aileyle asla anlaşamayıp hep farklı kafalarda olmak

mutsuz olmak, hep istemek ayrı eve çıkmak ama para olmamak.

aile özgür ve demokratik insanlardan olmak. sıkıntı olmamak. bana ne olmak.

başlık her ne kadar sözlük için uygun olsa da tanım forumsal.

(bkz: kızlarsoruyor.com)

zor bir durumdur. umarım bu durumda olan herkes yakın zamanda kendi ayaklarında durabilir, benim önümde daha uzun bir yol var ne yazık ki. en azından ailemi seviyorum da görüş ayrılıklarına katlanabiliyorum, şükür.

(bkz: kuşak çatışması)

çok uzuuun bir süredir farkında olduğum ve beni ciddi anlamda rahatsız eden bir durumdur. özellikle aynı evde yaşamaya devam ediyorsanız, bir noktadan sonra kafayı yememek için dua edersiniz. en basit bir durumda bile ,sanki farklı bir dili konuşuyormuşçasına sürekli bir iletişim problemi meydana gelir, ki bu cidden en basitidir. daha çetrefilli konular için hem kendime hem de yazarlara sabır diliyorum. bazen istemsiz olarak kendimi de sorguluyorum aslında, " böyle davranmasam mı ? daha mı sakin olmaya çalışsam ? diye. fakat olmuyor sayın sözlük yazarları. her nasıl yapıyorlarsa, bir şekilde sizin o bam telinizi bulup üstüne şiddetle basıyorlar. yine de onlardan farklı olduğum için mutluyum.

bi de yaşlılar diye saygı duyulmasını istiyorlar ama gel gör ki saygı beklerken saygıdan hallice oluyorlar. aileler kendini tanrı olarak görmediğinde bu konu düzelecek.

anlaşamıyoruz. onlar sürekli" bizim yaşımıza gelince bizi anlarsın "diyorlar. ben de çok sallamıyorum ama bir taraftan da korkuyorum." ya haklılarsa" diye. bilmiyorum sözlük dinlesen bir dert dinlemesen bir dert. farklı jenerasyon olmak böyle kuşak çatışması yaratıyor bazen. ne kadar anlaşamasam da haklılar sanırım. çünkü ben onlar kadar yaşamadım. hayat dediğin tecrübeden ibarettir. aileme karşı çok bilmişlik yapamam. çünkü ben tecrübesiz bir çaylağım bu hayatta. sözlükte ne kadar yazar olsam da.

onlar da ailesinden öyle görmüş diye asla tam anlamıyla kızamamak... keşke onlar da anlayışlı bir ortamda yetişseydi.

çözüm ne dersek, ayaklarımızın üzerinde durup bir an önce uzaklaşmak, sonrasında az görüşmeyle birlikte kıymete binersiniz zaten.

ekonomik özgürlüğü ele alana kadar çok tartışmamaya çalışmaktır.

herşeyi bildiğine inandığın yaşlarda ailenle farklı kafalarda oldugunu zannediyorsun, sonra yaşın ilerleyince aslında aynı kafada oldugunuzu farkediyorsun.

arada yaş farkı çok olduğu için bizim onları onların bizi anlamaması gayet doğal. maalesef bazı durumlarda yalan söylemek zorunda bırakıyorlar bizi. yoksa çekilmez bir hayatın oluyor.

ailelerimiz bizi sadece evdeki halimizi bilirler, halbuki biz onların yanında özgür değiliz ve bu yaş ilerledikçe daha büyük sorunlar getirir.

doğum nasıl hem anne için stresli hem de çocuk için zor bir süreçse, kişinin çocukluktan, aileye bağımlılıktan kurtulup kendi ayaklarının üzerinde durma sürecinin de sancılı geçmesinin sonucu.

