zaman tüneli

pencereye çöküp gelen gidene laf eden emekli abla

(bkz: alt j)
#3762176

bilgisayar kısayolu sanıp ne işe yarıyormuş diye uğradığım başlık. müzik grubuymuş. böyle grupları bilmediğimi görünce kendimi müzik konusunda çok cahil hissediyorum.

travmalarımı es geçiyorum.

alnımı yarmıştım okulda, ya bir çocuğun ayağına mı takıldım ayağı mı bana takıldı bilmiyorum. yere düşüp biraz sürüklenip galiba alnımı sıra köşesine geçirmiştim. o gün okulda sağlık görevlileri vardı allahtan dikiş atmışlardı. duruyor izi işte.

10 yıl önceeeeeeee 2015, 24 kasım… kutlamalarıma devam ediyordum galiba. üç gün üç gece kutlamadan rahat edemem doğum günümü. sorry babyler bana da bu yazılmış..

asıl adı sarah joyce olan 1979 doğumlu pakistan- ingiliz melezi harika müzisyen. kadın.

noel harrison'a ait the windmill of your mind isimli şarkıyı harlen coben kitabından uyarlanan lazarus dizisinin müziği olarak yeniden yorumlamış. ben diziden bağımsız bir arkadaşım gönderdiğinde dinledim ve ilk dinlediğimde kendi kendime dedim ki : şarkıyı adeta kendi çocuğu yapıp yeniden doğurmuş , kucağıma koydu gitti , şimdi ben bununla ne yapacağım? hiç bi şey yapmadım sadece dinledim , dinliyorum .

rumer' ı ben çok geç tanıdım. neredeyse aynı jenerasyonun çocukları olmamıza rağmen üstelik. seasons of my soul çıkış albümü imiş. orkestral pop tarzı müzik yapıyormuş . hemen açtı dinledim. evet kesinlikle aynı jenerasyonun çocuklarıyız.

artık çok severek dinlediğim ilk on kadın vokal arasında .


the windmills of your mind belki hevelisi olur gelir dinler diye

kelek patronun şirketi batırma hamlesinin bir ayağı olarak taşınmayı yeni bitirmiştik.

ofiste delirdiğim anlarda kulaklıkla şunu dinliyorum.



adeta soykodelik klip çekiyorum kendime. arada trafiği izliyorum, gökyüzüne bakıyorum sonra insanlara bakıyorum. kendinden klipli şarkı.

#3802318 sanırım benim mahlasımda size dair bir şeyler var. bu çok hoşuma gitti.
doğum günümde de kendiniz gibi çok zarif, derin bir yazı yazmıştınız. mesaj kutunuz kapalı olduğu için o an cevap yazamadım. burada her daim var olmasını istediğim nadide yazarlardansınız. incelikler unutulmaz..
asalet ve estetikle..


şok şok şok..
kuzguncuğun vişneleri pictorem'in atölyesinden çıktı..

lise sıralarında üniversite sınavına hazırlanan bir öğrenciydim.

bende halı sahada messi awq..

bir gelecek pir gelecek gibi, şimdilik keyfini sürün.

olm memesi var bu işin.. bilemedin poposu var olmadı bacak , sırt vs... neden ayak veya ayakla ilgili değişik şeyler..

o değil de bunlar hangi uzuvlarını kullanacak onu da bilmiyorlar.. koklamakmış.. pehh

başlığı gördüğüm andan beri hafızamı yokluyorum fakat tek bir kırık söz bile çıkmıyor yerinden. bu noktada iki ihtimal var, ya kalbim çelik alaşımlı ya da zihnim hala pembiş pamuk şekerlerinden yapılmış ağaçların altında esen o ılık meltemde yaşıyor.* hangisi olduğuna karar veremedim.

bir ihtimal daha var elbette; o söz gerçekten canımı acıttıysa, zihnim onu çoktan arşivin en derin katmanına gömdü, üstüne de mantıkla bezeli bir mezar yaptı. ama sanırım asıl mesele şu efenim; bazı insanlar kırıldıklarını hatırlamaz çünkü kırılmayı bir duygu değil, geçilmesi gereken bir eşik olarak görürler. belki ben de acının altını çizmek yerine, onun üstünü pastel tonlarla boyadım. ve o kadar iyi boyadım ki, altındaki her ne ise, kendini unutturacak kadar estetik durdu.

bu yıl kasımda kar tahmini yapılmazken hatta gündüz ince montla dolaşabilirken geçen yıl:

hep uslu bir prenses olduğum için hiç yara izim yok. ben parmağına iğne batsa 1 hafta yara bandıyla gezen bir tipim. bu yüzden çok korkarım bir yerime bir şey olunca. hatta dün daha dün tırnağım kırıldı ağladım biraz.

(bkz: montla sıç)