90'lı yıllara dair akılda kalanlar

90'lar diyince bayblade, taso, misket gibi oyunlar aklıma geliyor.

star tv şampiyonlar ligi

yine star tv parlement sinema kulübünün sunduğu pazar gecesi sineması

filme örnek olarak ; elm sokağında kabus olabilir.

discman denen rezalet bir icat.

televizyonun toplumda tam anlamıyla yaygınlaşması 90'lı yıllarda başladı. her evde renkli televizyonlar yerlerini aldılar. artık trt tek kanaldan oluşmuyor ve trt2, trt3 kanalları da yayın yapıyordu. bununla birlikte özel televizyonlarla da tanışıldı.

tek jetonla street fighterda zangief deyyusuyla oyun bitirmeye çalışmak.

recep tayyip erdoğan'ın 1994 yılında istanbul büyükşehir belediye başkanı seçilerek hayatımızı mahvedecek olan ilk adımı attı.

benim çocukluğum 90larda geçtiği için saymakla bitmez.
mesela soner arıca'nın tövbekar şarkısı (ve klibi) yeni çıktığı zamanlardı. hem şarkıya, hem klibe hem de soner arıca'ya hayrandım. sokakta oyun oynarken, kral tv'de bu klip yayınlandığında ablam hemen beni çağırırdı klibi izlemem için. kendi çapımda soner arıca'yla beraber dans ederdik. ben soner abiyi görürdüm de soner abi beni görmezdi :)

tarkan "kıl oldum abi"
tayfun "hadi yine iyisin"

saklambaç, gece 12 lere kadar rahat rahat sokakta oynamak.
komşuya güvenmek,
arkadaşının evinde rahatlıkla kalabilmek,
"susam sokağı"
su balonu...

televizyondaki yılbaşı programları

karşı komşumuzun oğlu soner abinin aterisini saklaması... kız kardeşi ile birlikte oynamak isterdik ancak soner abi nereye gitse yanında götürdüğü için oynayamamıştık. içimde kalmıştı, hala atari oynamak isterim. ağlamıyorum gözüme nostalji ve çocukluk arzuları kaçtı.

yok ki ya galiba o zamanlar doğmadığım için olabilir

sabahları saat 6 da tsubasa izleyip okula gitmek.
(bkz: küçük gölcü)

bağkur borçlarından dolayı babamın jandarmadan kaçması.

sağlık karnesinde ne yazdığını anlamamak ve bir düzine iğne olmak zorunda kalmak.

99 depremi yüzünden bahçede yatmak.

80'lerin daha güzel olduğu.

aklıma 9 katlı kames topu geldi. bu top sıradan plastik topa göre baya dayanıklıydı. hemen patlamazdı. sokak futbolunun vaz geçilmeziydi.

o yıllarda yaşamadım. ama kadınlara dayatılan güzellik algısı aklımda kaldı. kıvırcık saçlar, parlak ya da canlı rekli saça takilan şeritler, canlı farlar, ince kaşlar (bu sizi korkunç gösteriyor.) spor giyim.
günlük/gece karışımı makyajlarda vardı ama o dönem disko topu neyse o da onlar gibiydi.
fotoğraflara bakınca saçlar daha da kabartılıp kafada bombeleniyor (günümüz değil aşırı bir bombe) ya da neredeyse yüzün yarısından fazlasını kapatıyordu.
bakınca "ya düğüne gitmeden önce yolunmuş ama çok zaman kaybı olmasın diye o hâlle bir model verip gitmiş sanırım." diye düşünüyordum bakınca. komik ve korkunç.
gelinliklerin cırtlak renkli olmayanlarını (beyaz veya çok zarif pembe/mavi tonları) ve işlemeli olanları bana hâlâ hoş geliyor. günümüzdekiler çok abartı. öncekiler boncuklu, az taşlı, pullu. bizimkiler simli (öğhh), taşlı (eh işte).
sanırım hoşuma giden bu kadar...

bu yıllarda çocuk olanlar sosyaldi. mahalleliyi tanırdı. hatta koca ilçeyi tanırdı desem yeridir. çocukluğun olduğu yıllardı. en ağır bağımlılığımız atariydi ki onu da günde en fazla 2-3 saat izin verirdi.

mirkelam'ın koşması.

küçüktüm. çok net aklımda kalan şeylerden biri 99 depremi.

izlediğimiz sıcacık gençlik ve aile dizileri ,sokaklarda masumca oynadığımız ve teknolojinin esiri olmadığımız samimi zamanlar.

jetonlu telefon, walkman, amiga 500, filmcilerden kaset kiralamak, kola kutusunu ezip maç yapmak, parliament sinema kulübü, olacak o kadar, bizimkiler.
daha sayacak bir çok şey var tabi ama güzel yıllarıdı benim açımdan çünkü çocuktum yani.