annenin ölmesi

fobidir.

anneniz ölünce bu fobi ortadan kalkar. paradoks budur.

vikipedia fobiler listesinde yazmasa da bir fobidir efendim.

bir an için o kanser hücresi olmak istedim; olduğum an ise onun organlarına sıçramak. 
hayatımdaki tek insanın annesi ölmüştü. ama yine de benim için bir şey ifade ediyor diyemezdim. onu aradım ve sessizlikle örülü konuşmanın sonunda yalnızca baş sağlığı dileyebildim. onun hayatındaki tek insan olmasam da beni tanıdığını düşünüyordum. konuşma saçmalığı canımı sıkmadı böylece. samimi değildim fakat sahtekarlık da yapmamıştım. zoraki aradığım anlaşılıyordu ancak anlaşılabilir nedenlere sahiptim. sadece hayatımdaki tek insan olması nedeniyle yapmıştım bunu. oysa bunun gerekli olduğuna inanmıyordum.
ölüm çevremde turluyor gibi hissediyordum. doğrusu, yakın çevresinde bulunan insanlardan iki tanesi ölen herhangi biri de böyle hissederdi. ne de olsa en değerli olanın kendimiz olduğunu düşünmek gibi bir huy edinmiştik. öyle de olabilirdik tabii ama bize, ölümün değerimizi eksilteceğini düşündüren neydi? yine de hiçbirimizin en ufak bir değere sahip olduğuna asla inanmıyordum.
ben hep inanmıyordum. ben hiç inanmıyordum.

bütün kemiklerimizin kırılması gibi bir şey olsa gerek.

hortlatmayın böyle başlıkları. düşünün biraz.

bu sefer ciddi yazacağım. oylamayın, okuyun sadece.

4 ay oldu. özellikle biraz duygusal bir insansanız atlaması kolay olmuyor. gerçekten arıyor insan. özlüyor.

illaki üzüyorsunuz hayattayken. bunun için ne yapmak gerekliydi bilmiyorum. zaten üzmeyin tarzı kalıp şeylerden bahsetmeyeceğim.

yanındaysanız nedensiz sarılın. uzaktaysanız arayın. sesinizi duysun. iyi olduğunuzu duysun. iyi değilseniz bile iyi olduğunuzu bilsin. çünkü daha sonra asla yapamıyorsunuz.

öyle hiç bir kemiğiniz kırılmıyor. ama tarifi imkansız bir acı sarıyor tüm vücudunuzu. her hücresi acır mı lan insanın. öyle oluyor işte.

alışamıyorsun ama kabulleniyorsun zamanla. kabullendiğin herşey gibi bunu da kabulleniyorsun.

ve dilinde tek bir cümle kalıyor geride. baba, anneme iyi bak orada.

bunların hiçbirini duygusala bağlamak için yazmadım. hala hayattayken sarılın, öpün, sesini duyun, sesinizi duysun demek için yazdım. hala hayattayken kıymetini bilin.

bu saatten sonra hayattaki tek korkum olan,en büyük acı.

yüreğim kaldırmıyor.

düneyin fotografya sahibi selçuk abiyle konuştum. kayınvalidesi vefat etti. hep derdi annemden çok severim diye.

3 hafta oldu neredeyse.
şunu anladım dedi, anne ölünce her şey bitiyor.

anne ölünce her şey solar. eve gelince annem yoksa neyleyim o evi? ben kime gül alır, kimin saçını bozarım? allah gecinden versin. anasızlara sabır dilerim.

anne gitti ve evler döndü yalnızlık otellere.
anne gitti ve sular buruştu testilerde.
artık çamaşırlar yıkansa da hep kirlidir.
herkes salonda toplansa da kimse evde değildir.

(bkz: sezai karakoç)

başlığı açan kişinin içinde olduğu duygusal boşluğu tahmin edebiliyorum ama ben böyle durumlarda rabbime ve inancıma sığınırım.

şöyle ki ;

doğum ve ölüm her insan için belirlenmiş bir başlangıç ve son’dur. bunu bilerek birer hayat inşa ediyoruz. ölüm aslında hepimizin arkadaşı. her an bizimle, sadece biz günlük hayat akışı içerisinde bu gerçeği bilincimizin arka noktalarına itiyoruz.

ölümü bir kayıp olarak görmek, içinden çıkamayacağınız bir acı verir size. bilinciniz bu acıyı büyütür ve içinden çıkmanıza izin vermez. uzun süreli traumaların ve depresyonların tek sebebi bu’dur. “ölümü bir gerçeklik olarak kabul etmemek ve sanki değiştirebileceğiniz bir şeymiş gibi üstüne sürekli düşünmek.”

