ankara grisi

6 yıl boyunca üniversiteyi okuduğum şehrin grisidir benim için. ben çoktan hafızamdan sildim o yılları. yine de haksızlık etmem, daha beterlerini gören benim için ankara'nın grisi bile hatırlamaya değer..

(bkz: sivas)

özlediğim gridir. çocukluğumun geçtiği, o grilikte bir sürü anı biriktirdiğim şehir.

özellikle etimesgut taraflarında olan iç karartıcı grilik.
(bkz: etimesgut)

en dandik renk değil miydi bu gri dediğiniz. herkes güzelleme yapmış ama 40 yıldır ankarada yaşayan bana göre öyle güzel falan değildir. daha doğrusu güzelliği görecelidir. tüm anadolunun en güzel iki üç şehrinden biridir ama istanbula yaklaşamaz bile.

1 dönem görebildiğim gri. sonrası online eğitim.

kışın doğal gazdan yazın kuru topraktan havaya yayılan
toz bulutlarının eseri.
yağmur sonrası, rüzgar sonrası berrak ve ufku uzun bir ankaraya dönüşür. iki gün sonra aynı olur.

cuma ve cumartesi ankaradaydım. yalan yok grisini özlemişim. bilen bilir hava kararırken daha gri bir renge döner hafiften de puslanır.

daha sonrasında tunalı hilmiden kızılaya 1 saat kadar yürüdüm kendime geldim.

ağlayarak ankara aşığı yazarların tanımlarını okuduğum ve her birine sarılmak istediğim, ankara hakkında bir başlık.
daha fazla konuşamiyciğim ekran mı buğulanıyor, ben mi ağlıyorum?¿

ankaralı için bir şey ifade etmeyen gridir. yani mutluluk vs anlamında. ankaralinin o gri ile iyi anısı yoktur. hep hüzün hep yaşam mücadelesi hep bir koşturmaca.

#97056 pantone'deki kodunu söyleyin lütfen arkadaşlar.

istanbulda doğup büyümüş bir ankaralı olarak başlıyorum sözlerime.. insanı boğup sıkan bir griydir ilk başta ankara grisi. alıştıkça özelleşir oraya ait olduğunu anlarsın daha da benimsersin her sokağında her caddesinde parkında hatta her insanda görürsün o griydi, önce kurtulmak istersin zamanla bağımlısı olursun. neyse ben istanbul'u daha çok seviyorum

tekrar görmek için gün saydığım, bağımlılık yapan dünyanın en güzel grisi. insanın üzerine siner resmen.
ayrıca beytepenin yeşiliyle de çok yakışmaktadır.*

valla istanbuldan sıkılmış biri olarak aoç dahil olmak üzere mamak da dahil bana her türlü uyar hahah.

depresyon hırkası gibi gridir.

bir kere giyildiyse o hırka daha da çıkmaz. ankara'da tam da öyledir işte. kasvetli yapısı, bipolar havası, çarpan ayazı aşk acısı çekmeyen adama aşk acısı çektirir, enerjisi yüksek adamı çökertir, alışmaya alıştırır, kendine bağımlı hale getirir. ankara grisinin binbir tonunu yaşayan insan ankara'dan kopamaz. illa yiyecek o kırbacı, geçecek o bileklere kelepçe, vücutta dolaşacak o buz tanesi. dur lan grinin elli tonu başlığının tanımı gibi oldu bu tanım. kafa nerelere gitti. affet sarı tutkuyu izlemeye giden christian greyy.