90'lı yıllara dair akılda kalanlar

atari, atari salonları , cipslerden çıkan tasolar, sabahları yayınlanan çizgi filmler, mahalle kültürü,sokakta top oynama.

köprünün başındaki büyük meşe ağacının altında arkadaşımla gece yarıları dertleşip, sefaletimize ağlamalarımız.

süper baba dizisi.

edit: jeneriğini duyunca hala ağlarım.

kayahan, sibel alaş, burak kut, mirkelam, mustafa sandal, sertab erener, tarkan, tayfun ve adını sayamadığım daha nice şarkıcımız...

lou bega, the cranberries, no doubt, ace of base ve ismini sayamadığım niceleri...

karum ve hafta sonlarında iğne atsan yere düşmeyecek kalabalığı ve çook şeker'in ilk açıldığı günler, torba dolusu şeker almalarımız...

atakule'deki dreamland adlı oyun salonu ve kafkas'tan çikolatalı kestane şekeri almalarımız...

tunalı'daki ertuğ pasajı'nda bulunan tadım pizza'nın harika domates çorbası ve açık büfe salataları... yine tunalı'daki golden cue adlı bilardo salonu ve kıtır'da kumpir yemek... daha aşağıdaki tivoli'de pizza yemek ve saatlerce oturmak... şimdi kapanmış olan kavaklıdere sineması...

atatürk bulvarı üzerinde, yine kapanmış olan akün sineması...

kızılay meydanı'da "saat 2'de gima'nın önünde" buluşmalarımız, gima'nın karşısındaki yeni kara mürsel binası...

o zamanlar, bahriye üçok ve uğur mumcu suikastlerinde patlayan bombaların sesini duyacak bir yerde yaşıyor olmak...

öğrenciler, hatta bazen okullar arası yumurta savaşı...

seğmenler parkı'nda ünlü sanatçıların gece konserleri ve her ne kadar artık zararını öğrenip karşı çıkıyor olsak da, o çocuk hallerimizle keyif aldığımız havai fişek gösterileri... bu 80'lerin sonlarından kalma da olabilir, net hatırlamıyorum.

özellikle şampiyonlar ligi'nde kazandığımız maçlardan sonra sokaklarda saatlerce kutlama yapıp, ertesi sabah ses kısık halde okula gitmeler...

***

daha çok şey sayarım 90'larla ilgili çünkü beni hayatımın en güzel dönemleriydi onlar. bir gün bir zaman makinesi yapabilecek olsaydım, kesinlikle gideceğim zaman 1990-1997 arası olurdu ve sürekli başa dönerek loop'a alırdım zamanı kendim için. gerçekten özlüyorum o yılları...

izmirde, güneş alüminyum pencereden içeri süzülüyor. arada pencere çıtırdıyor. yerde oturup gazetenin verdiği karton bebekleri yapmaya çalışıyorum. halamlar radyodan şarkı açmış. tarkan çalıyor. yan komşunun saatinin guguk sesi geliyor. ev telefonu var tabii o zamanlar. telefon çalıyor. belki annemdir diye heyecanla ahizeyi kaldırıyorum. tabii o zamanlar numara nerede görülsün. ama arayan annem değil. karşıdaki babaannemin sivaslı arkadaşlarından bir teyze. yabancı biri olduğu için utanıp hemen babaannemi çağırıyorum. bat yapmışlar oraya çağırıyorlar. iki yan apartmanda bir ev. o teyzelerden birinin torunu da gelmiş. başta arkadaş olmaya çekiniyoruz. sonra yemek masasının altında, sandalyelerin arasında sürüne sürüne evcilik oynuyoruz.

tüp kuyruqları...

rezil olanı; mahalledeki camiye belirli saatlerde verilen sudan yararlanmak için elimdeki bidonla su doldurma kuyruğuna girişim. her pazar pikniğe gittiğimiz kemerburgaz çöplüğünün kokusu. hani her şey silinir koku kalır ya akılda şu an alsam o kokuyu tanırım. arabada sabahın seherinde uyuya kalır, kokuyu aldığım an "aha geldik" diye doğrulur heyecanlanırdım çocuk halimle.

güzel olanı; leblebi tozu, sulugöz sakız, bizimkiler dizisi, tetris, sanal bebek, walkman, ha bir de demet sağıroğlu-arnavut kaldırımı ve tarkan-ölürüm sana albümü. benim için kalbimin zirvesidir.

1999 yılındaki güneş tutulması olayı. akşam oldu zannedip eve gitmiştim. çok travmatikti.

keşke görebilsem dediğim zaman dilimine ait anılardır...

kabaca gelişmiş bir şehirde yaşamınıza rağmen betondan çok yeşil alanın fazla olduğu yerleşim yerleri.

çocukluğuma dair en güzel anılarım, erik, kiraz, elma, iğde, vişne ağaçlarında geçirdiğim günlere ait.

çocukluğum, en masum dönemimdir, henüz canımın acımadığı yıllardır.

sonunda doğduğum için aklımda bir şey kalmamış.

bakkala girip “babam istiyor” diye sigara almak, “ondan kalmadı” cevabını alınca da “o zaman şundan olsun” diye gösterip yakalanmak.

halkın tek kutuplaştığı noktanın video kaset konusu ile sınırlı olması... vhs’ci misin, beta’cı mı :) ne güzel günlermiş, geniş ortak paydada buluşabildiğimiz o günler...

dünyanın sonuna yaklaşmıştık. şaka değil, belki birçoğunuzun haberi yoktur. sanırsam 27-28 yıl önceydi (tam olarak emin değilim). x yaşlarındaydım. ve o zaman, bir ölüm yıldızı, çok uzaklardan dünyamıza kuyruklu yıldızlar fırlattı. bu yıldızlar dünyamıza çarpacaktı. eğer böyle olsa, her yıl dünyamıza onlarca kuyruklu yıldız çarpmaya devam edecek, bu garip-garip iklim değişikliklerine sebep olacak ve aynı dinazorlar gibi soyumuz tükenecekti. fakat sanırsam bakın gene emin değilim, jüpiter bizi korudu. şöyle ki, jüpiterin koruması sayesinde, kuyruklu yıldızlar hepsi jüpitere çarptı. jüpitere bir şey olmadı, çünkü çok dayanaklıydı. böylelikle sonumuz gelmedi evet. şimdi bunların hepsinin benim uydurmalarım olduğunu ve benim manyak, psikopat bir şizofren olduğumu düşüneceksiniz. hatta belki de şu an, "böyle düşünmememiz adına önümüzde bir engel mi var?" diyorsunuz. fakat bu olay yaşandı dostlar. ben bu olayın yaşandığını doksanlarda değil 18 yıl önce falan öğrendim. fakat gene de bir doksanlar şahidi olarak, o büyük sona ben de tanık olabilirdim. ve bu yüzden anlattım. şimdi düşünün, her an bir ölüm yıldızı, dünyamıza yeni bir kuyruklu yıldızı fırlatabilir! neyse.

çılgın bedişin uhu şeklindeki çantası

"ya ya ye kokko cambo ya ya yee."

2000'liyim entry okumaya geldim dostlar.

(bkz: şahane pazar)
özellikle her an patlamasından korkulan balon oyunu. vallahi ne güzel günlerdi.

satanist cinayeti