ölüm geldiği zaman tabi ki acı verir ama bunu gögüslemeli ve gerçeklik olarak kabul ederek, acımızı yaşamalıyız. herkes, hayatı boyunca kendi çevresinden bir sürü kişiyi toprağa veriyor. ben basit bir şey olduğunu iddia etmiyorum, sadece bunun bir “emir” olduğunu unutmamak ve bunun insanlar tarafından ( rabbim izin vermediği sürece) değiştirilebilecek bir şey olmadığı gerçeğini kendimize hatırlatmamız lazım. yoksa bilinciniz sizi duyduğunuz kayıp duygusu ile esir alır. bu acı ile sizi yönetmeye başlar ve içinden çıkmakta zorlanacağınız süreçler geçirebilirsiniz. dirayet önemlidir.


anneyi - babayı- kardeşi- eşi kaybetmek çok zordur ama bu onlara verilmiş ömürün süresi ile alakalı. bizim oluşturduğumuz duygusal bağlar ve insani dünya ile alakalı bir durum yok işin içerisinde. saati ve günü gelen herkes, bir vesile ile hakkı rahmetine kavuşuyor.

dolayısıyla öncelikle annenizin toprağı bol olsun diyorum. rabbim umarım tüm günahlarını affeder ve mekanını cennet eyler.


sadece unutmayın ; annenize biçilen süre bu kadarmış. engelleyemezdiniz, önüne geçemezdiniz. bol bol dua edip, rabbime günahlarının affedilmesi için dua etmekten başka güzel bir yol olamaz.

insanlar ebeveynlerini kaybedince büyürler. bugün yeni hayatınızın ilk günü. altından kalkacağınıza eminim.

rabbim sizinle.

bir insanın ölmüş annesine küfredilmesi hiç güzel değil.

hayali bile ağlatırken gerçekte aylarca kısa süreli bir sağırlık yaşıyorsun.her sabah uyanıp benim annem artık yok diyorsun.

babam annemden önce öldü ve ben o zamanlar babamı annemden daha çok sevdiğimi düşünüyordum. öyle böyle alıştım yokluğuna belki büyüyüp baba rolüne büründüğüm için yokluğunu çok şiddetli hissetmedim, bilemiyorum.

sonra annem öldü onun ölümü çok başka oldu. asla dolmayacak kocaman bir boşluk var şimdi. yerine koyacak hiçbir şey de yok. bir insanı kimse annesi gibi sevemez bununla yüzleşmekten yoruldum. işte sizi böyle seven birini kaybediyorsunuz daha nasıl anlatılır ki?

annesi hayatta olan herkesin en büyük fobisidir. öyle bir şeydir ki bedenini baltayla kesmişler gibi acı verir. var oluşun onda başladığı için o gidince yok olmuşsun gibi gelir. dünyada en büyük 2 acı vardır.

•annenin ölmesi.
•evladının ölmesi.


milyarder olsan da fark etmez, dirilmezler.

sadece ve sadece annem için yaşıyorum. tek dileğim annem yaşayana kadar hayatta kalabilmek. hayattan çok kopuğum ve hiç keyif almıyorum. herşeyi annemin ve merve'nin rahat etmesi için yaptım. başarılı oldum ama merve bu fırsattan faydalanmadı aptallık yapıp. vasiyetim bile hazır. annem öldükten sonra hayatıma son vereceğim. ciddi miktarda nakit var ve hepsini gayrimenkule yatırıyorum. hiçbir şekilde babama, kardeşime ve arkadaşlarıma miras kalmayacak. ne varsa hepsi hayır kurumlarına bağışlanacak. anlaşmalarını yaptım.

beş gün sonra 18 yıl olacak.

annen ölür . önce ağlarsın , sonra sessizleşir yüreğin. hıçkırıklarını kara geceler duyar sadece . ve sadece yastığın saklar gözyaşlarını . zaman geçer aradan . aylar hatta yıllar geçer. özlersin . sızlar yüreğinin sol köşesi. anlatmak istersin özlemini tüm dünyaya . tüm dünya seninle özlesin istersin ama anlatamazsın hiç kimseye. belki de o özlemi ifade edecek kelime yoktur . düğüm olur sonra , yutkunursun geçsin diye . geçmez o düğüm ve sonra özlemim akar . bütün vefat eden annelerin anneler günü kutlu olsun.

benim için hayatımın en kötü günüydü, annem benim en yakın arkadaşımdı, o gün ben de ölmek istemiştim, bir daha asla mutlu olamayacağımı düşünmüştüm. dünya eskisi gibi olmayacaktı sanki, uzun süre sabah uyandığımda elim telefonda aramaya çalışmıştım, sanki gerçek değildi sanki rüyaydı sanki ölmemişti..
“ ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde çok gücenmiştim hayata.”

bu sözlükte bunu isteyen tek kişi benim herhalde.*