annenin ölmesi

şuraya aylarca durmadan yazabilirim bir sürü şey.

ben cocukken annemden önce ölmek isterdim hep cünkü o acıyı kaldıramam derdim sonra bir gün kafaya dank etti ne kadar bencilce sevdiğim ve annem benden önce vefat etti.

anneniz vefat etti başınız sağ olsun sözünü duyunca ilk önce anlamıyorsunuz, idrak o noktada duruyor öylece ama şerefsiz bir morg görevlisinin ki ülkenin en iyi hastanelerinden birinde "cenazeyi tabuta kendiniz koyuyorsunuz" dediğinde o bez parçasını yırtıp son defa dokunmak istiyorsunuz annenize.

ben çok garip şeyler yaşadım hayatımda ama bunun verdiği çaresizliği veren başka bir duygu olmamıştı ve olmazda sanırım.

benim kaldırabileceğim bir şey değil. umarım annemden önce ölürüm.

annenin, şu hayatta kapladığı yerin büyüklüğünü, yokluğunda dolmayan boşluktan anlıyorsunuz.

onları daha sık ziyaret edin, telefonlarına cevap verin, sabırla dinleyin, mutlu edin. bol bol sarılıp öpün. kaybettikten sonra yapmadığınız, yeterince yapamadığınız herşey içinizde dermansız diken olur.

açıklayabilen var mı gerçekten...

kişinin tanrısını kaybetmesi ile eşdeğerdir. zira kişiyi talepsiz ve tövbesiz eşiğine kabul edebilen tek varlık annedir. ölüm çoğu kişiye yakışmaz, ama annelere hiç yakışmaz. bu konuda bir istisna yapılacaksa erkek ve kadınlar arasından sadece annelere yapılmalıdır. gecenin bu vaktinde uzaklardan ellerini öpüyorum güzel insan, kutsal insan.

ibramdan gelsin: anne benim aç kapıyı

"düşümde senin için bir ev görürdüm gökyüzünde
sen, babam, ben ve melekler...
ve melekler anne
anne melekler...
önce babam
sonra onlar terkettiler gecelerimizi
ben de çekip gittiğimde
yani oğulcuğun
yani yürek yarın
içinden geçen şarkın gittiğinde
sen nasıl yaşadın anne..."

yaş ilerledikçe yokluğuna alışmıyorsunuz aksine yokluğu size daha çok koyuyor.
olsaydı da ağlarken başını dizine koysaydım,
olsaydı da beni teselli etseydi,
olsaydı da arkamda bir dağ olduğunu hissetseydim.
en çok acı veren durum ise telefonunda "annem" arıyor yazısını ömür boyu göremeyeceksin.
ne olur annelere iyi davranın, onlar olmadan bir hiçsiniz. ıstediğiniz kadar malınız mülkünüz olsun. ıstediğiniz kadar iyi geçen bir hayatınız olsun ama anneniz yoksa siz de yoksunuz.

hayatında yolunu aydınlatan ışığın yok olması demektir. halbuki böyle zor bir yolda ışıksız yürünmüyor. en çok da o ışığa, o ışığın merhametine ihtiyaç duyuyor insan.

dövse de sövse de anneden daha önemlisi yok. her zorluğun üstesinden gelipte bir evlatla sınanan yine de vazgeçmeyen varlık. ölmesin o. ölmesin.

anne gitti ve sular buruştu testilerde
artık çamaşırlar yıkansa da hep kirlidir
herkes salonda toplansa da kimse evde değildir

dünyanıza göktaşı düşmesidir.

allah eksikliklerini göstermesin.harap olurum diye düşünüyorum. kim onun kadar sevebilir veya düşünebilir ki.

büyümek zorunda kaldığınız, hayatta artık yalnız olduğunuzun yüzünüze çarpıldığı gündür.

baba ölürse arkandaki dağ yıkılır ,anne ölürse altındaki toprak kayar . rabbim acısını kimseye göstermesin.

allah korusun arkadaşlar. çıkarmayın insanın karısına şöyle şeyleri gece gece yaa.

