an itibarıyla yazarların nerede olup ne hissettiği

az önce eve girdim, bir duş alıp kendimi balkona attım (klimalar içeriyi soğutsun)
birazdan içeri girer nat geo açar, uykunun gelmesini beklerim.
hissiyatı da da ekstra bir şey yok, rutin hissediyorum.

yıldızlı bir gökyüzünün altındaki açık havada, kaç olduğunu bildiği halde sürekli saatine bakan adam huzursuzluğundayım.

işimden ciktim evime geldim yogirt mayalamak icin sut ısıtıyorum, sonra calisacagim gece 4 gibi yogurdumu mayalayacagim. sonra yatip sabah ise gidecegim.
simdi ne hissettigimi siz anlamissinizdir.

tekli koltuktayım. tekli koltukta oturmanın keyfini gerçek gurmeler bilir. kendimle konuşuyorum ama içimden. ne hissettiğimi sordum şimdi aç ve üzgünmüşüm..

#2110269

devamında içeri girdim canım aşırı derecede ruffles mangalda et tadında çekti yaaa....

ofiste korkmamış hissediyor. iki gecedir türk korku filmlerini izliyorum. birazcık aksiyon olsun. yok. ne bir ışık cızırdıyor ne bir şey.
sıkıldım. bir zombi bassın bir vampir ısırsın razıyım.
yok yok yok.

evdeyim. o kadar kararsızım ki neyle neyin arasında kaldığıma bile karar veremiyorum ve çok yoruluyorum bunları düşünürken. yani insan aklı çok aptal bir şey bence, neyi düşüneceğime hakim değilim resmen; beni üzüyor ve geriyor bahsettiğim gibi düşünmek, neden engel olamıyorum? konum değiştiriyorum bu arada oturma odasından mutfağa geçiyorum, biraz da orada düşüneyim bunları iğrenç bir neskafe içerken.

karantinamdayım tadım kokum yok,yediğimin ictiğimin tadi kokusu yok çok garip herşeyin tadı aynı tadsız,nötr.

odamdayım ve geçmişi özlüyorum hiçbir şey eskisi kadar zevk vermiyor her şey gözümde masumiyetini yitirdi.büyük denizde boğuluyorum.

balkonda oturmuş çay içiyorum bi yandan da derin bir boşluktayım ben ve ali rıza bey bunların hiçbirini hak etmedik bu kadarı olamaz diyerek kendimi bitiriyorum

downtown montréal'de bir evdeyim. kafam burada yasal olan ama türkiye'de olmayan bir maddenin etkisinde o yüzden biraz güzel. az sonra yiyeceğim hamburgeri düşünüyorum.

tam suan balkonda yol boyu tasidigim karpuz kelek cikmis gibi bi his yuklendi icime. hayatim silkildi sigarasi belki yakisirdi bu duygu durumuna ama ben sadece gokyuzunu izleyecegim

denize sıfırım... herkes gitti ve bulaşıkları yıkasam mı yoksa bırakıp gitsem mi, onu düşünüyorum...

sanırım yıkayacağım... öğleyin geldiğimde, tertemiz bir mekan bulmak, beni daha çok mutlu edecektir..
yalnız, kafam çok güzel...

tramvaydayım. biraz suçlu, üzgün hissediyorum. bugün yapmam gereken şeyleri yapmayıp günümü bomboş geçirdim. yağan yağmuru havanın soğuk olmasını ve türlü şeyleri bahane edip yataktan çıkmadım. onun vicdan azabını yaşıyorum. bir de saçlarım çok uzadı, kısaltmam lazım ama ona da çok üşeniyorum. *

yine göz makyajı yaptığım için baş ağrısı çekiyorum. yağmur yağıyor ben sözlüğe yazıyorum. çalışmam gereken konular, çözmem gereken testler var ama odaklanamıyorum. sonra vicdan azabı çekiyorum.

evdeyim ve hastayım.
biraz da yarına ait merak var içimde.
devamı dümdüz bir gün. hasta olmaktan nefret ediyorum.

moda’da kafede oturuyorum etraf kapkaranlık oldu sinek uçmuyo her şey ilbinin 7 dklık ses kaydını dinlememle başladı bu diktiğimin kelebeğinin de köküne kibrit suyu..

sadece telefonlar değil sözlük de bizi dinliyor olabilir.
az önce içimden şeyi geçirdim. sabahtan beri sokaklardayım ve çok iyi hissediyorum.

önce birkaç işim vardı onları hallettim. sonra annemi kermeste ziyaret ettim hatta kendime baykuşlu çanta buldum.
şimdi de isbike bisikletlerini denemeye gidiyorum.
evde oturmamak için kış mevsimini beklemişim. şu an otobüsteyim ama eve gidince size çantayı atarım.
kermes öğrenciler ve maddi anlamda güçlük çeken ailelere yardım için düzenleniyor.
günlük sevap kotam da doldu.
ay günüm hareketli geçiyor diye bu kadar sevinmem de bir garip ama banane.
benim bedenim benim kararım.

not: tam nerede ve ne hissettiğimi düşünürken başlık karşıma çıktı. bu cümleyi yazmayı unutmuşum.

korku ve üzüntü hissediyorum. ocakta un kavururken büyük deprem olduğunda nasıl hayatta kalırız diye düşünüyorum. keşke düzgün bir yönetim olsaydı ülkede de çoğumuz böyle psikolojik sıkıntılar yaşamasaydık. bizim japonlardan ne eksiğimiz var. ben de deprem olurken içim rahat bir şekilde bitmesini beklemek istiyorum. bitince gram etkilenmeden hayatıma devam etmek istiyorum. aylarca yatakta kocam öbür tarafa dönünce acaba deprem mi oluyor diye uykumdan uyanmak istemiyorum. ülke olarak artık refahtan falan vazgeçtik. yaşasak şükür edeceğiz.

klinikteyim. ayaklarım şişti artık eve gitmek istiyorum