an itibarıyla yazarların nerede olup ne hissettiği

yatıyorum kafamda kırk tilki olduğu için uyuyamadım buralardayım. hislerimi bilmiyorum.

çankkaledeyim şuan kahvaltı için sıradayım sonra gezi

yaklaşık 30 dakikadır duraktayım.

vazgeçmenin eşiğindeyim. ibb otobüsleri iptal etmiş.*. başlarım lan eğitimine deyip yatağıma yoğun bir sarılmak ihtiyacı hissediyorum.

evimdeyim ve öyle umurumda değil ki artık benim canımı sıkanlardan, sorun değil beni kötü hissettirirsen yu avt.
bitti gitti.
kahvemi yapıyorum kahvaltımı ediyorum gayet keyfim yerinde.
kötülere aman vermeyin efendim.
canınızı sıkmasınlar.

evimdeyim. erkek arkadaşımla rutin haftasonu kavgamızı ediyorum.

dönerciler çarşısı. uykulu hissediyorum.

odamdayım, hafif esintili hava, serequelin etkisi geliyor yavaş yavaş

yatağımda tanım giriyorum.

bir projeye katıldım. bugün yaptığımız etkinliklerin değerlendirme toplantısını yapıyoruz. bitmiyor bitmiyor

evdeyim. günleri ayırdım çünküm.

artık sadece hafta sonları değerli gibi geliyor. bu yüzden boktan bir salı gecesi, evde oturup bir iki kadeh içmek gözüme iyi gibi geliyor. salı bok. ıyy.. boklu salı hatta.

güya bugün sakallarımı kısaltacaktım. evimde artık kedi var. eski oğlumun yerine sonunda bir kedi alabildim yanıma fekett çok yaramaz. ama sakallı halimi sevdi. gelip kafasını sürtüyor piç.

şimdilik manuele attık gidiyoruz işte.

evdeyim. ama ruhum dapdar bir yerde.

evdeyim açım gerginim uzanıyorum ve bir sigara yakacağım sanırım.

mutfak masasında, çoğu old bilir ki geç saatte mutfak masasındaysanız alınacak kararlar, kendinize verilecek sözler var. hayır hayır tost yapmadım.

rüzgarlı bir sahil gezmesinden yeni döndüm yatmaya hazırlanıyorum. yarın yapmam gerekenleri düşünüyorum . sıkıntılı hissediyorum

evdeyim. ilgimi çeken konularda başlık var mı ona bakıyorum. duygusalım bu gece. sadece kendim hakkında düşünüyorum şimdimi, geleceğimi, neler yapabileceğimi falan.

köydeyim daha önce de köydeydim, muhtarlık seçimleri yaklaşıyor ve içim karmakarışık ( nüfusum köyde bile değil )

evdeyim, şu köpek hadisisinden dolayı bayağı sinirliyim . lan bu toplum ne hale gelmiş . biri gider köpeğe tecavüz eder, birileri gider köpekleri yakar, zehirler ve başını ezer.. şeytan bunların yanında çırak olur.

evde koltukta garip bir pozisyonda oturuyorum. avizeme kafa atan sinek eşliğinde hayatı sorguluyorum ve vardığım sonuç ise bizden bir *** olmayacağı yönünde. birazdan bu karamsar ruh hali ile uyumaya çalışacağım. sonra da bunu belli periyotlarda tekrarlayıp sözlüğe girdi gireceğim. büyük ihtimalle o zaman da bizden bir halt olmayacağını düşüneceğim ama ömrüm el verdiğince güzel günleri umud ederek her sabah itinayla uyanacağım. güzel şeyler olacak sözlük. güzel günler göreceğiz. bizlerin ve çocuklarımızın güzel yarınları olacak.

balkonda soğuk demire kafamı yaslamış yatsam mı yoksa bir şeyler mi izlesem diye düşünüyorum. önerisi olan varsa beklerim.

tam uyuyacakken ekran kaydırmaya ne gerek vardı diyorum.. uyku çökmüş mis gibi, kayıp git işte ama yok..

şimdi balkondaki temiz havayla harmanlanan sigara dumanının zihnimdeki/kalbimdeki soruları üfleyişini seyrediyorum.. üfleyemiyor aslında ama işte yeterince istersen olur ya hani belki.. süzülen uçaklara yüklüyorum sıkıntıları, tartıda ağır çıkıyor olsa gerek kabul etmiyorlar.. her kapının kilidini elinde tutanlar anahtarın yerini bilmiyormuş gibi yapıyorlar. "anahtarın yerini söylersen kapıyı açarım." diyorlar. anahtar avucunun içinde denmiyor ki her zaman, açmak istese kapıyı, bilmiyor mu sanki?

yapılmışlar yapılacakları, yaşanmışlar yaşanacakları kovalıyor zihnimde kısacası.. tüm bunlarla gece uykusuz kalabilmek ne büyük bir lüks oysa.. yaşamsal ihtiyaçlar hallolmadan bir üste çıkamıyor insan. hoş, bence bu da temel ihtiyaç ya.. güvenmekten, inanmaktan temel ne var ki?

hiçbir şey sonsuza dek sürmez; her acı yerini anıya bırakır, her dürtü bir an gelir son bulur. en çok da öfke. o yüzden öfkeye yenilmemek önemli, değil mi? öfkeyle ne kapılar kırar insan, nice kapıları kilitler farkına varmadan.. bir de saflık önemli, saflığını kaybetmemeli insan. onun dönüşü yok işte. özellikle öfkeyle atılan adımların çoğu saflığı kaybettirir. çok öfkeliydim ben de, sonra öfkeliyken susmayı denedim. içimden taşan milyonlarca zehri yutkunmayı öğrendim. iyi ki dediğim tek şey bu. yine de daha azını yapabilenlerin dahi hala eleştirebileceği kadar yol aldım. olsun, daha da iyisi olur zamanla. insan gelişme yolunda değişmiyorsa, akan zamanın ne önemi var?

hadi güzel uyku gel şimdi yatıştır zihnimi, yorgun kalbime bir örtü ol da sabah güneşini kucaklayalım daha geç olmadan... biliyorsun "gece ikiden sonra iyi bir şey olmaz."* vakit daraldı..