affetmiş gibi yapıp o insandan uzaklaşmak

öyle olur. kalp unutsa mantıken insanın fıtratı neyse bunu tekrarlayacağını düşünürsek uzaklaşmak, elinden bir kaza çıkmasını engeller.

affetmiş gibi değil de, hiç bir şey olmamış gibi yapıp uzaklaşıyorum genelde.
ama bazen olmuyor. bazen öyle laflar veriyorlar ki elime, dayanamıyorum.
geçenlerde bir iş arkadaşımı arkamdan konuşurken * duydum.
ertesi gün onun odasında başka bir iş arkadaşımla çalışırken, ben kimsenin arkasından konuşmam bir kişi hariç dedi * ben de dönüp o istisna bir kişi de sürekli değişiyor heralde dedim.
normalde hiç bir şey söylemeyip iletişimi kesecektim ama o lafın üstüne de bunu yapmasam olmazdı değil mi?

affedip o insani hayatinizdan cikarmak daha etkili bi yontem

affetmenin verdiği özgürlüktür o bence.
çünkü artık bir bağınız kalmamıştır sizi bağlayan ne bir öfke, ne bir kırgınlık dolayısıyla bağınız kalmayan insanlardan uzaklaşmak gayet insansı bence.

galiba ya. yani bana yapılanları hatırladım da. ne iğrenç davranmışlar bana dedim. iyi katlanmışım ne aileler var esra erolluk gerçekten evlerden ırak ya.
ikisinin de yüzü aklıma geldi de midem bulandı.
hayatlarımıza bu denli yük almamalıyız bence seviyoruz diye mülteci gibi davranamazsınız yani gönlümüzde.

bu benim yıllar içinde geliştirdiğim kendimi koruma biçimim. en iyi savunma her zaman saldırı olmuyor çünkü. eğer o insanla baş edecek gücünüz yoksa tek seçenektir. size yanlış yapan bir kere yapmaz asla bunu unutmayın. kurdu öldüremiyorsanız karşı dağa kaçacaksınız. affetmenin de zaten ..

karşı tarafın seviyesine düşmenize neden olacak davranıştır.

eğer büyük bir olaysa kırılınca tamam affettim diyebilirim fakat artık içinden bir şeyler de kopmuş oluyor eskisi gibi güven olmuyor bence o kalp bir kere kırılmış büyük bir şekilde hiç kırılmamış gibi nasıl bakarız birbirimize aynı güven nasıl olur?

sorun çıkaran bir insandan uzak durmaktır. ama gerçekte onu affetmiş değilsinizdir.

affedin. bizden uzak allaha yakın olsun. yani gebersin