anneanne evi

küçükken köye gittiğim zaman, ev ekmeği yapar tereyağı ile yerdik. hani ekmek-tereyağı zaten güzel olduğundan değil de, eli ekmeğe değdiğinden güzel oluyordu sanki. o evi çok özledim işte. ne artık o ekmekten eskisi gibi tat alabiliyorum, ne de çocukluğumda ki gibi masum bir mutluluk var üzerimde.

yalnızım, belki de olması gerektiği gibi
üşüyorum, fakat, hiç güneş doğmayacak gibi
ve en sonun da mutsuzum,
sanki bir daha gülemeyecekmişim gibi *

buradan

genelde dayının da evi olur. sıcaktır,samimidir. yaşasın anne tarafı!

kocaman, uzun sarkaçlı bir saat...saat başı öter, geyikli duvar halısı...ağlayan çocuk resmi...kesif yemek kokusu, bülent'im diyen bir zeliha...

berjer koltuklar, desenli halılar, ceviz sehpalar,
bir kanarya kafesi,
guguklu saat ayrıca kumsaati,
saatli maarif takvimi,
prescold buzdolabı,
singer dikiş makinesi,
vişne reçeli,
kurabiye kavanozu,
küpe çiçeği, deve tabanı, paşa kılıcı,
anneanne kokusu.

beliklerini sevdiğim, ana kraliçem...çiçekleriyle bütünleşmiş, komşularının kıskandığı bahçesiyle gurur duyan bir yörük kızı. sardunya, küpeliler, ortancalar...mahallede tek televizyon olan ev, akşamları tüm mahalle evinin salonunda sıralanmış film izlerken, bazen kahkahalar, bazen ağlamalar...kocaman bir yürek, sevdiklerini içine koyduğu...içli köfteler, mantılar, mercimekli köfteler ama tek yenmez, komşular akrabalar toplanır, hep birlikte yapılıp yenilir. gelmeyen komşuya da gönderilir. paylaşmayla güzelleşen anneanne evi...çok özlenenler arasında kokusu hala burnumda mis gibi...

kurban bayramlarında ve yaz tatillerinde gidiyorduk. anneannem bizi görünce hep çok mutlu olurdu, gözlerinin içi gülerdi. bizim için elinden ne geliyorsa yapardı. köy gofretini çok severdim, benim için hep kutu kutu gofret alırdı. hiç unutmuyorum o halini sedirin altından çıkarırdı, ‘sen seviyorsun diye aldım’ derdi her seferinde. çok gülerdik birlikte. ay o zamanlar tuvaletler eski tabii. tahta tuvaleti vardı, aşağısı açık :d otururken aşağıda tavukların gezdiğini görüyordun ahaahah çok gülüyorduk o tuvalete abimlerle. ilk defa orda görüyorduk çünkü. canım anneannem ya. mekanı cennet olsun.

her yeri gıcırdayan yaşlı ahşap evin içindeyim. beton sertliğinde taşlaşmış yastıklar, parlak baklava dilimi yeşil yorganlar, dolapta nuh nebi’den kalma tuhaf bir forma dönüşmüş küskün çikolatalar, misafir yatağının üzerinde hazır kıta bekleyen seccade, gıcır gıcır hasır iskemleler, kuzinede 24 saat demli çaydanlık, belki çoluk çocuk gelir diye rafta duran açılmamış bisküviler, kapıda doyurulmak için sıraya girmiş kediler, anneannemin pamuk yanakları ve genç yaşta göçüp gitmiş dedemin biraz daha yaşasaydım da sizlere doysaydım diyerek hüzünle bakan fotoğrafı... uyandım, rüyamda yine her şey yerli yerinde, o dahil hiçbir kayıp yaşanmamış gibi capcanlıydı.

ben bunun babaanne versiyonunda büyüdüm.. özgürce yemek yediğiniz, deli gibi şımartıldığınız, düşünmeden tv izlediğiniz, ödev yapmaya zorlanmadığınız, kısacası size cenneti var eden bir yerdir.

toprağı bol olsun, dedemi çok özledim. babaannem ise, hala hayatta. rabbim uzun ömürler versin dünya tontonu oldu ama artık yaşı sebebiyle çok duygusal. sanırım biraz da ölüm korkusu çöktü. o da onu psikolojik olarak daraltıyor. kaç yaşımda olursam olayım, babaannemin hala evine gittiğimde yukarıda ki paragrafta var olan her şey devam ediyor.. " aile olmakla ilgili duygu" stabildir. büyüsende, değişmiyor.

suan dayimla kirada oturdugu, 3+1 olan evdir.

dayı tarafının kabus gibi üzerine çöktüğü ev, arsaya yeni bina yapıldı hepsi birer daire aldı. biz seyrekaldık.