ailesinden utanan insan

feriha? sen misin?

(bkz: insan mı ?)

nankördür.

ergenlik döneminde her çocuğun yaptı eylemdir. şahsi düşünülmemesi gerekir. yaş belli bir noktaya geldiğinde zaten anlaşılır durum. aileler de durumun farkında oluyorlar aslen.

yetiştirilme tarzına bağlı olarak yapılan harekettir. her çocuk kendi ailesini yansıtır.

ne için utandığına göre değişiklik yaratacak bir durumdur. eğer ailesinde tacizci, tecavüzcü, katil varsa bence gayet mümkün olabilir ve bu yüzden utanan kişiyi suçlamakta çok doğru olmaz bence.

insan değildir.

insanların herkesin ailelerini kendi aileleri gibi şen şakrak veya devamlı sohbet muhabbet ettikleri gibi sanıyor olup kişiyi ailesinden utandığı için insan olmamakla vs suçlamaları üzücü gerçekten. hem bu kadar dar kafalı olmaları hem de hayatlarında yeterince insan tanımadıklarını gösteriyor bu aslında.

bir insan ailenizden olduğu için bu sizin size karşı ne yaparsa yapsın nasıl davranırsa davransın katlanacağınızı veya o kişiyi hayatınızda tutacağınızı göstermiyor. kan bağı her zaman önemli bir şey değildir. gerektiğinde ailenlen utanabilirsin veya gerektiğinde hayatından bile çıkarabilirsin.

aileme saygım ve sevgim sonsuz olmak üzere...
sırf biyolojilerinin verdiği yetkinlik sayesinde alınan anne- baba sıfatı, kabullenilmek ve saygı duyulmak için yeterli değildir.
kutsanması gereken ebeveynler elbette vardır; ancak ailesinden utanan insan değildir, nankördür şeklindeki yorumlar kabul edilebilir olmaktan oldukça uzaktır. çünkü ne ebeveynleri ne de çocukları standardize olmuş varsayabiliriz.
toplumca da reddedilmiş bazı davranışlar ailede zuhur edince kabullenmek, onaylamak mı lazımdır size göre?
ergenlik dönemindeki kimseyi beğenmeme durumu var bir de ki bu fizyolojiktir, geçicidir.
hayattaki en büyük şansım ailemdir diye düşünen biri olarak aile kutsaması ne yazık ki gerçekçi olamamaktadır.

ergen dönemde bir utanma olayı olur geçer ama insan büyüdüğünde o günleri kendinden utanarak ya da pişman olarak hatırlar.

babamdan bazen utanıyorum neden? adam kaba bir insan çünkü. bir insan bilgisiz, cahil, gariban... olabilir. ama kabalık ve saygısızlık tahammül edemediğim ve utandığım davranışlar. duruma ve kişiye göre değişir.

insan değildir püüüü ölsün demeden önce şu ihtimali de düşünmek lazım.
belki de gerçekten utanılacak bir ailesi vardır?

ne iyiki hala utanabileceği bir ailesi var. bu lüksün kıymetini bilmesini temenni ettiğim insan şeysi

çok normal bir durum. herkesin ailesi sevgi dolu, kibar, toplumda kabul gören ve saygılı insanlardan mı oluşuyor sizce? bu tarz insanları çevrenden uzak tutmak, utanmak normal. ama sırf eğitim durumları, gelir seviyeleri gibi ölçeklerle red etmek normal bir davranış değil. bunu buradaki bir çok yazardan yaş olarak büyük, ve mesleğinde bir yerlere gelmiş biri olarak yazıyorum. annem ilkokul, babam orta okul mezunu. annem ev hanımı, babam tezgahtar... ikisi de şu an 80 yaş civarındalar ve benim kıymetlilerimdirler. iş arkadaşlarımın çoğu tanır, her yerde gururla bahsederim onlardan....ya bu bahsettiğim durumun tersi olsaydı, yanlarından dahi geçmezdim. sonuçta kim olduğumuzun yada olacağımızın belirlenmesinde kendimizin etkisi olabilir ama aile seçiminde bu imkanımız yok. şahs fikrim, insanların içinde bulunduğu durumu detayları ile bilmeden( ki buna imkanımız yok ve haddimize değil), bu tarz yargılamalar yapmayalım.

önce kendisinden utanması gereken kişidir.

ergenlik doneminde yasayip sonra hizla uzaklasmis oldugum duygu. kurban olurum onlara.

elbette doğru değildir. özellikle ekonomik şartlarla alakalı ise hiç doğru değildir. ancak zaman geçer, sen büyürsün ve ailene dışarıdan bakma yetin gelişir. işte o zaman utanmaktan ziyade ailenize birtakım eleştirileri yapabiliyorsunuz. sonuçta sizi var ettiler, sizi büyüttüler diye kimse kusursuz olmuyor.

kendi isteğimle sahip olamadığım kavramlardan utanmıyorum.

normal bir insandır. hele ki ergenlik dönemindeyse ultra normaldir.
fakat biraz akıllı bir insan ise bu duygunun son derece yersiz olduğu düşüncesine mutlaka varır.
çünkü annesinin ya da babasının nasıl davranacağı onun elinde değildir. tıpkı etnik kökenimizden utanmanın yersiz olduğu gibi yersiz bir duygudur işte.
yadırgamadan önce kendimize bir göz atalım: belki de kutsallaştırdığımız kavramlar çok da şey değildir!!!

ailemle kafamın uyuşmaması beni birçok olaya itti .
maddesinden , amatemlerine yatılı psikiyatrilere
o kadar sağlıklı düşünüp kendimi ifade edebiliyorum ki . benim değil ailemin piskolojisi hakkında aynı fikirde kaldık .
bu ne biçim yangın bi ben yandım diyorum ama genede utanmıyorum . iyi yada kötü birileri var .