanmış, kırmızı bikinisi ile. kalbim hızla çarpıyor, üzerinde durduğum adanın yüksekliği yaklaşık altı metre. dilek'in yukarı bakmasını bekliyorum atlamak için. beni o yüksekten denize dalarken gördüğü için ben suyun altından çıkmadan yanıma dalıp dudaklarıma sarılacak çünkü.

geriliyorum, koşmalı mıyım? yoksa yavaşça gidip mi dalmalıyım? koşuyorum, tüm hızımla kayadan yükseliyorum. bir kuş gibiyim kollarımı iki yana açtım, göğsüm ileride başım dik. şimdilik her şey yolunda. inişe geçiyorum, kaya var, kaya, kaya. kıl payı sırıyorum kayayı. suyun içine dalıyorum ve hızla yüzeye çıkıyorum. herkes bana bakıyor, ancak korkuyla. koluma baktıklarını fark ediyorum, bakmak istemiyorum. kayanın ucunda yuvalanmış bir midye, kolumda bir parça almış. deniz kızarıyor kandan. dilek yaklaşıyor ve "ne olmuş?" diyor.

iki kaş arası
üniversitede ilk senem. evime dönüyorum, gece saat bir. ileride duvarda oturan iki genç görüyorum. bana bakıp konuştuklarını anlıyorum artık geri dönmek için çok geç. dön ve kaç diye geçiriyorum içimden ama adımlarım onların önünden geçen yola doğru ilerliyor saçma bir gurur yüzünden.

birader baksana bir diyor bir tanesi. bakıyorum çünkü geri dönüp koşmadım. nereden geliyorsun lan bu saatte diyor ve yanağımdan bir makas alıyor. kalbim hızla çarpıyor susuyorum. sonra kulağımı çınlatan bir tokatla irkiliyorum. cevap ver lan diyor nereden geliyorsun bu saate. artık dayak yiyeceğimi biliyorum, anneni arayıp neden ona sormuyorsun bunu diyorum. gözlerim kararıyor tekrar aydınlandığından kendimi sedyede bir hastane koridorunda buluyorum. iki kaşımın arasında annesinden bir hatıra.

sağ ayak parmağı
korkma be ne korkaksın diyor abim. korkmuyorum, evden çok uzağız ama ben korkmuyorum çünkü burada köpek yok. elma topluyoruz abimle, gizlice girdiğimiz bahçeden. sonra abim üstün taklit yeteneğini kullanarak havlıyor, bu abimin son hayvanlığı değil. bir anda elma ağacının üzerinde buluyorum kendimi.

in aşağı salak şaka yaptım diyor. iniyorum ağlayarak, bana bakınca korkma sakın diyor. korkuyorum. ayak baş parmağım ile tırnağım arasına ince bir dal girmiş. tırnağım sallanıyor. sakın anneme söyleme diyor. sonra bunun çok aptalca olduğuna kanaat getirip beni sırtında anneme götürüyor. köy yerindeyiz doktor yok, adına sağlıkçı denen bir adam geliyor ve tırnağım ve etim arasına girmiş dalı çekip alıyor. ağlarken abime bakıyorum, pişmanlığı konu alan bir rembrandt tablosuna benziyor.

yaralar diyordum. yaralar, bedenin üzerinde yer alan üç boyutlu hatıralardır kimini asla hatırlamak istemeyiz kimini ise gülümseyerek anarız.

akp. hipnozuna(!) bağlı bir yetenek midir anlayamıyoruz ki.. (adam evsiz, sokakta yaşıyor, çöpten yiyecek bulmaya çalışıyor, 'ossun başımızda eyi kötü bi saabımız var.. ya daa kötüsü olsa' diyor. duruma senden daha fazla razı yani. kendinden şüphe edesin travması yaşarsın.)

sigara kullanmayanların üzülünce rahatlamak için yapabileceği şeylerden biri.

birkaç gün içinde ne kadar yaşanılabilir olduğunu bir kez daha fark ettiğim şehir.
bulunduğum yerleriyle de alakalı olabilir, kendimi aşırı huzurlu hissettiğim şehirlerden biri oldu.

tek sıkıntı ankara kedilerinin beni sevmemiş olması.
istanbul'daki kediler kucağıma koşup gelirken, kendilerini mıncıklatırken ankaradakiler daha çok 'geldi yine tipini silktiğim' bakışı atmayı tercih ettiler.
öyle olsun, alındım birazcık ama her neyse.
bir gün anlaşacağız diye umuyorum.

edit: yürüyüş yollarının fotisini yamuk yumuk çektiğim için dönme dolap şeysi atayım.

terorist oe ziyarete gidicekler. gündemi değiştirme çabası.

zamanında yine buna benzer bir haber türemişti. (bkz: sokak köpeklerinin uyutulmasına yönelik yasa teklifi) o zaman da söyledim şimdi de söylüyorum. #3093890 bunun çözümü bu değil. adam akıllı yaparsın barınakları orada kontrol altında tutarsın. bu kadar basit. yarın bi gün beslemediğin hayvanlar yine sıkıntı olacak ve yine hayvan düşmanları burada havlayacak.

iş yerinde yapacağım edeceğim bir şey kalmayınca ya kitap okuyorum ya da belki girerim diye düşündüğüm sınavlar için video izliyorum çünkü hadi işin bitti eve git demiyor kimse bana-ki keşke dese de eve gitsem.
ilk başta yani 1-2 ay böyle şeyler yapmadım ama ortada hoş 1 sohbet dönmüyor ki. hep bir dedikodu, altın-ev-araba fiyatları, başka insanların maaşları bilmem ne bilmem ne........
bir de hep aynı konular.
bir tane bile yeni bir fikir eklenmeden hep bunlar konuşuluyor. artık nasıl ve neden sıkılmadıkları üzerine düşünmeyi bıraktım. kendi halimde takılıyor ve arada bir sohbete dahil olup kaçıyorum.
işte böyle böyle sohbete muhabbete gelenlerden biri de her seferinde 'eppur kitap mı okuyorsun? yaavvv okuyup da ne yapacaksın daha..... eppur ders mi çalışıyorsun? yav naaapacaksın?' bilmem ne bilmem ne
kardeşim sanane
ben belki gençliğimi ayni muhabbetlerle değil farklı şekillerde çürütmek istiyorum.
ben diyor muyum sana boşa geyik yapıyorsun hayırdır ne yapacaksın böyle oda oda gezerek diye
veya diyor muyum şöyle böyle yapsan kariyer açısından daha iyi olurdu diye
yahut diyor muyum sivri köşeli bakıyorsun al şu kitaplara bir göz at dünya baya yuvarlak diye
ben sadece şöyle diyorum
tm :)