anlaşılma isteği

en vazgeçemediğim isteğim. ve en imkânsiz isteğim. kimse kimseyi gerçekten anlayamaz da zaten. bazı şeyleri anlamaya empati kurmak yetmez , cılız kalır.

sürüdekiler anlaşılmak ister, sürüden ayrılıp gidenlerin anlaşılmak gibi küçük kaygıları yoktur. kimse anlamasa da olur.

"beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum." diyerek bunun sadece bir istek değil, ihtiyaç olduğunu vurgulamıştır oğuz'um atay

“vicdan, insanın içindeki tanrıdır!” diyor v.hugo..

anlaşılmaya gereksinim duyuyorsak şayet; anlamaya da meyilli olmamız gerekmektedir. anlaşılmadığımızı düşündüğümüz yerlerde, vicdanımızı rahatsız eden bir şey vardır çünkü.. dinleyebileni bulursanız, anlayanı da bulursunuz. öyle umuyorum; o kulaklara uygun ağız değiliz biz zira...

özellikle zihnen çok yorgun olduğum zamanlarda kapımı çalan istek. çünkü bazen bir şeyi anlatmak bile yoruyor insanı. öyle zamanlarda düşüncelerimi dillendirmek bile istemiyorum aslında. anlaşılsın istiyorum, bakışlarımdan ve davranışlarımdan anlasınlar istiyorum.
belki bu çok bencilce bir istek gibi gelebilir birilerine ama ben de bunun için çabaladığımdan bana pek bencilce gelmiyor açıkçası. yani ben de söylenemeyen şeyleri anlamak için uğraşırım çokça.
yine de bu kadar zorlamak ne kadar doğru insanları bilemiyorum. her şey bu kadar karmaşıkken daha da karmaşık yapmamalı bir şeyleri galiba. ama işte bazen isteklerimizi biz bile yönetemiyoruz.

yine de herkesin anlaşılmak istediği ama asla anlamadığı o topluluğun içine girilmemeli.

ben kendimi anlamışsam eğer sorun kalmamıştır. anlatacaklarım kendim ve karşımdaki kişi için açıksa daha ne isterim

bir ayağı anlatabilmek
diğer ayağı anlayabilen kişiyi bulmak..

o sen olsan da fark etmez.
hatta sen ol daha iyi bu.

anlaşılmak istiyorum ama anlatmak istemiyorum alıyor musun?

bunu en iyi iskender açıklar

(bkz: küçük iskender)

vaz geçtiğim bir şeydir.

zaman geçtikçe daha yoğun hissedilen bir duygudur.
bende yaşıyorum bunu sıkça hemde. asla tamamlanacak, anlaşılacak duygularım fikirlerim olduğuna inanmıyorum. çünkü hayat şartları çoğu zaman olmamam gereken yerlere itiyor. aslına bakarsanız olmak istediğim bir noktada çok yok gibi. bilmem bir umut işte

bana göre, anlaşmak > anlaşılmak.

sizi anla(ya)mayan biriyle yine de anlaşabilirsiniz. ben kendimi iyi ifade etmeye çalışırım, karşıdaki anlamıyorsa da birbirimizi kırmadan uzlaşma yolları ararım. uzlaşma derken, yani fikrimden/duruşumdan/söylediğimden ödün vermem ama karşımdaki beni ısrarla anlamıyorsa da konuyu değiştirme veya kapatıp güler yüzle vedalaşma fırsatlarını kovalarım.

insanoğlunun en zaruri ihtiyacı basligina yazilabilecek ilk etmendir bu. bildiginiz soyut/somut, maslow’un ihtiyaclar hiyerarsisi’nde cok ileri duzeyde insan ihtiyacidir anlasilmak. ıcimizde gorulen o sevilme, gruplasma, ait hissetme, onaylanma gibi yonelimli davranislarimizin alt yapisini olusturan bir unsur ayni zamanda. ve dinamit gibi bir istek. yani ihtiyac duyuldugunda kontrol altina alinamadiginda her turlu yanlisa yonelmemize sebep olabilecek turden tehlike de arz etmiyor degil.

ben insanin dogada “anlasilmasan da olur hani” mottosuyla tekil yasayabilecegine inanmayan kesimdenim. modern sistemin ben olayim derken bencil ve yalniz yasami yonlendirmesinin bir noktadan sonra bu istekte bastirilamayacak turden patlak verecegini dusunuyorum. ve bu hal de gercekten bir sorun. dolayisiyla bu anlasilma halinin icsel olarak bir dengede tutulmasi elzem.

karşı taraf güzel diyalog kurabilmektir.

sacma sapan 1 istek. herkes kendi meramini kendine saklasin. biz daha kendimizi anlayamadik, cozemedik

her insanın doğasında olan bir istektir. anlaşılmamak dünyanın en kötü şeyidir. aynı dili konuşuyorsunuz ama farklı bir dil konuşuyormuşsunuz gibi anlaşılmıyorsunuz. bunalıma sokar maazallah sona ile sürükleyebilir.

öyle insanlar var ki bu istek anlaşılmama isteği oluyor, anlamasınlar; saçma sapan yorumlarını ve kendileri bir vasıfları yokken herkesi eleştiren tavırlarını katmasınlar diye geçiriyorum içimden.

insan gibi dert anlatıp anlaşılabilecek olmayı beklersiniz yani eğer biraz zeka kırıntısı varsa, eğer karşıdaki gerçekten anlamayan bir akılsızsa daha fazla uğraşmamak gerekir, işine nasıl geliyorsa öyle kalsın ben mi eğiteceğim şu yaştan sonra farkındalığı ile umarsamaz bir insana dönüşürsünüz