hüzün kovan kuşu - en çok favorilenen tanımları (1. sayfa)

o zamanlar herkes marka ayakkabı giyemezdi pahalıydı. şimdi de pahalı canım ama yine de bir şekilde giyiliyor da neyse. istanbuldan ya annem ya da babamın hediye olarak aldığı nike marka harika bir ayakkabım vardı. pembeydi yanlarında minik kiraz desenleri vardı ve çok güzeldi. bir gün okulda giymiştim herkesin çok hoşuna gitmişti. bir sürü övgü almıştım. o zamanlar ilkokuldaydım ve 1. sınıftan 8. sınıfa kadar herkes aynı okulda okuyordu. sınıf arkadaşlarımın övgülerinin yanı sıra dışarı çıktığımda 8. sınıflardan büyük bir abi de ayakkabılarımın ne kadar güzel olduğunu söylemişti. utanıp teşekkür etmiştim. sonra eve geldiğimde,kapının önüne koyup eve girmiş olmalıyım ki ayakkabıları bir kere daha göremedim. çalınmıştı. o büyük hevesle giydiğim ayakkabılar ortadan kaybolmuştu. çok üzülmüştüm. annem niye kapının önünde bıraktın içeri koysaydın diye kızmıştı. yaşadığımız ilde de böyle şeyler pek olmazdı. güvenilir bir şehirdi. sen gel apartmanın içine gir,kata çık ve küçük bir kız ayakkabısını çal. olacak iş değildi ama oldu. aradan yıllar geçti ama ayakkabıların görünüşü hala aklımda. çok güzeldi ama sadece bir kere giymem içimde büyük bir ukde bırakmıştı.

sen.. dedi. ölmek istemiyorsun. etrafındaki sesleri susturmak istiyorsun. onlar acıdan kahrolsun;vicdan azabı çeksin istiyorsun. fakat ölmek isteyenler öyle değildir. onlar kafasının içindeki sesleri susturamazlar. etrafın sürekli değişebileceğinin de farkındadırlar zaten. kimseyi önemsemezler çünkü herkes onların canını gerektiğinden çok daha fazla yakmıştır.. senin ruhun hala capcanlı.ruhun bütün renkleri ile var olduğunu,yaşamak için her koşulda çırpındığını gösteriyor. ölülerin ruhu ise bedenden çoktan ayrılmıştır. yaşarken bile bir ruhunun bulunduğunu çoğu bilmez. kafasının içindekiler bir yere sığmayınca hayat kendileri için zaten bir cehennemdir. fakat sen hayata aşıksın. yaşadığın güzel anılar zihninde tekrar edip dururken neden onların üzerine yeni anılar yazılmasını istemiyorsun? sen.. ölmek için henüz hiçbir şey görmedin. 'acı' nedir diye sorulduğu zaman aklına fiziksel acı geliyorsa sen hiç acı çekmemişsindir. ölmek isteyenler ölümden korkmazlar. onlar daha beterini görmüştür çünkü. sen ölümden korkuyorsun küçüğüm. o bilinmeyen kocaman boşluk seni korkutuyor. henüz delirmedin. zihninin en ücra köşesinde o minik cam parçası bile aylarını mahvetmedi. uyumanı imkansız kılan o düşünceler ile hiçbir zaman savaşmadın. sen ölmek istemiyorsun.. etrafındaki sesleri susturmak istiyorsun.
-intihar etmiş birine ithafen yazılmıştır.
#ruhumezar

seni aşağıya çeken insanlar. aslında sürekli destek oluyormuş gibi görünürler. sürekli yaptıkları şeyleri anlatırken kendilerini çok överler. onlardan kurtulduğunuz zaman sizi ne kadar tükettiğini ancak anlarsınız.

eskisi gibi takıntısız,düşüncesiz olmayı isterdim.

az önce şöyle bir resimde tasvirini gördüm. baktıkça düşündüren bir resim.. bende bir çok duyguyu uyandırdı.

depresyondan çıkış şarkısı. keşfettiğim anı anlatmak isterim. o zamanlar lisedeydim. gün kötü geçmiş,modum düşüktü.arkadaşlarımla aram bozuktu. yalnız ve üzgün hissediyordum. servisteydim. müzik çalarken beğenmeyip kulaklık takan tayfadandım. yağmur yağıyor, kafamı cama yaslamış dışarıyı izliyordum. sonra bu şarkı çalmaya başladı.

“yalnız kaldıysan, kalkıp pencerenden bir bak; güneş açmış mı, yağmur düşmüş mü... dön bak dünyaya...”

diyerek adeta beni anlatıyordu. ilk defa dinliyordum. sanki şarkı sadece bu an,benim için yazılmış gibiydi. bir söz vardır:’ mutluyken şarkının melodisine üzgünken sözlerine odaklanırsınız’ diye. işte bu şarkı bütün o güzel sözleri ile beni o gün büyülemişti. hâlâ ara ara açıp dinlerim. sürekli bana hayatın bitmediğini,kalkıp bir şeyler yapmam gerektiğini hatırlatır. hoş bir şarkı.

her giden dönmeyecek,
her yara kapanmayacak,
her hatanın telafisi olmayacak,
ama her zaman,
her koşulda bu hayatı doya doya yaşamak için bir sebep mutlaka olacak.
unutma, insan bazen sadece umut etmek yerine kendi hayatı için harekete geçmelidir.

iyi yalan söylemeyi öğretmektir.

“ben resmine aşığım. ölünceye kadar da onu seveceğim.”

trabzon=sinirli biri misin (sinir bizim adımız aslında)

bazen çok üzüldüğüm zaman kendi kabuğuma çekildiğimde çevreden gelen insan sesleri çok dikkatimi çeker. sohbetler,sorular,kahkahalar…sanki benim yalnızlığıma inat o insanlar mutluymuş gibi gelir.tüm dünyada sadece ben yalnızım,onlarsa çok mutlularmış gibi. işte o zaman hayatımda benim olmayan mutluluğu kıskanırım. ben mutlu değilken mutlu olan insanlara özenle imrenirim ve yalnızlığıma bir kez daha lanet ederim.

türkiye’de yaşam mücadelesi veren gençlerin ortak sorunudur.

yaşlı amca/hep de yorgun
sanki son 1 yılımı anlatıyor.

en sevdiğim e ticaret sitesi. aldığımız ürünlerde iade süresi diğer sitelerde çok az olmasına rağmen amazon’da bu süre 1 ay. ve kargo konusunda da gayet başarılar prime üyelik ile her şeyi oradan alıyorum bayağı hızlı.

hayatının ilk 20 yılını büyük şehirde geçirmiş, kalan 25 yılını ise küçük şehirde geçiren anneme geçenlerde tekrardan istanbul’da yaşamak ister misin diye soruldu. şehrin çok yorduğunu,sessizliğe alıştığını ve artık o yoğun tempoyu sevmediğini söyledi.zamanla düşüncelerimiz ve hayat tarzımız büyük değişimlere uğruyor.

hiçbir eşyaya o kadar değer yüklemiyorum. yüklemeyi de mantıklı bulmuyorum. eşyaların sadece kullanılmak için olduğunu unutmayalım.

neyse seni çok seviyormuş ne tatlı. ona da her şeyim demişsin bana ne kaldı?

“kimse sormadı ne kadar yorgun olduğumu,herkes bende dinlenmek istedi.”