an itibarıyla yazarların nerede olup ne hissettiği

evdeyim, çalışıyorum. bir şey olsa da artık insanlar çağrı merkezlerini arayamasalar diye dua ediyorum.

not; keşke insanlar biraz zeki olsa. standart olunsa yeter, kimsenin atomu parçalamasını beklemiyorum

yorganın altında tanım giriyorum.(bkz: swh)

balkonda sigara keyfi yapıyoruz ama hava artık kıç kesiyor. biri polar uzatsın.

yatağımda ağrıdan ölüyorum.

evdeyim. iki yaralı dize sahip ve yorgunum.

tost perilerinden kaçmaya çalışıyorum

odasında ve her zaman olduğu gibi yaptıkları boşa giden biri nasıl hissediyorsa öyle hissediyor

dolapta tatlı var ve şekerim 220. uykum yok ve aklım o tatlıda. insülin basıp gömeceğim.

evimdeyim ama yabancı gibi hissediyorum. nereye gideceğimi de bilmiyorum, gidecek yerim yok.

aile evinde odamda gregor samsa gibi hissediyorum.

yatakta ısınmayı bekliyorum ki uyuyabileyim.

bugün bir şey öğrendim. bazı babalar eşleri evde yokken koltukta uyuyormuş. yalnızken, birlikte uyudukları yatağa girmek istemiyorlarmış. sanırım özlemden. bazıları çok sevgiden vs demiş de bilemiyorum. belki sadece özgürlüğün tadını çıkarıp televizyon karşısında uyumanın keyfini sürüyordur. belki de biz kadınlar ve çocuklar duygusal düşünüyoruz. kimin neyi neden yaptığını en saf haliyle bilmek isterdim.
ben yokken yokluğumu da yaşayabilecek ve bunu somut hale getirebilecek biri var mı diye düşünüyorum. uyumaya çalışırken odamda.

uykum gelsin diye beklerken yine bomboş ama karmakarışık bir halde tekli koltukta oturmuş çay yudumluyorum. bu akşamlar çok kötü. bize erken, umut dolu sabahlar lazım.

kar yağıyor diye kendi kendime romantizm yapayım dedim kahvemle balkondayım fakat karnım aç ve donmak üzere hissediyorum. buraya yazarken de manzarayı kaçırıyorum zaten. olsun insanın kendiyle kalması güzel bir şey.

yatağımda ısınmaya çalışıyorum ama sonra üşümek daha iyidir diyip yorganı itekliyorum biraz. insan üşüyünce yaşadığını hissediyor en azından. toprağın altı da gayet sıcaktır nasıl olsa.

karanlık sokağın kucağından beni kurtaran aydınlık ve sıcak serviste, saniyede beynime milyonlarca sinyal gönderen düşüncelerin etkisiyle yazıyorum. dün o kadar üzmüşüm ki kendimi bugün çok farklı bir hafiflik var üzerimde. bir parça hissizleşmek ve uyuşmak gibi. taş gibi ağır kalbimin içine pamuk doldurmuşlar sanki. sanırım ölen insanın tekrar ölememesi gibi bir durum. gelelim mevzumuza; ne desen ne söylesen ne hissetsen haklısın. söylemiştim ben sana kızmam kırılmam. ve şu konuda emin olmanı ve rahatlamanı istiyorum; korktuğun şeyler olmayacak kimse seni suçlayıp sorgulamayacak. bu durum seninle ilgili değil sadece ve sadece benimle ilgili. aptalca bir hata diye düşündüğün şey belki de bizi daha büyük bir beladan kurtarmış olabilir. bu arada ne kadar çok istiyor olsam da sen istemediğin sürece yazmam da okumam da. bir de, seni , yaşadıklarını haketmişsin diye asla yargılamadım.
tek isteğim hayatlarımızı birlikte kahvemizi içebilecek kadar normale döndürmek. hepsi bu.

iş yerindeyim henüz bir şey hissetmiyorum. sensörlerim saat 10:00 civarı aktif oluyor genelde.

hava ne kadar guzel.

hastanede aç karnına ve idrara sıkışık halde ultrason sırası bekliyorum. aç hissediyorum haliyle.

mesai başlamadan güzel bir kahvaltı edeyim dedim. işe yanlışlıkla 3 saat erken gelmişim, salaklığımı iliklerime kadar hissediyorum. (vardiyaları karıştırmışım)