ankara grisi

o griliğinin ve utangaçlığının şehrin bizzat kendi güzelliği olduğunu anladım.

grinin en güzel tonudur.

şehirden tamamen ayrıldığında anlarsın artık en sevdiğin renktir.

aşık olduğumdur.

şehrin duygu yoğunluğundan kaynaklı gridir. dillere destan olmuş gridir. bir de yağmur dönerken kara, falınızda da yol varsa hüzünlere gark eden gridir.

gölcük grisinin üzerine tanımam.

duruma göre içinizi ısıtan, duruma göre ise kanınızı donduran bir histir. evet renk değil, his.

ankarayı ankara yapan şeylerden biri gri havası olduğunu düşünüyorum sırf bu yüzden benim için istanbul kadar güzel bir şehir.

özlenendir. başka bir şehirde yaşamaya mecbur kalındığında eldeki fotoğraflardan görülmeye çalışılan ama asla başarılamayan gridir.

istanbul beton grisi kadar olamamıştır.

1 sene kadar yaşadığım şehir. ben her rengine aşina oldum , pavyonları insanlara rengarenk gelsede özünde öyle değildir.

ankara'ya en uygun renk midir bilemem ama ankara'yı ya doğma büyüme ankaralılar sever ya da ankara'da hayatının en güzel öğrencilik yıllarını geçirenler. öteki türlüsünün imkanı yoktur.

ankara'yı ankara yapan insanlarıdır, yıllar sonra insanlar gider grisi kalır. soğuk bir gridir hatıralarla beraber içinize işler.

ankaralı olmayanların abarttığı bir durumdur. sanki türkiye nin dört bir yanı cıvıl cıvıl şen şakrak, bir tek ankara gri!

dışarıdan bakıldığında boş ankara edebiyatı gibi düşünülür, ta ki ne olduğunu anlayana dek. ankara çok şey kazandırır, çok da şey kaybettirir. ortası yoktur, gridir.

bu yıl kendiniz henüz pek göstermemiş gridir. murphy kanunu heralde eve kapandığımız bu günler ne kadar da güneşli berrak hem daha götkesen soğukları da başlamadı.
dışarıda mevsim baharmış

veda ettiğimden bu yana 10 ay geçen gri. canım beytepe’m. ilk işim. iğrenç siyaset ortamı. entry sonuna doğru neden kendisinden vazgeçtiğimi hatırladım, evet.

beni en çok mest eden grisi değilde beyazı. bir kar bir şehre ne kadar yakışır? işte o ankaradır. o anıtkabir'in beyazlar içindeki hali... atakuleye kar yağarken bakmak. şehre hakim bir tepeden şehri kar altında seyretmek. kar topu oynadığın eski sevgilini hatırlamak. biraz buruk, biraz mutlu olmak. şehir merkezinde bile o karın gizemli sessizliğini hissetmek....
ben istanbul'da doğdum. hayatı ankara'da öğrendim. dayak yemeyi. her kafanı kaldırdığında bir daha bir daha... acı çekmeyi ankara öğretti. ihaneti ankara öğretti bana. acı çeken insan yaşamayı öğrenir o yüzden seviyorum bu şehri. bende bu şehre dair ara tonlar yok. ya beyaz var ya da siyah.
beyazını çok özlediğimdir.

ankara'ya girdin çıktın oh be dğnya varmış hissi..

kasvet kelimesinin tam karşılığıdır .