acımasız bir insan olmak

yerine göre acımasız olabiliyorum. insanlar siyah beyaz değildir. herkes acımasız olabilir.

elimde olsa hiç düşünmeden olacağım insan tipi.

şeytan diyo git herkesin yüzüne çatır çatır söyle hatalarını beni nasıl kırıklarını acıma gözyaşlarına kırgın bakışlarına onlar acımadı sana ama olmuyor yapamıyorum. lanet olsun içimdeki insan sevgisine kimse kırılmasın ben kırılayım daha nekadar kırılabileceksem.

acımasız insanlara vaktinde acımasız davranılmış ki kendileri de acımasız olmaya karar vermişler.
neticede herkes intikamını aldığı şeye dönüşüyor.

bir abi söylemişti ve çok mantıklı gelmişti.

"zulüm gören zalim olur" demişti.
bir insan durduk yere acımasız olmaz, yaradılışına terstir.

güçsüze, masuma yapılan eziyetlere tanıklık eden insanların dönüm noktasıdır, önce insanlara güvenin kalmaz, sonra bu olaylarla gelişen travmatik etkiler insanı, kindar biri yapar, şiddete eğilim, insanı duyguların azalması, etik ahlak kuramının çalışmamasına sebep olur.
canavarlaşan insanı frenleyen tek şey, kanunlardır bu süreçten sonra, insanlık ile canavarlık arasındaki sınırı koruyabilenler ve koruyamayanlar vardır.
bu yüzden derim, insan sistem gereği saf kötülükle dolu bir yaşam formudur.
içindeki kötülüğü sınırda tutması, bir kötü güne bağlıdır derler.

duyguların çarpa çarpa nasırlaşmasıdır, bir yerden sonra ağırlık olur ve atılır.

acımasız insanların arasında onlardan daha acımasız bir insan oldum.

polyanna olmaktan vazgeçiştir.

eğer daha önce çok yüz vermişse yapmış olması normaldir acıma acıncak hale gelirsin sonuçta

kolay vazgeçmektir.

ne gelirse merhametten gelir. başarabilirse insan kesinlikle daha az üzülmesine sebep olacak mevzu.

kötü bir insan olmak ile aynı kefeye koyulmaması gerekir.
acımasız biri iyi ve faydalı bir insan olabilir. kötü birinin acıma duygusu beş para etmez. kötü insanların duygu ve düşünceleri kendilerine ve kendileri gibi insanlara hizmet eder.

bir insan sürekli acımasız biri olarak varlık gösteriyorsa psikolog yardımı almayı ihmal etmemelidir.

insanların, yaptığı hatalarını kendi iç dünyamda bir anlayış eksenine oturtmaya çalışmaktan ve affetmekten yoruldum. başka bir yol çizdim kendime. günün birinde böyle başladı hikaye.

bu beni acımasız yapıyorsa, yapar. öyledir. kötüyüz okey.

cok korkuyorum tekrar boyle olacagim diye.

kime göre acımasız? herkese farklı yönlerimizi (yüzlerimizi) gösteririz. birine karşı acımasız olmam herkese öyle davrandığım anlamına gelmez. birilerine nazik olmam ise başkalarına acımasız olamayacağım anlamına da gelmez.

bu cümleyi nerede görsem aklıma "sinuhe" gelir. orada da merhametli ve aşık sinuhe zalim bir kadin yüzünden zalimleşir.

eger gercekten yaşadıysan sinuhe, huzur içinde uyu.

ağlayan birini görünce içim acır ve istemsiz gözlerim dolar. bazen insanlar acı çığlıkları atar ama bu içime oturmak yerine zevk verir.
olay acımasızlıktan çok o kişinin insan olup olmadığıyla alakalı bir durum bence.
duygularını uçta yaşayan biri olarak yeri gelince duygusal olmayacak şeylerde bile gözyaşı dökecek kadar içli, bazen ise dünya yansa bana ılık bir havayı bile hissettirmeyecek kadar soğuk veya hissiz oluyorum. bu beni de şaşırtıyor ve bana da tuhaf geliyor ama durum böyle.
acı eşiğim yükseklerde daha dayanıklı (ağlayamıyorum) ama küçük şeylere ağlayabiliyorum. büyük acılara ağlayamayıp sinirden ağlamanın saçmalığını anlayamıyorum mesela.
damdan düş ağlama ama eline bir iğne batsın hıçkıra hıçkıra ağla? duyguların cidden mantığı yok...

o kadar çok şey yaşamış ve çekmiştir ki iyi olmaktan sıkılmıştır.iyi olunca herkes aptal yerine koyar,bundan bıkmıştır.acımasız olmaya karar vermiştir.

iyi olup aptal yerine konulmaktansa kırmayı tercih eden kişidir.