eyy yöneticiler, filtreleyin böyle başlıkları. annesi hayatta olanın aklına ihtimali düşer, uykusu kaçar. annesi ölmüş olanın aklına annesi gelir, uykusu kaçar.

heee tabi bu durum da sizin işinize yarar. uykusu kaçan burada daha çok takılır, siz de reklamdan falan daha çok para kazanırsınız. ulan namertler! böyle kazanılan paradan hayır mi gelir? bak gece gece sinirim zıpladı. insanlık onuru olsa bu kapitalist düzeninizi başınıza yıkardık ama 12.000 yıldır falan kalmamış ondan bizde. öncesinde var mıydı muamma.

bir an için o kanser hücresi olmak istedim; olduğum an ise onun organlarına sıçramak. 
hayatımdaki tek insanın annesi ölmüştü. ama yine de benim için bir şey ifade ediyor diyemezdim. onu aradım ve sessizlikle örülü konuşmanın sonunda yalnızca baş sağlığı dileyebildim. onun hayatındaki tek insan olmasam da beni tanıdığını düşünüyordum. konuşma saçmalığı canımı sıkmadı böylece. samimi değildim fakat sahtekarlık da yapmamıştım. zoraki aradığım anlaşılıyordu ancak anlaşılabilir nedenlere sahiptim. sadece hayatımdaki tek insan olması nedeniyle yapmıştım bunu. oysa bunun gerekli olduğuna inanmıyordum.
ölüm çevremde turluyor gibi hissediyordum. doğrusu, yakın çevresinde bulunan insanlardan iki tanesi ölen herhangi biri de böyle hissederdi. ne de olsa en değerli olanın kendimiz olduğunu düşünmek gibi bir huy edinmiştik. öyle de olabilirdik tabii ama bize, ölümün değerimizi eksilteceğini düşündüren neydi? yine de hiçbirimizin en ufak bir değere sahip olduğuna asla inanmıyordum.
ben hep inanmıyordum. ben hiç inanmıyordum.

hortlatmayın böyle başlıkları. düşünün biraz.

bu sefer ciddi yazacağım. oylamayın, okuyun sadece.

4 ay oldu. özellikle biraz duygusal bir insansanız atlaması kolay olmuyor. gerçekten arıyor insan. özlüyor.

illaki üzüyorsunuz hayattayken. bunun için ne yapmak gerekliydi bilmiyorum. zaten üzmeyin tarzı kalıp şeylerden bahsetmeyeceğim.

yanındaysanız nedensiz sarılın. uzaktaysanız arayın. sesinizi duysun. iyi olduğunuzu duysun. iyi değilseniz bile iyi olduğunuzu bilsin. çünkü daha sonra asla yapamıyorsunuz.

öyle hiç bir kemiğiniz kırılmıyor. ama tarifi imkansız bir acı sarıyor tüm vücudunuzu. her hücresi acır mı lan insanın. öyle oluyor işte.

alışamıyorsun ama kabulleniyorsun zamanla. kabullendiğin herşey gibi bunu da kabulleniyorsun.

ve dilinde tek bir cümle kalıyor geride. baba, anneme iyi bak orada.

bunların hiçbirini duygusala bağlamak için yazmadım. hala hayattayken sarılın, öpün, sesini duyun, sesinizi duysun demek için yazdım. hala hayattayken kıymetini bilin.

yüreğim kaldırmıyor.

düneyin fotografya sahibi selçuk abiyle konuştum. kayınvalidesi vefat etti. hep derdi annemden çok severim diye.

3 hafta oldu neredeyse.
şunu anladım dedi, anne ölünce her şey bitiyor.

anne ölünce her şey solar. eve gelince annem yoksa neyleyim o evi? ben kime gül alır, kimin saçını bozarım? allah gecinden versin. anasızlara sabır dilerim.

anne gitti ve evler döndü yalnızlık otellere.
anne gitti ve sular buruştu testilerde.
artık çamaşırlar yıkansa da hep kirlidir.
herkes salonda toplansa da kimse evde değildir.

(bkz: sezai karakoç)