her ailedeki çatışma sebebi farklıdır, ben şahit olduklarımdan yola çıkarak şunları söyleyebilirim.
1. aile çocuğun güvenliğiyle ilgili kaygılar taşır. çocuğun merak, bilgisizlik, yanlış insanlara güvenmek gibi sebeplerle zarar görmesinden korkar. prefrontal korteksin gelişiminin yirmili yaşlarda tamamlanması nedeniyle genç insanın dürtüsel davrandığını düşünürsek bu maddede ailenin kaygılarına hak veriyorum. aile nasihatlarını dinlemek lazım. ben o zaman yaptığım şeylere şimdi cesaret edemem ve çocuklarım kalkışsa engellemeye çalışırım.
2. insanın var olması toplumun bir parçası olmasına bağlıdır. gençler içlerinde doğdukları ve kurallarına uymak zorunda bırakıldıkları toplumun bir parçası olmadan önce onu sorgularlar. gelenekler, inançlar sorgulamadan geçer. maalesef aileler kendi gençliklerini unuttukları için çocuklarına karşı anlayışlı davranamayabilirler. aslında kendileri böyle bir başkaldırıda bulunmamış da olabilir ama iki tarafın da empati kurmaya çalışması gerekir.
3. ailenin çocuk için çizdiği gelecekle, beklentilerle çocuğun hayalleri uyuşmayabilir. aile çocuğun ayrı bir birey olduğunu kabul etmek zorunda. çünkü çocuk kendisine ait olmayan seçimlerin sonunda mutsuz olursa ailesini suçlayacak. en iyisi ona çocukken ve gençken gerekli akıl yürütme becerilerini, değerleri kazandırıp büyüdüğünde vereceği kararlara güvenmek.

gençlere tavsiyem sabırlı olmaları, zaten kanatları çıkınca isteseler de aileleri onları ellerinde tutamayacaklar, ayrıca anlayışlı olmaları, ailelerinin hayallerini, endişelerini, hayata bakış açılarını anlamaya çalışmaları. insan bazı şeyleri de çocuk sahibi olunca anlıyor.

ben batı onlar doğu, ortada bir yerde buluşmak için anlatmaya çalışınca "ayyh, anne bak son kez anlatıyorum" nidaları atarak kriz geçirmeme sebep olan durumdur..

aha bu ben. hep değil ama çoğunlukla. ben onların farklı bir düşünceye sahip olmalarını kabullenebiliyorum ama onlar beni henüz kabullenemediler. peki abi.

sıkıntılı ve zor bir durumdur sürekli tartışır durursunuz.

üzüm üzüme baka baka derler.. bugün olmasa bile yaş ilerledikçe onların size verdiği tepkileri sahiplik ve koruma iç güdüsüyle onların size söylediği kelimeler sizin ağzınızdan döküldüğünde anlayacaksınız. o yüzden dışarıda başkalarına nasıl anlayışlı davranıyorsanız onlara da aynı anlayışı göstermemiz gerek.sadece size karşı anlayış beklenmesi bencilce..

aile her şey'dir.

bakmayın siz ''yok abi ben anlaşamıyorum olmuyo yea'' diyen avellere.
dünya'nın sadece kendi etrafında döndüğünü sanan insanların zevzekliklerinden başka bir şey değil, anlaşamıyorum deyip kestirip atmak.
anlaşacaksın. 30 yıl sonra muhtemelen hayatında olmayacak olan insanlara sebat edeceksin. bir insan kendini gerçekleştirirken önce ailesinin rızasını alabilmeli.
yoksa dünya turu yapmışsın, şirket sahibi olmuşsun hepsi tırışka.

aile kavramından bir haber olan adölesan yeni yetmeler sadece iyi kötü olarak olaylara bakmışlar. gerçekten bu yeni nesil tam bir kambur. bunlar ileride aile falan kurmaz. dünya'ya sağlıklı çocuk getirebileceğinizi düşünmüyorum kedi falan besleyin.

aile her şey değildir her zaman. nasıl genelleme yapılabilir, çok saçma. insanın olduğu yerde iyi kötü topluluklar da var. anne baba da olsa kardeş de olsa kötü niyetli olabiliyor. aile her zaman her şey değildir. keşke olmasa işte.